BERDEL { TAMAMLANDI }

28. Bölüm ♣Bana bak çakma sarışın♣

Adı belirsiz, şehirlerde. Koşuyorum peşin sıra, gecenin bir vakti. Belki de sana, koşuyorum bilmiyorum. Belli belirsiz akşamlarda... Belli belirsiz, saatlerin kıyısından geçiyorum çaktırmadan belki de...Bakıyorum hayatıma. Bakıyorum kendime. Bakıyorum geçmişime...
Ve, gülümsüyorum,Hayatın içinden,
Sarı sarı çiçek açmış baharlardan, çıkıp geliyor yalnızlıklarım. Vuruyor beni, bir zelzele misali. Darp ediyor, samimiyetsiz gecelerde,Samimiyeti eksilmiş, cümlelerde. Virane gönüllerde.
Kayboluyorum yine, yorgun düşmüş, ömürler de, yitik akşamlarda,
tükenip giden, zamanlarda.
Ve umursamıyorum artık tabii ki..

Dudağımı dişlerinin arasına sıkıştırdım. Neden her seferinde bunlar benim başıma geliyordu? Neden bir başkası değil de ben!? Ben hayattan çok bir şey istemiyordum ki, istediğim sadece sevdiğim adamla güzel ve sakin bir hayatımızın olmasıydı. Ama bela bir türkü peşimizi bırakmıyordu, lanetlenmiştik sanki. Murat beni görmesin diye çalışma odasının önünden ayrıldım. Merdivenlerden yavaş adımlarla basamaklardan indim ve oturma salonuna doğru gittim. Tekli koltukta oturdum ve iki elimle yüzümü kapattım. Gözlerim dolmuştu. Bu yaşadığım şeyler çok ağırdı ve ben artık kaldıramıyordum. Güçlü durabilmek için hep kendim ile savaşıyordum ama artık gücüm yoktu. Ben on sekiz yaşıma kadar babamla savaştım, şimdi ise hayatla.

Artık eski güçlü Evin yoktu kendimi çok güçsüz çaresiz hissediyordum. Emre ile savaşıyorduk sanarken hiç umadığımız anda ve zamanda Çetin de çıkmıştı başımıza. Hangisi ile savaşacaktı. Benim anlamadığım anlamadığım şey Çetin hangi ara bana aşık olmuştu? Nasıl olmuştu. Beni tanımıyordu bile, onunla aynı ortamda bile iki üç kere gelmiştik o da yarım saat sürmüştü bazen de sürmemişti bile. Bu çocuk bu kısa zamanda nasıl Murat'ı vuracak kadar bana aşık olmuştu. Gözleri nasıl bu kadar körermişti böyle. İlk görüşte mi bana aşık olmuştu bu? Aklım gerçekten de çok karışıktı neyi düşüneceğimi bilmiyordum, bu düşündüğüm şeylerin doğruluk payı var mı onu da bilmiyorum. Merdivenlerden gelen ayak sesi ile ellerimi yüzümden çektim. Ve başımı o yöne çevirdim. Barış basamakların sonuna geldi ve başını çevirip bana baktı. Ve burukça gülümsedi. Boğazını temizleyip konuşmaya başladı.

"Görüşürüz yenge." Dedi, oturduğum koltuktan ayağa kalktım.

"Daha yeni geldin, nereye?" Dedim merakla, bakalım bana Emre ve Çetin'den bahsedecek miydi? Barış derin bir nefes verdikten sonra.

"İşim çıktı gitmem lazım."  Dedi ve konuşmama dahi izin vermeden dış kapının kapısını açıp çıkıp gitti. Bende arkasından baka kaldım sadece. Söylemeyeceği biliyordum sadece şansımı denedim.

Kalktığım koltuğa geri oturdum ve Murat'ın aşağa inmesini bekledim. Aradan geçen yetmişbeş dadikanın ardından ayağa kalktım. Acaba neden inmemişti aşağa. Neden insin Evin? Adam şu an yukarda kendi kendini yiğiyor. Sanki duymadın Barış'ın dediği şeyi, hayır yani unutmuşsan hatırlatayım. Çetin de seni seviyor ya. Dedi iç sesim, en kötüsü ise haklıydı. Kurumuş dudaklarımı dilimle ıslatıp ayağa kalktım ve hızlı adımlarla merdivenlere doğru ilerledim. İçimde anlamadığım küçük bir korku oluştu.
Basmakları teker teker çıktım ve üst kata çıktım. Çalışma odasına doğru ilerledim.
Kapıya geldiğimde derin bir nefes alıp elimi kapının koluna koydum, kapıyı açtım. Tüm cesaretimi topladım ve  odaya girdim. Direk başımı çalışma masasına çevirdim Murat lüks deri patron sandalyesinde oturmuş sert bir yüz ifadesiyle bir şeyler düşünüyordu. Şu an o kadar çok düşünceli gözüküyordu ki. 

Ona doğru yavaş adımlarla yaklaşırken  ayak seslerimden olması lazımdı Murat birden başını çevirdi ve bana baktı. İki dakika boyunca yüzüme baktı, sonra birden yüzüne sahte bir tebessüm ekleyip ayağa kalktı ve hızlı adımlarla yanıma geldi. Beni kendisine çekti ve sımsıkı sarıldı. Öylece üç dakika boyunca bekledik, Murat geri çekildi ve yüzümü iki eliyle avuçladı. Alnıma küçük bir öpücük kondurduktan sonra alnını alnım ile birleştirdi. Gözlerini kapattı ve fısıltı dolu bir ses tonuyla konuşmaya başladı.