*Hwang Soo Yun*
Met een glimlach rond mijn lippen kijk ik in de spiegel, mijn lange bruine haren vallen perfect langs mijn gezicht. Ik had niet gedacht dat ik ooit zou kunnen glimlachen op een vroege ochtend voordat school begint, maar hier sta ik dan met eeb glimlach di eik al in geen jaren meer heb gehad. "Soo Yun? Ben je bijna klaar?!" klinkt zijn luide stem door het grote huis. "Ik kom al!" roep ik terug, ik gris het jasje van mijn schooluniform van mijn bed en trek hem over mijn witte blousje voordat ik het hengsel van mijn tas over mijn schouder sla en mijn kamer verlaat.
"Soo Yun?" roept hij nog een keer zodra ik onderaan de trap sta. "Ja ja, ik kom al!" ik draai mijn ogen en loop richting de keuken. "Waarom is die jongen altijd zo ongeduldig..."
Als ik in de keuken komt staat hij met zijn rug naar me toe, de geur die in de keuken hangt vertelt me dat hij weer eens moeite heeft gedaan om een goed ontbijt neer te zetten. "TY, hoelaat sta jij wel niet op man. Dat je überhaupt tijd hebt om zo'n uitgebreid ontbijt neer te zetten." ik sla mijn armen over elmaar en kijk met opgetrokken wenkbrauw naar de jongen. Hij draait het laatste gaspit uit en draait zich vervolgens om om het laatste gerecht op het kookeiland neer te zetten. "Ik sta gewoon net zo laat als jou op, ik heb alleen niet een uur nodig om er zo goed uit te zien." een grijns veeschijnt rond zijn lippen, hij geeft me een knipoogt waarna hij zwarte schort rond zijn middel weg trekt en plaats neemt op een van de krukken bij het kookeiland. Mijn blik gaat naar de enorme eettafel waar ik naast sta, ik kan me nog goed herinneren hoe mijn laatste maal aan die tafel er uit zag. Sindsdien zitten we nooit meer aan die tafel. Nooit meer.
Ik zet mijn rugzak op de grond neer en neem plaats op de kruk naast de jongen.
"Taeyong?" vraag ik terwijl ik de ijzeren eetstokjes vast pak. "Mmh?" hij kijkt op van zijn eten terwijl hij zo snel mogelijk probeert zijn mond leeg te eten. "Wat is er?" vraagt hij als het vervolgens stil blijft van mijn kant. "Nee, niks. Laat maar." ik schud lichtjes mijn hoofd, schenk hem een klein glimlachje en begin dan ook te eten.
*
"Weet je zeker dat je lopend wilt? Je kan bij me achterop." Taeyong kijkt naar de achterkant van zijn fiets. "Dude, er zit toch geen babagedrager op je fiets." zeg ik lachend. "Je kan op die stangetjes staan." hij wijst twee stangetjes aan die bedoelt zijn om op te staan. "Met deze schoenen? Owh want dat gaat goed komen." ik rol met mijn ogen, nog altijd een glimlach rond mijn lippen. "Je moet het zelf weten Yun." Taeyong stapt op zijn fiets. "Dan zie ik je op school wel weer." Taeyobg wilt weg fietsen, maar iets schiet hem te binnen waardoor hij zich weer naar me omdraait. "Het viel me op..." begint hij, zijn blik glijdt zoekend over me heen. "... Je bent erg vrolijk deze ochtend. Veel meer dan anders, die glimlach heb ik al in geen jaren meer gezien." hij knijpt zijn ogen samen en probeert uit te zoeken wat het is. "Ik kom er nog wel achter." gromt hij zachtjes waarna hij weg fietst. "Pfff." een kort lachje verlaat mijn lippen waarna ik maar begin met mijn wandeling naar de school. Gelukkig wonen we niet ver weg, je kan er makkelijk lopend heen.
