BERDEL { TAMAMLANDI }

21. Bölüm ♥Sen nasıl benim canımı aldıysan bende senin canını alacağım♥

Ölüm haberinin kulaklarıma dolan sessizliği ve son baharın her yana serpiştirdiği yapraklar. Damağımda şekersiz kahvemin köpüğü. Adın hafızama dokunduğunda anımsıyorum birbirimize ne kadar geç kaldığımızı. Hangi cümlenin sonuna konsa, anlam bulamayan noktalar gibiyiz. Üçü bir araya geldiğinde bile hikâyeyi sonsuz kılanlardan olamayan. Az önce şehrimizi ıslatan yağmurun çatılardan düşen damlaları gibi melodik döküyorum yüreğimi. Hastane koridorunun sessizliğini bozan yağmur sesleri ve kirpiklerimden sıra sıra süzülen yaşlarım. Belki şimdi bir rüzgar eser, kokun kalbime siner ve ben seni hep en derinimde saklarım..
Bence evrenin bu koca sessizliği bozulmamalı ve bu hiçliğin içindeki boşluk dolmamalıydı. Yağmur hep yağmalıydı ama, rüzgarda esmeliydi keyfince. Tabi sende. Yıldızlar gökte cirit atmalı, ağaçlar dansa kalkmalıydı her zaman. Şu an yolunda gitmeyen şeyler var ama, korkunç sinir bozucu hemde. Mesela her yer güneşin ışınlarını görmesi gerekirken neden böyle karanlıktı ortalık. Yarabbim, küfre bulaştırma beni şimdi,az evvel ellerime değen sevdiceğimin saçları, kokusu, eli değil miydi..

Şimdi neden her yanım boştu? Kendimi neden kimsesizler gibi hissediyordum. Kalbimin atışını hissetmiyorum, acaba ölmüş müydüm? Kulaklarım sağır olmuştu sanki hiç bir sesi idrak edemiyordum. Nefes almak istiyordum ama nasıl alındığını unutmuştum sanki. Canım yanıyordu çığlık atmak kendimi paralamak istiyordum ama ellerim kalkmıyordu. Yanağımdan akan yaşlar yüzümü yakıyordu. Yüreğimin ateşinden olsa gerek yüzümün yanması umrumda bile değildi. Yumruklarımı sıktım, uzun tırnaklarım etime baktığı an verdiği acı zere kadar umrumda olmadı. Çünkü o acıyı hissetmiyordum.
O, o beni bırakmıştı. Beni tek başıma burda bırakıp çekip gitmişti. Ben artık onsuz ne yapacaktım! Nasıl dayanacaktım. Bu yaptığı bencillikti, ona o kadar gitme beni bırakma dedim. Ama o yine her zamanki gibi beni dinlemedi. Hani o verdiği sözü tutardı? Şimdi nerdeydi? Bana 'geleceğim' demişti ama gelmedi. Sonsuza kadar da gelemem üzere çekip gitti. Murat ağa bana yalan söyledi, hemde çok büyük bir yalan.

Nujin ana karşıma geçti ve iki ellerini de kollarıma koydu. Korku dolu gözlerle bana bakmaya başladı. Arkamda gelen seste Cemile anaya aitti Hayat'a sorular soruyordu. Ben şimdi onlara ne diyecektim? Nasıl oğullarının öldüğünü söylerdim. Bu bir anne için ölüm demekti. Şu an dibime kadar yanlız ve çaresizim. Hayat'ın dili tutulmuştu sanki hiçbir şey söylemiyordu Cemile ana ondan bir cevap almayınca o da benim yanıma geldi ve karşıma geçip oturdu.Gözleri ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu ve hala da ağlıyordu. Kimse ağzını açıp tek kelime bile etmiyordu ve bu Cemile anayı delirtiyordu. Nujin ana ise hiç ağlamıyor her zamanki gibi dimdikti.
Cemile ana ağzını açmak söylemek istiyordu ama alacağı cevaptan korkuyor olsa gerek o soruyu sormuyordu bize. Artık dayanamadığı için yutkundu. Ve titrek bir ses tonuyla konuşmaya başladı.

"Buke(gelin) kure mın çawa ye ( oğlum nasıl?)"

Dediği an ağlamam şiddetlendi. Başımı eğdim. Ne diyebilirdim ki, oğlunu kaybetmiş bir kadına. Ben bile onun öldüğüne inanmaz iken nasıl Cemile anneye bakıp 'senin oğlun öldü' derdim. Cemile anne benden de cevap almayınca oturduğu yerden ağaya kalkmadan arkamda duran ve hıçıkırıklarla ağlayan Hayat'a baktıktan sonra yine bana döndü. Cemile ananın korkudan göğsü inip kalkıyordu.

"Hayat, Evin, kızım ne olduğunu söylesenize. Neden susuyorsunuz?"
Dediğinde Başımı kaldırdım ve Cemile anaya baktım. Cevap bekliyormuşcasına bana bakıyordu. Ağzımı açtım ama kelimeleler çıkıyordu ağzımdan. Konuşmak için kendimi zorladım. Ve istemeden sesimi Cemile anaya yükselttim.

"Gitti ana! Bizi bırakıp çekip gitti! Hepimizi terk edip gitti! artık gelmemek üzere çekip gitti." Dedim sona doğru sesim kısılmıştı. Çaresizdim hemde çok. Cemile Anna inanmak istemiyormuşcasına başını iki yana salladı. Elleri titriyordu. Vücudu katkası kesilmişti. O da benim gibi Murat ağanın öldüğüne inanmak istemiyordu. Elimin üstüne elini koydu.