Rüyalarımın Hırsızı (Düzenleniyor)

33.Bölüm(Ben sana bağımlıyım)

Sessizlik etrafımızda bir sis gibi yayılmaya devam ederken, abim bu sükunetime karşı hiçbir tepki vermeden beni Poyraz'dan, evimden uzaklaştırmaya devam ediyordu. Gözyaşlarımın ne zaman akmaya başladığını bilmediğim gibi ne zaman duracağını da bilemiyordum. İçime attığım hıçkırıklarım  bir çığ gibi büyümeye devam ediyordu. 

Poyraz bana yalan söylemişti...

İşte bu minik ve anlamsız cümle kalbimdeki ona bağlı zincirlerin zedelenmesine hatta kırılmasına yol açıyordu. Gecenin ışıltısı yıldızlar gün yüzüne çıkmaya başlamışken içimde alevlenen karanlığı ay bile aydınlatamıyordu. Birazdan kendimi toparlamam gerekceğini biliyordum. Abime bir açıklama yapmak zorundaydım. Buda yetmezmiş gibi bir dakika bile susmayan telefonumun da icabına bakmam gerekiyordu. Telefonu kapatmak basit bir çözümdü aynı kaçmak gibi ve ben zaten bir basit yolu seçmişken ikincisinede adım atmak istemiyordum.

Akmak için can atan damlaların sonunun geldiğini hissettiğimde abimin sorularını yanıtlamadan önce telefonumun ekranını kaplayan Yeşim ismiyle uğraşmayı tercih ettim.

"Alo Rüya.."

Sesi o kadar endişeli çıkıyordu ki ne diyeceğimi bilemedim. İçimden konuşmak dahi gelmiyordu. Yine de Yeşim bunu hak etmiyordu. Acılarım yüzünden onu kırmak zorunda değildim. İki üç öksürüğün ardından ancak konuşabileceğime kanaat getirmiştim.

"Efendim Yeşim."

"Nerdesin sen ? İyi misin ? Poyraz kavga ettiğinizi söyledi ? Neden kavga ettiniz ? Sana bir şey mi yaptı ?"

"Yeşim sadece abimin yanında güvende olduğumu bilsen yeter diğer şeyleri sonra konuşmak istiyorum."

"Rüya.."

"Görüşürüz Yeşim. Tekrar görüşene kadar kendine iyi bak."

Telefonu kapatmadan önce Yeşim'in ismimi haykırışını abim bile duymuş olmalıydı. Poyraz'dan bir cevapsız arama bile yoktu. Açıkcası bu durum şok geçirmeme sebep olmuştu. En azından bir kere olsun arar diye düşünmüştüm. Belki de o kadar önemli değilimdir...

"Rüya daha iyi misin ?"

Karamsarlığımın içine yeniden dalmaya yüz tutmuşken abimin sözleriyle geri çekildim.

"Daha iyiyim. Hiçbir şey sormadan söylediğimi yaptığın için teşekkür ederim abi."

"Minik kedim benim, her zaman yanındayım."

Kedim mi ? Daha ayrılalı bir saat bile geçmemişken her kelimenin Poyraz'ı hatırlatması şart mıydı ?

"Rüya daha iyiysen artık bir açıklama istiyorum."

"Biliyorum abi ama gideceğimiz yere varana kadar beklesen olmaz mı ?"

"Peki sen öyle istiyorsan. Rüya yazlık şimdi çok uzak olur. Burdaki evine gitsek olmaz mı ?"

"Fark etmez. Sadece uzaklaşmak istiyorum."

"Tamam."

Eski evimin kapısının önünde beklerken o zamandan bu yana ne kadar çok şeyin değiştiğini düşünüyordum.En basit örnek artık bekar olmamamdı. Kim bilir bir dahaki gelişime dul bile olabilirdim ?

Evin içinde hiçbir değişiklik yoktu. Aynı bıraktığım gibiydi hatta kokusu bile aynıydı. Kendimi depresyonada olduğumda sarılıp ağladığım yastıklarımla dolu koltuğuma bıraktım. Abimde karşıma oturdu.

"Seni dinliyorum Rüya."

Derin bir nefes alıp anlatmaya başladım. Poyraz ile nasıl bu seviyeye geldiğimizi birbirimizi sevdiğimizi... Abim bu süre boyunca sabırla beklemişti. Anlatmadığım tek şey bugün olanlardı.