The Men On My Mind (deel2)

Hoofdstuk 21

[a/n wow bijna 100k lezers al! 🙈💫 Thank yoouuu!

Opgedragen aan SweetSorayaX omdat ze zo aan het fannen is over dit boek 🙋💜

Fanart is héél erg welkom! Echt, als je een tekening met een quote of zo hebt: laat het me via instagram of twitter of KIK zien (info staat taat in mn bio) en dan zet ik het in het nieuwe hoofdstuk!]

Toen ik 4 was, had ik een rode jurk van een zachte stof die bij elke stap die ik zette rond mijn benen zwierde. De stof was zacht, als de huid van een poes, en de kleur was zó mooi. Donkerrood, als een dure wijn. Zo eentje uit zo'n fles met krullerige letters en keurmerken en alleen betaalbaar voor de rijkste onder ons. Ik deed de jurk vaak aan, maar alleen binnen. Ik kon uren lang op de grond zitten voor de spiegel en mezelf bewonderen. Hemel, je ziet er uit als een prinses! vertelde ik mezelf dan. Ik mocht de jurk vrijwel zelden buitenhuis' aan, alleen op de speciale momenten. Zoals kerst, oud en nieuw, of een feestje. Op die dagen lakte mijn moeder mijn teen- en vinger nagels in alle kleuren van de regenboog, waarna ik naar mijn vader rende en op zijn schoot kroop. Samen bliezen we dan totdat mijn nagels droog waren.
Maar toen ik 6 was, paste de jurk niet meer. Ik weet nog dat ik voor de spiegel stond, met mijn maillot met zilver- en zwarte glitters, en ik moest mijn adem inhouden zodat ik geen buikpijn kreeg van de jurk. En als ik mijn arm omhoog deed, trok de mooie stof aan mijn arm, wat pijn deed.. Ik was zó verward en bang dat ik huilend naar mijn ouders rende. Zij namen mij in hun armen, en tilden me tussen hun in. Terwijl ik snotterde en jammerde over hoe gemeen het was dat de jurk niet meer paste, knuffelde mijn ouders me. En daarna ging ik samen met Fabian en mijn vader naar de snackbar om frietjes te halen, terwijl mijn moeder kip en appelmoes ging maken. Die avond was ik de jurk al bijna vergeten.
Maar op een moment als het nu was, en ik helemaal alleen in een ziekenhuiskamertje op een plastic stoel zat, had ik niemand om naar toe te rennen. Ik had niemand die me zou knuffelen, en dan patat met kip en appelmoes met me zou eten. Er was niemand voor me.
Iedereen zei wel tegen me dat ze er voor me waren, maar ik voelde me alsof ik in een gat zat, en iemand stak zijn arm naar me uit om me er uit te helpen. Maar de arm was te kort. Terwijl ik dacht dat diegene zijn best deed om me te helpen, wist ik niet dat er een ongebruikte ladder naast het gat lag.
Zó voelde het.
Ik plukte met mijn nagels aan het randje van het papieren bekertje met water, terwijl ik wachtte op Dokter Simon. Hij had me uiteindelijk uit de kamer gehaald, vertelde hij. Hij had me hier gebracht, en me wakker gemaakt. Dat is het enige wat ik me nog kan herinneren.
Ik zou straks naar huis gaan, als ik van mijn shock was bijgekomen. Dan zou ik Adem bij me in bed nemen, en dan zou ik met zijn kleine warme lichaam tegen me aan in slaap vallen. En morgen, zei ik tegen mezelf, morgen ga ik met Adem naar het zwembad. Dat wilde hij altijd zo graag, maar op de een of andere manier kwam het er niet van. Ik vergat het telkens, of ik had het te druk. En Ian wilde nooit.
Ik beet kwaad op mijn lip bij het denken aan Ian. Achterbakse eikel. Wat heb ik ooit in hem gezien? Het is een vieze leugenaar, een player, een smerige kwal. Ik rilde, maar dat kon ook komen door de koude lucht die opeens binnen kwam.
Ik draaide me om, en zag dat Dokter Simon de kamer binnen kwam. Hij had wallen onder zijn ogen, maar hij glimlachte niettemin.
"Beetje bijgekomen?" vroeg hij. Hij leunde op het houten tafeltje, dat tegenover me stond.
Ik knikte met een vermoeide glimlach.
"Zal ik je dan maar naar huisbrengen?" Simon keek op zijn retro polshorloge. "Mijn shift is over, en ik ga sowieso naar huis."
"Ik wilde nog even bij mijn broer kijken, of alles oké is..." Ik keek hoopvol op naar de dokter, die knikte. "Prima. Dan warm ik de auto op. Het is koud, vannacht." Hij stond op en samen wandelde we de kamer uit. Het was al na middernacht, de gangen van het ziekenhuis zagen er verlaten uit. Nadat Dokter Simon en ik elkaar een 'tot straks' toewensten, glipte ik Fabians kamer binnen. Maura was weggegaan. Dokter Simon vertelde me dat Fabian haar weg had gestuurd, nadat ze een kwartier hadden gepraat. Maura en Fabian waren allebei in tranen, maar ik vond het een verstandige beslissing van mijn oudere broer. Het was goed om even een pauze in te lassen. Uiteindelijk was Maura wél zwanger.
Ik drukte mijn lippen even op het voorhoofd van mijn slapende broer, en liep toen stilletjes de kamer weer uit. Zo snel als ik kon liep ik naar de parkeerplaats. Ondertussen geeuwde ik een paar miljoen keer.
"Hoi." zei ik slaperig toen ik bij de auto van Simon aan kwam.
Hij gaf me een knikje, en ik stapte in. Een zacht muziekje kwam uit de speakers van de auto, terwijl Simon wegreed.
"Weet je al wie je dit geflikt heeft?" vroeg Simon na een tijdje onder de sterrenhemel te hebben gereden. "Een stem herkent, of een gezicht gezien?"
Ik schudde mijn hoofd. "Nee, helemaal niets."
Zwijgend zoefde de auto door de straten, totdat we mijn straat in reden. Het afscheid ging langs me heen, het enige wat ik wilde was zo snel mogelijk naar huis en naar mijn zoontje Adem. Met trillende vingers van vermoeidheid deed ik de deur open, en ik stapte het donkere huis binnen. Alleen uit de keuken kwam licht.
Vechtend tegen de slaap, liep ik naar binnen. "Maura?" geeuwde ik. Was Maura hier?
Maar Maura was er niet. Adam wel. Hij zat op een keukenstoel, en stond meteen op toen hij mij zag. Met een nerveuze glimlach liep hij naar me toe, totdat hij een meter voor me stond. "Hey, ik eh, er staat al een beker anijsmelk in de magnetron, het enige wat je hoeft te doen is op een knopje te drukken en twee minuten wachten. Dan is het klaar." Hij legde zijn hand in zijn nek en wreef er nerveus over. "Adem ligt al in bed, met pyjama, tandjes gepoetst en hij is ook in bad geweest. De koekjes liggen onder een zilverfolie op een bord op de tafel in de woonkamer."
Er viel een stilte, en ik knipperde verbaasd met mijn ogen. Adam...? Hij had Adem in bed gelegd en was er nog steeds? Mijn huis was in tact? Anijsmelk in de magnetron? Zilverfolie.. Huh? Mijn gedachtes gierden door me heen.
"Hoe.." stamelde ik.
Adam likte even over zijn droge lippen, en boog zich toen naar voren. Ik verstijfde, maar sloot toch mijn ogen. Adems warme lippen drukte zachtjes tegen mijn wang en waren daarna weg.
"Twee minuutjes." fluisterde Adam. "Anders kookt de melk over. Slaaplekker." Hij drukte weer een kus op mijn wang, en was toen weg.
Ik knipperde verdwaasd met mijn ogen, en keek naar de deur waar Adam zojuist doorheen was gelopen en was verdwenen. Toen legde ik mijn hand op mijn wang, en ik glimlachte. "Twee kussen, en ík kook over." zuchtte ik. Daarna drukte ik op het knopje van de magnetron en wachtte totdat mijn melk klaar was.

[a/n ahw Adam 😍😭 Heeft iemand nog theorieën over hoe dit gaat aflopen? Met dokter Simon involved? Ja? Nee? En Fabian en Maura? En zou Stef nog terugkomen? En Mo?

ANYWAYS ik wil even iets duidelijk maken: DREW KOMT NIET TERUG! Hij zit vast, remember? Uit een gevangenis ontsnap je niet zo snel haha x

P.s. Comments op mn nieuwe lay out?]