Rüyalarımın Hırsızı (Düzenleniyor)

16.Bölüm(Yanımda olmanı istiyorum)

Altı bin olduğumuz için çok mutluyum =)) Güzel yorumlarınız ve votlerınız için hepinize çok teşekkür ederim :))

“Benim okuluma..”

“Poyraz bana şaka mı yapıyorsun ?”

“Hayır.”

Hala yaşadıklarıma bir anlam veremiyordum. Durduk yere neden okul değiştiriyordum? Ayrıca neden onun okuluydu? Hem de özel okuldu. Ben özel okulda yapamazdım ki…

“Olamaz. Hayır değiştirmek istemiyorum.”

“Üzgünüm Rüya. Okul olarak senin gibi başarılı bir kızı kaybetmek istemezdim ama kaydın çoktan diğer okula alındı.”

“Ne demek alındı ya kim tarafından? Ben böyle bir başvuruda bulunmadım.”

“Ben yaptım Rüya. Hadi yürü gidiyoruz. Açıklarım.”

“Ne?! Sen mi, neden Poyraz? Bunun açıklaması bile olamaz.”

“Var ama.. Hadi Rüya.”

Okuldan çıktığım an geri dönemeyeceğimi bildiğim için adım atmamak için elimden geleni yapıyordum ama nafile Poyraz kolumdan öyle bir çekiyordu ki yürümesem yeri boylardım. Etrafta topluluk oluşmadığına göre ders başlamış olmalıydı. Bari Yalın’ın yanlış anlamasını düzeltebilseydim. Dersteyken bunu yapamayacağımı düşünürken zil çaldı. Fırsattan yararlanmak için Poyraz’ın elinden kolumu kurtardım. Zaten Yeşim ve Yalın da hemen bahçeye inmişlerdi. Sanırım pencereden görmüşlerdi. Tabiki onlarla beraber okulun dedikodu ekibi de toplanmaya başlamıştı. Poyraz şaşkınca bana baktı.

“Gelmiyorum Poyraz istemediğim bir şeyi yaptıramazsın.”

“Tamam bak Rüya, bunları evde konuşalım olur mu ?”

“Hayır. Se-nin-le gel-mi-yo-rum.”

“Rüya burada tartışmamızı istediğine emin misin ?”

“Tartışmaya gerek yok Yalın ile konuşmam gerekiyor. Hoşça kal Poyraz.”

Poyraz daha da gerilmişti.

“Ne konuşacakmışsın onunla ?”

“Sanane..”

“Demek öyle..”

Telefonu çıkardı. Telefonuyla beni tehdit etmesinin arasındaki bağlantı neydi bulamamıştım.

“Alo, Mehmet arabayı kapının önüne getirin. Serkan ve Yavuz’da buraya doğru gelsin.”

“Ne yapıyorsun Poyraz ?”

“Bunu..”

Bu kelimenin ardından bir adımda aramızı kapatıp soluğu yanımda almıştı. Bir saniye gibi bir süre gözlerimin içine baktıktan sonra ben daha ne olduğunu anlayamadan bir kolunu bacaklarıma diğerini de sırtıma sararak kucakladı.

“Poyraz!!! Ne yapıyorsun ? Hemen beni yere bırak.”

“Seni eve götürüyorum.”

“Poyraz rezil oluyorum. Bırak beni..”

“Hayır! Tepinmeyi bırakırsan her ikimiz içinde daha kolay olur.”

Poyraz’ın göğsünü yumruklamaktan başka çarem yoktu. Bu sırada fısıldaşmalardan artık istesem de buraya dönemeyeceğimi anlamıştım. Bizim okuldakilerin eline malzeme verirsin iki sene dedikodudan kurtulamazdın… Okul kapısının önünde Yavuz ve Serkan bizi bekliyordu.

“Ne oldu Poyraz?

“Bir şey olduğu yok. Etrafta bir sorun çıkmasın bakın, ondan sonra bugün başka yapacak bir şeyimiz yok.”