The Men On My Mind (deel2)

Hoofdstuk 49

[a/n nog twee weken (8/4/2016) totdat mijn boek in de Nederlandse en Belgische boekenwinkels ligt. Aahhhh!!

2.4k woorden voor jullie, omdat ik iets te laat was met updaten. x-Blackbird-x heeft me al ideeën gegeven voor de date... Hebben jullie er nog een paar?

Adem - zoontje
Adam - hella hotte vriend 💦]

Anderhalf half uur en vier koppen thee later voelde ik hoe verschrikkelijk moe ik eigenlijk was. Mijn oogleden voelden zwaar aan en het koste me moeite om ze open te houden.
"Is het oké als ik zo ga slapen?" vroeg ik nadat mijn ogen voor de honderdste keer dichtvielen van de steeds maar terugkomende slaap.
Adam glimlachte begrijpend naar me. "Natuurlijk," zei hij. "Het is ook een lange dag geweest," het leek alsof hij nog iets wilde zeggen, maar hij bleef stil.
Met de twee mokken in mijn handen liep ik naar de keuken. Terwijl ik ze in de afwasmachine zette, onderdrukte ik een geeuw- het was de honderdste geweest. Ik leunde even met gesloten ogen tegen het aanrecht aan. De sfeer tussen Adam en mij was weer goed. Beter dan ik had gedacht, zelfs. Elke keer als ik hem aankeek, keek hij naar me op een manier zoals niemand naar me keek. Met liefde. Ik wilde telkens naar hem kijken, ik wilde hem telkens voelen, aanraken. Al was het maar voor een halve seconde. Hij zag er zo lief uit, met zijn haar in de war en zijn ongeschoren gezicht. Zijn ogen waren zo groot en zijn wimpers waren zo dik en lang—ieder meisje zou er een moord voor doen. Maar ze waren niet alleen mooi... Elke keer als ik erin keek leek het alsof ik mijn wereld voor me had. En misschien was dat ook zo. Misschien was Adam ook mijn wereld. Na Adem, dan.
"Mariah?" Adams hoofd verscheen om de hoek van de deur. "Gaat alles goed?"
"Ja," ik glimlachte en zette me met mijn heup af tegen het aanrecht.
Adam deed zijn armen open, en ik stapte er tussen in. Bijna meteen voelde ik de warmte van zijn lichaam tegen de mijne, en ik relaxte volledig.
"Wat gaat er toch allemaal om in je hoofd, liefje," murmelde Adam in mijn haar. "Ik kan je gedachtes bijna horen zoemen."
"Gewoon," zei ik. Ik keek omhoog naar Adam, en hij keek naar beneden. Iedereen zou daar een driedubbele onderkin van krijgen, maar nee hoor- Adams kin bleef recht en zijn kaaklijn bleef super strak.  "Ik ben blij dat je er bent."
"Ik ben ook blij dat ik er ben," Adams lippen streken even over mijn voorhoofd, voordat hij er zacht een kus op gaf. "Maar ik moet nu helaas gaan."
Toen pas merkte ik op dat hij zijn zwarte, leren jas aan had. Ik fronste. "Je gaat weg? Waarheen?"
"Naar huis," Adam lachte en streek met zijn duim over mijn wang. "Wat dacht je dan?  Dat ik hier bleef slapen?"
Mijn frons werd dieper, en mijn wangen roder. "Misschien..? Ik bedoel, de vorige keer bleef je ook."
"Ik weet het, maar ik denk dat we allebei een nacht apart moeten zijn," zei hij.
Ik opende mijn mond en sloot hem toen, en maakte uiteindelijk een huffend geluidje. Misschien kwam ik plakkerig over, maar ik was zo moe dat het me niets kon schelen. Het enige wat ik wilde was dat Adams armen om me heen waren terwijl ik sliep.
Adam schoot in de lach, en aaide over mijn hoofd. "Ga slapen, slaapkopje."
Ik gromde. "Ga zelf slapen."
"Als je me loslaat lukt dat misschien nog," zei Adam, nog steeds lachend, maar zodra ik me los wilde maken trok hij me dichter tegen zich aan. "Eerst een afscheidskus."
"Ja dag," zei ik met mijn neus in de lucht. "Eerst wil je me niet, en dan-"
Adam drukte zijn lippen op die van mij, en trok me nog steviger tegen zich aan. De kus duurde maar een fractie van een seconde, maar toen hij me losliet zag ik de wereld voor mijn ogen draaien. "Niet zeggen dat ik je niet wil," zei Adam op een lage toon, terwijl zin ogen van mijn ogen naar mijn lippen flikkerden. "Want het liefst neem ik je mee naar je kamer en blijf ik daar met je tot de zon opkomt.. Maar dat kan niet."
Mijn buik tintelde toen ik dacht aan wat hij net zei, maar ik duwde die gedachte gauw weg en gaf toen toe. "Oké," zei ik, nog steeds duizelig van zijn kus. "Maar dat neemt niet weg dat ik het liefst heb dat je bij me blijft."
"Als je nu gaat slapen en dan ook echt sláápt, beloof ik dat ik hier morgen om twaalf uur sta om je mee te nemen op een date."
"Een date?"
"Een date. Om twaalf uur. Deal?"
Ik kneep mijn ogen samen. "Er zijn geen addertjes onder het gras?"
"Ja, dat jij nu gaat slapen."
"Waar ga je me mee naartoe nemen?"
"Dat is een verrassing," Adam grijnsde.
"Ah shut up, je weet het zelf niet eens," ik rolde met mijn ogen.
"Misschien wel, misschien niet, je zal het nooit weten..." Adam keek me met een onschuldige grijns aan. "Maar voor nu- slaaplekker!" Hij liet me voorzichtig los en deed een stap richting de deur.
"Hé!" riep ik. Ik griste de theedoek van het aanrecht en gooide hem tegen Adams hoofd. "Hoe zit dat met mijn afscheidskus?"