The Men On My Mind (deel2)

Hoofdstuk 47

[a/n Het is woensdag, aka update dag! Jongens, volgens mij gaat dit update schema wat worden! Woehoooeeee finally! TMOMM is backkkk]

"Deze," Adam wees een enorm prentenboek boek aan. Hij stond in zijn pyjama voor de mand met zijn boeken. Het was half negen, en eigenlijk al veel te laat voor hem. Maar aangezien de afgelopen paar dagen zo verwarrend voor hem, en voor mij, waren vond ik dat hij een boek uit mocht zoeken dat ik zou voorlezen. En vanaf morgen zou alles weer terug naar normaal gaan; we zouden allebei op tijd opstaan, op tijd gaan slapen, normaal eten.. En ik zou verder gaan met de verhuizing die op de planner stond. De verhuizing. Ik moest het iedereen nog vertellen; Maura, mama, Fabian, Adem, Adam.. En dan moest ik nog verhuizers regelen, de spullen inpakken, de nieuwe stad leren kennen.. Ik keek er tegen op. Op een nieuwe plek wonen leek me leuk, het hebben van een baan leek me echt fantastisch, maar de route die ik moet afleggen voordat ik er eindelijk was leek me echt verschrikkelijk.
"Mama," zei Adem. Verstrooid keek ik op en ik zag dat Adem al onder zijn dekbed lag.
"Ik kom, ik kom," zei ik met en glimlach. Ik ging in kleermakerszit naast zijn bed liggen en opende het boek.
"Ben je er klaar voor?" vroeg ik terwijl ik naar de eerste bladzijde keek. "Daar gaan we. Er was eens een visje, met heel veel kleuren.."

"Slaap lekker mama," murmelde Adem toen ik hem instopte. Zijn oogjes waren half dicht, en hij had zijn duim in zijn mond gestopt. "Ook Adam."
Ik slikte even toen ik me bedacht dat Adam nog beneden zat. Door het voorlezen was ik het compleet vergeten! Wat moest ik ik vredesnaam tegen hem zeggen? Ik had de hele avond afstand genomen en alleen af en toe iets tegen hem gezegd uit beleefdheid. Ik gedroeg me super kinderachtig, maar die hele documentaire had mijn hoofd op zijn kop gezet. Opeens leek alles omgedraaid en in de war te zijn en waren punten vraagtekens geworden.
"Welterusten lieverd," zei ik met mijn hart in mijn keel. Voorzichtig stond ik op, en ik deed het grote licht uit. Het licht van Adem's nachtlampje streelde over zijn wangen. Was ik nog maar zo klein en onschuldig, bedacht ik me terwijl ik de deur heel zacht dichtdeed. Volwassen zijn was niet zo leuk en spannend als ik altijd dacht. Volwassen zijn betekende zelf je mentale rommel opruimen en zelf je eigen veilige plek creëeren, en op dit moment, terwijl ik de trap af liep, twijfelde ik of ik het dat wel kon.
Voor de deur stond ik even stil. Wat ging ik zeggen? Dat het het me speet dat ik me zo had gedragen? Dat ik wilde dat hij zijn armen om me heen zou slaan en me nooit meer weg zou laten gaan? Dat ik met hem wilde praten? Want dat was wat ik het liefst wilde; dat hij me vast hield terwijl ik hem vertelde waar ik mee zat, welke spoken er in mijn hond rondzweefden. Ik legde mijn hand op de deurklink en duwde hem voorzichtig naar beneden. De deur kraakte toen ik binnenkwam. Ik wilde iets zeggen, maar toen ik opkeek was de woonkamer leeg. Mijn hart stopte met kloppen, voordat hij zonk. Adam was weg. Mijn ogen schoten in paniek door de kamer heen. Adam was weg. Adam was weg. Hij was weg. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en probeerde om kalm te blijven. Niet huilen. Niet huilen.
De telefoon ging. Met een snoekduik vloog ik erop af. Adam! schoot er door me heen. Belde hij me?
"Adam?" zei ik met een schorre stem.
Degene aan de andere kant van de lijn ademde, maar zei niets.
"Adam, ik-"
"Is dit Mariah?" hoorde ik opeens een ijzingwekkend bekende stem zeggen.
Mijn trillende hand legde ik tegen de muur aan, op zoek naar support. Mijn keep kneep zich dicht. Dit kon dit. Het was niet waar. Vlekken dansden voor mijn ogen en mijn adem versnelde. "Drew," zei ik in paniek. "W-Wat.."
"Hey," hoorde ik de stem zeggen. Gal rees op in mijn keel en ik voelde hoe mijn hele lichaam begon te trillen. "Heb je me gemist?"
De telefoon gleed uit mijn hand, waarnaar het met een bonk op de grond viel. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Dit kon niet. Dit kon niet. Drews stem lispelde als groen gif door de telefoon. "Ik hoor dat je met Adam bent- is hij daar? Ha, wat een giller."
"Nee nee nee nee nee nee," fluisterde ik. Ik schudde mijn hofod, terwijl tranen op de grond ketsten. Alles was er, alles kwam terug. Flitsen van de klas, van bloed, van kots. Flitsen van pijn, van angst, van dood. Alles stroomde als water naar me toe, vulde de kamer tot ik geen adem meer kreeg.
De deur werd open geslagen. Ik piepte, en schoof weg. "Nee!" riep ik in paniek. Hij kwam me halen. Zijn voetstappen kwamen in een rap tempo dichterbij. Met elke stap die hij naam leek ik te krimpen. "Ga weg ga weg ga weg," piepte ik terwijl ik op me heen trapte. Armen werden op me heen geslagen en de het lispelende gif trok zich terug.
"Mariah," zei een totaal verschillende stem. "Mariah, lief, ik ben hier. Het is voorbij."
Ik werd tegen een lichaam getrokken, en opeens stroomde warmte over me heen. "Adam," ademde ik. "Je bent terug."
"Shh," suste hij. "Open je ogen, lieverd. Ik ben er, het is voorbij."
"Geen Drew?" vroeg ik met een smal stemmetje. Angst raasde nog steeds door mijn aderen, maar met elke seconde dat hij me vast hield werd leek hey weg te trekken.
"Geen Drew," fluisterde hij in mijn haar. Hij trok me op zijn schoot en ik krulde me tegen hem aan. "J-J-Je was we-weg," zei ik met een snik in mijn stem, terwijl ik zijn bekende geur opsnoof. Mijn ademhaling versnelde weer. "Je was weg."
"Shhh," suste Adam terwijl hij met zijn hand door mijn haar ging. "Praat later maar, oké? Zal ik zo thee voor je zetten?"
Ik knikte en haalde diep adem. "Dat zou fijn zijn," zei ik schor. Adem drukte een zachte kus op mijn wang, stond op en liep naar de keuken. Ik sloot mijn ogen en bedacht me hoe blij ik was dat Adam er was, en dat ik hem voor geen goud kwijt zou willen raken.

Oh man, als ik wist wat voor drama er te wachten stond...

[a/n slap einde, I know 🙄. En voor degene die het zich afvroegen; nee, Drew komt niet binnen stormen om Adem te ontvoeren en bla bla bla. Hij blijft waar hij hoort te zijn, in de gevangenis. :)

•comment•vote•follow•