Klişe Hayaller Durağı (Tamamlandı)

7-Bugün

Mutfağın yeni çiziminin olduğu kâğıtlara bakarken bir taraftan da Sarp katalogları gösterip yapılabilecek yeniliklerle ilgili aklındakileri anlatıyordu. Geçtiğimiz dört gün boyunca sürekli oradan oraya koşturmuş, ustalarla görüşmüş ve bu tadilat için gerçekten çok çalışmıştı.

"Bak ne diyeceğim, sana bir ada yapmamı ister misin? Hem çalışacak daha çok tezgâhın olur hem de gördüğüm kadarıyla oturmayı seviyorsun."

O sırada tezgâha oturmuyordum elbette ama yaslanmış haldeydim. Böyle bir alışkanlığım olduğunuysa o söyleyene dek fark etmemiştim. Toparlanarak ada fikrinin güzel olacağını söyledim. Gerçi normal şartlar altında mutfak benim çalışma alanım değildi. Yine de Sarp ısrarla her şeyi benim zevkime göre tasarlıyordu. Aslında bu kadar kısa sürede zevklerim hakkında bu kadar çok fikir sahibi olması ilginçti.

"Sahi sabah neredeydin? Kahvaltıya gelirsin sanmıştım. Çok güzel yumurtalı ekmek vardı, kaçırdın."

Yine yüzünde o gülümseme vardı. Samimi, iç ısıtan... Fakat benim zihnim başka şeylerle doluydu. Ayrıca ne kadar sırnaşık davranırsa davransın onun yazına da kışına da güvenmemem gerektiğini düşündüğüm için tedbirli olmaya kararlıydım.

"Bir arkadaşımla beraberdim."

Cevabım kaşlarını kaldırarak bana daha dikkatli daha doğrusu sorgular gibi bakmasına neden oldu. Bir erkeğe göre fazla meraklı bir adamdı.

"Ben de babam öğlene kadar izinli olduğunu söyleyince önemli bir şey var sandım. Gerçi tadilata karar verdiğimizden beri daha sık görüşeceğimize hiç görüşmez olduk."

"Önemli bir şey vardı zaten. Sen beni merak edip babana nerede olduğumu mu sordun?"

Sözler dudaklarımdan döküldüğü an pişman oldum. Çünkü hemen yüzünde keyifli bir gülümseme peyda olmuştu.

"Bugün mutfak için son kararı vermemiz gerekiyordu. Bunun için de sana ihtiyacım olduğunu biliyorsun. Tabii ki sordum. Hoş, son yarım saattir burada olmana rağmen pek bir yardımın dokunmuyor ama... Keyifsiz gibisin. Her şey yolunda mı?"

Başta dökülecek gibi olduysam da sonrasında onun nasıl hâlâ sır küpü olduğunu hatırlayarak umursamaz bir halde omuz silktim ve "Elbette," dedim. Fakat o cevabıma zerre kadar inanmadı.

"Hayır, canını sıkan bir şeyler var işte. Yine kolyenle oynuyorsun. Ne zaman gergin olsan, aklın bir şeye takılsa böyle yapıyorsun. Kolyeni tanıştığımız günden beri hiç çıkardığını görmedim. Senin için çok değerli sanırım. Yoksa geçen gün için bana mı bozuksun hâlâ?"

Bu denli dikkatli oluşu karşısında afallayarak kolyemle oynamakta olan elime ilk defa görüyormuşum gibi baktım. Anneannemin hediyesiydi ve hep takardım. Bunu ona da söylemekte bir sakınca görmedim. Sonra konu ister istemez İpek'e geldi. Ben yapamıyordum işte, insanlardan kendimi saklamayı bir türlü öğrenememiştim. Hareketleri kolayca ezberlenebilen, aklından geçen yüzünden okunan biriydim. Zaten dilimi de tutamadığım bilinen bir gerçekti. Arkadaşımı bu sabah yolcu etmiştik. Tatsızlığımın nedeni ondan ayrılmış olmamdı. Birden kendimi yine Sarp'a uzun uzun çocukluğumu, İpek'le kardeşliğimizi anlatırken buldum. Öyle iyi bir dinleyiciydi ki insan ister istemez eteğindeki tüm taşları döküyordu. Konuşmamız sona erdiğinde ayaklanarak elimdekileri bıraktırdı ve birlikte dışarı çıkmayı teklif etti. Yetiştirilmesi gereken bunca şey varken karşıma geçmiş, birlikte dolaşmaya gitmeyi teklif ediyordu. Çünkü yüzümdeki gülümseme geri gelmezse dekorasyonla ilgili vereceğim kararlar sağlıklı olmazmış.

Sarp'la ilgili öğrendiğim en gerçek bilgilerden biri de onun 'hayır' cevabını asla kabul etmeyen hatta anlamını bile bilmeyen biri olmasıydı. Önerdiği, yapmak istediği şey her ne olursa olsun sonunda beni bir şekilde ikna edebiliyordu. Israrcılığı, yüzümü güldürmek için girdiği bin şekil... Nasıl oluyordu da etrafına saçacak bu kadar çok enerjisi, neşesi olduğunu anlayamıyordum. Babasının; o geldiği andan itibaren teslim ettiği kamyonetinin anahtarlarını kaptığı gibi benimle yola koyulmuştu. Beraber ilçenin dışına çıktık ve yolları ezbere biliyormuş gibi ustalıkla araba kullanışını izleyerek beni dilediği yere götürmesine izin verdim.