The Men On My Mind (deel2)

Hoofdstuk 1

"Mama?" vroeg Adem aan me. Ik keek op van mijn tijdschrift en glimlachte vragend naar mijn zoontje van 6 jaar. "Komt papa op mijn verjaardag?" Hij probeerde zijn stem luchtig te laten klinken, maar ik kende hem te goed om te weten dat het heel veel voor hem betekende. "Liefje, natuurlijk komt hij! Papa wil je vierde verjaardag meemaken!" zei ik. Toch wist ik het antwoord niet 100% zeker. Ian werkte de laatste tijd veel, waardoor hij 's ochtends voor het daglicht opkwam weg ging en 's avonds heel laat thuiskwam. En soms kwam hij 's avonds helemaal niet thuis. Dat waren de verschrikkelijkste avonden, want dat betekende dat niemand me in slaap kon knuffelen. Dan slopen de nachtmerries in mijn hoofd, kropen in alle vergeten hoekjes en gaten van mijn slaapkamer, en werd ik 's ochtend wakker, mijn gegil gesmoord in mijn kussen.
Adem knikte onzeker en focuste zich toen weer op zijn favoriete TV programma. Zijn vraag zette me aan het peinzen. Wat als Ian niet thuis kwam op zijn verjaardag? Dat zou de grootste teleurstelling in Adems leven zijn. Ik wist dat Adem vanaf de dag na zijn verjaardag uitkeek naar de volgende 20 oktober, omdat hij dan weer jarig zou zijn. Het ging hem niet zozeer om de cadeau's die hij kreeg, maar meer om de aandacht en de sfeer. Dat merkte je aan de manier waarop zijn donkere wangen een rodere tint kregen en zijn ogen begonnen te glimmen.
Ik wuifde de gedachte weg. Natuurlijk zou Ian thuiskomen. Ik las het artikel in mijn tijdschrift (waar geen reet aan was) uit, en keek op de klok. "Adem, ik ga je zo in bed leggen met eendje, oké lieverd??"
Adem knikte, zijn bruine, krullende haren gingen op en neer. "Ja, met eendje. Kwak kwak!"
Ik grinnikte en stond op om Maura te bellen. Na mijn thuiskomst was het een poosje ongemakkelijk tussen ons, maar dat lag vooral aan mij. Ik wist niets om te zeggen, en vertelde niemand (ook niet aan de psycholoog) hoe ik me echt voelde. Hoe leeg en hol ik me voelde zonder Adam om me vast te houden. En toen ontmoette ik Ian. Hij was rustig en kalm, wat mij vanzelf ook relaxed maakte. Ik begon meer te praten en de vriendschappelijke relatie tussen mij en Maura werd hechter dan ooit te voren.
"Maura?" Ik glimlachte automatisch toen ik Maura's stem hoorde.
"Hey, Mau. Met mij."
"Mazzy! Hey, hoe gaat het?" vroeg Maura.
"Z'n gangetje. En bij jou? Is de trouwdatum al bekent?"
Maura giechelde als een klein meisje. "Oh, Mazz. Het is zó leuk! En Faab is zó'n schatje!"
Ik hoorde de stem van mijn broer op de achtergrond iets roepen. "Nee, Shh, ik ben aan het bellen met je zus, sukkel! Trouwens, heb je niets beters te doen dan mij afluisteren? Zoals koffiezetten voor je lieve verloofde?" riep Maura streng, maar haar stem klonk liefdevol. Ik was blij dat ze allebei iemand hadden gevonden waarvan ik zeker wist dat ze goed voor ze zouden zorgen. Vroeger hadden Fabian en ik een typische broer-zus haat-liefde relatie, maar ik wist zeker dat Fabian perfect voor mijn vriendin zou zorgen. En Maura.. Tja, die kende ik al bijna mijn hele leven, en we hadden bíjna nog nooit ruzie gehad. Ik kon me niet voorstellen dat ze mijn broers hart zou breken.
"Gaat goed daar." grinnikte ik. "Je houdt hem wel in de hand, hè?"
Maura lachte. "Zeg, hoe gaat het met jou en Ian?" haar stem klonk serieus.
"Oh. Gaat wel. Hij werkt veel."
"Zorg jij wel goed voor jezelf, Mariah? Je hebt een kind om bijna helemaal alleen op te voeden. Ik heb het gevoel dat je helemaal niet goed voor jezelf zorgt!"
Ik wilde het wegwimpelen, maar ik wist dat Maura gelijk had. Hoe lang was het geleden dat ik eens lekker lang uit sliep en een warm bad nam? Ik kon me niet eens herinneren wanneer ik voor de laatste keer ging shoppen!
"Zie je wel!" riep Maura. "Heb ik gelijk of heb ik gelijk!"
Ik zuchtte. "Je hebt gelijk."
"Ha!" schreeuwde ze door de telefoon, waardoor ik hem een paar centimeter van mijn oor af hield.
"Iets zachter zou worden gerespecteerd!" zei ik zogenaamd boos.
"Sorry." zei Maura droog.
"Excuses aanvaard."
"Ligt Adem in bed?"
"Ga ik doen."
"Het is al veel te laat voor hem!"
"Hij mag wel eens opblijven, hm?"
"Tsk, je klinkt al steeds meer als mijn moeder."
"Goh, toevallig. Misschien ben ik een moeder!" lachte ik.
"In ieder geval, Faab en ik vroegen ons af.."
"Oh-oh."
"Haha, leuk hoor." zei Maura sarcastisch. "Ik ga maar gewoon verder met praten en doe net alsof ik jou niet zo negatief hoor praten. Dus wij vroegen ons af of jij en Ian niet een weekeinde weg wilden naar Terschelling of zo. Dan huren jullie daar een huisje!"
"En Adem dan?"
"Die komt bij ons logeren!"
Ik twijfelde. "Ik weer niet of dat wel kan met Ians werk.. Hij is zó druk."
"Mariah Egon." zei Maura streng. "Wanneer was de laatste keer dat jullie twee seks hebben gehad?"
Ik werd knalrood. "Máura!" siste ik.
"Nou?" vroeg ze bijdehand. "Lang geleden?"
"Wat is dit nou voor vraag? Ik vraag toch ook niet wanneer jij en Fabian.."
"Gisteren."
"Wat?"
"We hebben gisteren-"
"Maura! Gadverdamme, dat hoef ik écht niet te weten!"
Maura barste in lachen uit. "Je vroeg het toch?"
"Jij bent zo- laat maar."
Toen Maura uitgelachen was, zei ze: "maar kom op, even serieus. Vraag het hem gewoon! Wedden dat zijn werk wel even kan wachten?"
"Oké, ik zal het vragen." zei ik.
"Go girl. Niet geschoten is altijd mis."
Ik rolde met mijn ogen. "Oké, fijn dat je dit aanbiedt, Mau." zei ik uit de grond van mijn hart.
"Geen probleem. Daar zijn we toch vriendinnen voor? En daarbij komt dat Fabian en ik het super gezellig zouden vinden als Adem komt. Kunnen we alvast oefenen."
Ik verslikte me in mijn spuug. "Wat?! Ben je zwanger!"
Voor de tweede keer vandaag barste Maura in lachen uit. "Nee!" hikte ze. "Oh ik had een móórd gedaan om jouw gezicht te zien!"
Ik rolde met mijn ogen. "Grappig. Maar áls je zwanger bent-"
"Ja ja, dan vertel ik je het meteen. Wees maar niet bang, geliefde vriendin van me."
"Dat is je geraden. Dan ga ik nu Adem even in zijn bedje leggen!"
"Oké! Talk to ya later!"
We namen afscheid en ik legde de telefoon neer. Met een snelle pas liep ik naar de woonkamer, waar ik Adem aantrof. Zijn armen waren om zijn benen geslagen en hij steunde met zijn kin op zijn knieën. Vertederd slaakte ik een zucht. Hij was zo groot geworden. Tijd ging snel. "Adem, liefje?" vroeg ik. "Ga je mee naar boven?"