*Hwang Soo Yun*
"Wat gaan we doen?" vraag ik op een fluister toon, we hebben ons verstopt in de bosjes. Aan de overkant van de straat staat het huis waar Sunmi zou moeten zitten. "Waarom vraag je dat aan mij?! Jij wou haar gaan helpen." sist Taeyong terug, mijn ogen gericht op de ramen die zicht naar binnen geven. Helaas kan ik niet zoveel zien. Het lijkt wel alsof er niemand thuis is, maar de fiets die tegen de schutting staat zegt al genoeg. "Wil jij haar niet helpen dan?" vraag ik aan Taeyong, ik kijk hem kwaad aan. Hij rolt zijn ogen. Ik weet al precies wat hij denkt: 'De volgende keer moet ik echt een slot aan de deur van mijn kamer hangen. Als Soo Yun geen toegang had gehad tot mijn kamer was ze nooit te weten gekomen wat ik al die tijd heb gedaan'.
"Ik denk dat ze geen gevaar loopt, volgens mij weten Yuta en zijn vader niet dat ze een vampier is. Ze zal het wel overleven. Boven dat, ik heb gezien waar toe haar broer in staat is. Als zij net zo kan vechten als hem red ze zich zeker wel." merkt Taeyong op. "Si Cheng is ook een vampier?" vraag ik verbaasd, dat ik dat nog niet door had. "Ja, hij heeft het alleen veel beter onder controle dan zij het heeft. Sunmi is nog in de leer." legt Taeyong uit, hij weet duidelijk veel meer dan ik doe. "Maar dan is de kans dat er iets fout gaat en de hunters het door krijgen veel groter." fluister ik zacht, het is meer voor mezelf bedoelt dan voor Taeyong. "Yun, denk even na, wat kunnen we doen? We kunnen daar niet zomaar aanbellen om te vragen of Sunmi er is en haar vervolgens mee het huis uitsleuren." ik zie twee mensen in de woonkamer, als ik even goed kijk zie ik dat het Jisung en Sunmi zijn. "Ze is er wel." fluistert Taeyong die het ook gezien had. Vanuit mijn ooghoek zie ik iemand aan komen lopen. Yuta. "En Yuta komt nu net thuis, okay dit is foute boel. Wat gaan we doen?"
Iets schiet mijn hoofd te binnen. "Ik heb het!" fluister ik met een glimlach rond mijn lippen. "Ik heb nog iets wat ik aan hem wou geven voor die opdracht die we samen doen. Ik wou het hem eigenlijk morgen geven, maar ik kan het ook nu doen." vertel ik, een trotse glimlach siert mijn lippen. "Soo Yun, nee, dat is te gevaarlijk. Dat wil ik niet." Taeyong kijkt me streng aan, ik luister echter niet naar hem sta op en loop van achter de bosjes vandaan. Ik kom oog in oog met Yuta te staan. "Soo Yun?" met opgetrokken wenkbrauw kijkt hij me aan. "Yuta hey!" ik lach even naar hem. "Wat doe jij hier? En waarom kwam je uit de bosjes?" ik kijk over mijn schouder naar de bosjes waar ik net uitkwam, ik zie nog net een paar plukjes van Taeyong zijn rode haren verdwijnen. Hopelijk heeft Yuta niks gezien...
"Ik uhm... Ik had nog wat voor onze opdracht en ik wou je dat graag laten zien. Heb je nu even tijd? Je woont daar toch?" ik wijs even naar het huis van Yuta. Ik weet het, het is raar om mezelf uit te nodigen, maar ik heb nu geen andere keuze.
"Uhm ja dat klopt. Je kan wel even binnen komen als je wilt?" Yuta glimlachlacht zacht, in zijn ogen kan ik zien dat hij me niet helemaal geloofd. Alsof hij weet dat ik iets van plan ben. Wat me ook niet zou verbazen want deze leugen heb ik wel erg slecht opgezet.
Ik volg Yuta naar binnen, hij begeleid me naar de woonkamer waar Jisung en Sunmi op de bank zitten. "Hallo." groet ik de twee vrolijk. "Wat een toeval dat ik je hier tegen kom Sunmi, ik sprak net nog met je broer en die zei dat hij je moest spreken maar je niet kon vinden."
Sunmi trekt een wenkbrauw op, ze pakt haar telefoon en kijkt even of ze berichtjes heeft. "Owh jeetje, zes gemiste oproepen en acht berichtjes." mompelt ze. "Het zal wel heel belangrijk zijn, sorry Jisung, maar ik moest maar eens naar huis gaan." de twee staan op van de bank en verlaten de woonkamer. Sunmi geeft me nog een dankbare glimlach voordat ze uit mijn beeld verdwijnt. "Wat is jouw band met Dong Si Cheng?" Yuta slaat zijn armen over elkaar en kijkt me met opgetrokken wenkbrauw aan. Mijn ogen worden groot, zou hij wat vermoeden? Hoe praat ik mezelf hier uit, ik ben 's werelds slechtste leugenaar. "Uhmmm..."
