*Hwang Soo Yun*
De jongen tegen over me kijkt geconcentreerd naar het papiertje waar ik eerder vandaag een aantal zinnen op had geschreven. Als hij klaar is met lezen kijkt hij naar me op een glimlach vormt zich rond zijn lippen. "Goed, heel goed zelfs. Er zitten een paar kleine schrijf foutjes in maar ik denk dat zelfs de docent die er niet uit zou kunnen halen." hij staat op en gaat naast me zitten, het papiertje legt hij voor ons neer. Hij leunt een stukje dichter naar me toe en wijst iets aan op het papiertje. Wat hij daarna zegt krijg ik allemaal niet mee, mijn aandacht is eerder gevestigd op zijn mooi ogen, zachte lippen, zijn perfecte huid.
"Soo Yun, luister je wel?" vraagt hij, een lachje verlaat zijn lippen. Ik schudt lichtjes mijn hoofd en kijk hem aan, een lichte blos op mijn wangen. "Sorry, ik was een beetje afgeleid." mompel ik, ik veeg een plukje van mijn lange haren voor mijn gezicht weg en kijk naar het papiertje. Ik voel Yuta zijn blik op me branden. Ik kijk voorzichrig naar me op. "Is er iets?" vraag ik, de glimlach rond Yuta zijn lippen wordt alleen maar breder. "Heeft iemand je ooit wel eens gezegd hoe bijzonder je bent." Yuta veegt een plukje haren uit mijn gezicht, zijn hand blijft op mijn wang liggen. Langzaam komt zijn gezicht dichter bij de mijne. Zijn zachte lippen drukt hij tegen de mijne, ik sluit langzaam mijn ogen. Een explosie van gevoelens ontploft in mij.
*
"Soo Yun, ik vind het leuk dat je blij bent. Maar die glimlach wordt een beetje creepy. Wat is er gebeurd? " Taeyong kijkt me met opgetrokken wenkbrauw aan. "Er is geen speciale reden. Ik ben gewoon blij, meer niet." Ik pak met mijn eetstokjes wat ramen en stop ze in mijn mond. "Soo Yun, je weet dat ik daar niet in trap. Er is iets gebeurd, je hebt al jaren niet zo geglimlacht."
Ik zucht even. "Heb je lekker gezwommen TY?" vraag ik om van onderwerp te veranderen. "Van onderwerp veranderen helpt niet." mompelt Taeyong. "Ik kwam dat nieuwe meisje tegen, volgens mij is ze het zusje van Dong Si Cheng." zegt hij vervolgens. "Ze is echt heel apart. Volgens mij heeft ze ook niet een al te beste thuis situatie." antwoordt Taeyong waarna hij wat ramen in zijn mond stopt. "Hoe bedoel je?" vraag ik, ik begrijp niet helemaal waarom hij denkt dat er bij haar thuis wat mis is. Dat is niet iets wat je zo op het eerste zicht kan zien, toch?
"Ik snap nu ook wel waarom ze eigenlijk altijd lange kleding draagt." gaat Taeyong verder zonder op mijn vraag te antwoorden. "Okay, Taeyong vertel even wat je gezien hebt. Ik snap er helemaal niks van op deze manier." ik leg mijn eetstokjes neer en kijk de jongen naast me vragend aan. "Ze zat onder de brand wonden, op haar armen en benen en zo." antwoordt Taeyong na een korte stilte. Mijn mond valt open van verbazing. "Brandwonden?"
"Ja." Taeyong knikt even. "Misschien hebben haar ouders dat wel gedaan, of haar broer."
Ik schud meteen mijn hoofd. "Nee, dat kan niet. Haar broer was het sowieso niet, die is veel te beschermend tegen over haar." zeg ik, even denk ik na. "Ik dacht ook gehoord te hebben dat ze geen ouders hebben. Hij heeft zijn gegevens ingevuld bij de inschrijvingen."
Beide denken we even diep na. Dan schiet ons allebei iets te binnen. "Denk jij wat ik denk!" zeggen we tegelijkertijd. "Misschien is ze wel..."
