*Hwang Soo Yun*
"Wat is er met jou aan de hand?" vraag ik met opgetrokken wenkbrauw. Taeyong kijkt me met een geërgerde blik aan, ik weet wat er is. Maar ik weet wel dat hij jaloers is. Ik ken deze jongen al mijn hele leven lang, ik heb altijd precies door als er iets met hem is en of hij iets voor me verbergt. "Er is niks." gromt hij, ik rol mijn ogen. "En nu even eerlijk, Taeyong ik kan aan je zien dat je jaloers bent. Wat is er gebeurd?" ik sla mijn armen over elkaar en ga met mijn rug tegen de rij kluisjes staan. "Ik ben niet jaloers." antwoordt hij kort af. "Het is Sunmi, of niet soms?" vraag ik met een grijns rond mijn lippen, enkele minuten geleden zag ik haar nog samen met een jongen uit haar klas de school uit lopen, ze leken erg close te zijn. In tegenstelling tot de rest van de klas. De andere jongens en meisjes negeren Sunmi alleen maar en doen gemeen tegen haar.
Taeyong kijkt me aan met grote ogen, maar herstelt zichzelf al snel. "Waar wou je me over spreken?" Taeyong heeft zijn blik in de verte gericht. Olay, nu weet ik honderd procent zeker dat het Sunmi is, het is eigenlijk best wel schattig dat hij zo jaloers is. De meesten vinden dat Taeyong nogal koud lijkt, vooral vanaf de buitenkant. Hij glimlacht vrijwel nooit naar vreemden en zelfs naar mensen die hij goed kent doet hij niet vaak. Er zijn maar een paar op deze wereld waar hij zoveel om geeft dat hij zijn zachte kant laat zien. Een kant van hem die hij sinds het overlijden van beide onze ouders niet veel meer heeft laten zien.
"Taeyong, je verbergt iets voor me en ik wil weten wat het is." zeg ik uiteindelijk, ik klinkt nogal zelfverzekerd als weet ik wel bijna zeker wat zijn antwoord hier op is. "Ik verberg niks voor je Soo Yun." Taeyong steekt zijn handen in zijn broek zakken, kort kijkt hij me aan. Precies de reactie die verwacht had. "Je verbergt niks voor me? Is dat zo?" vraag ik waarop hij even knikt. "Kan je me dan misschien uitleggen waar jij gisteren ochtend was, want ik kon je nergens vinden. Ik vond laatst ook een paar papieren van je, waar ben jij mee bezig? "
Taeyong kijkt me met een ijzige blik aan, ik weet donders goed dat hij het niks vind als ik in zijn spullen zit te rommelen. Taeyong is altijd erg geordend, vooral als het spullen zijn die ik niet mag vinden dus misschien ben ik zijn kamer ingeslopen toen hij niet thuis was en heb ik in wat laatjes en mapjes gekeken...
"Soo Yun! Je weet dat ik niet wil hebben dat in mijn spullen zit te rommelen. Het gaat je helemaal niks aan waar ik mee bezig ben!" gromt Taeyong, zijn humeur is tien keer slechter dan toen hij hier kwam, dat kan ik je vertellen. En toen hij hier kan was het al erg slecht, ik moet nu goed oppassen met wat ik als volgende ga zeggen.
"Sinds wanneer bescherm je vampieren? Welke vampieren bescherm je?" vraag ik zachtjes. Taeyong kijkt me aan, langzaam begint alles tot me door te dringen. "Je bent niet jaloers op Sunmi, maar je maakt je zorgen om haar. Of niet soms?" vraag ik, Taeyong knikt zachtjes. "Maar waarom? Er is toch niks mis met Jisung, hij zal haar nooit wat aan doen."
Taeyong zucht eens diep, een twijfeling flitst zijn ogen voorbij. "TY, wat is er? Vertel het me."
Weer zucht Taeyong even. "Jisung is het stiefbroertje van Yuta..." begint Taeyong zijn verhaal. "Ja, wat is daar mee?" waarom vertelt hij me informatie die ik al lang weet.
"Nakamoto Yuta, hij is familie van de grootste vampierenhunters familie uit Japan. Precies dat is de reden waarom hij naar deze stad is verhuisd." vertelr Taeyong, mijn mond valt open van verbazing. Dit kan niet waar zijn, Yuta is een hunter?
"Maar wacht, Sunmi is met Jisung mee. Wat als ze naar zijn huis zijn gegaan? Taeyong, we moeten haar daar nu weg halen!"
