"Dong Si Cheng." De jongen kijkt op bij het horen van zijn naam, met een zachte glimlach kijk ik hem aan. "Ik ben Hwang Soo Yun, de klassen president." stel ik mezelf voor, maar de moeite om mijn hand naar hem uit te steken doe ik niet. Dat hele formele voorstellen is wel heel overdreven. "Als je wilt kan ik je een korte rondleiding geven en de belangrijkste regels van onze school vertellen." om eerlijk te zijn heb ik er niet bepaald veel zij in, ik zit niet echt te wachten op nieuwe mensen en ik ga liever nu mijn lunch eten dan die stomme rondleiding geven, maar goed het is mijn taak als klassen president. "Dat is heel vriendelijk aangeboden, maar nee, ik vind mijn eigen weg wel door de school." antwoordt de jongen, een glimlach kan er blijkbaar niet vanaf. "Okay wat jij wilt. Als je nog vragen hebt hoor ik het wel." ik draai me om en loop snel het lokaal uit. "Waarom krijg ik het gevoel dat hij me niet zo mag..." mompel ik in mezelf. Een sterke arm wordt rond mijn schouders geslagen, ik weet meteen wie het is. Met een glimlach kijk ik opzij, recht in de ogen van een bekende jongen.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Zijn bruine haren hangen gedeeltelijk voor zijn ogen. "Hey Soo Yun, lang niet gezien." hij schenkt me een verleidelijke glimlach die me diep van binnen laat smelten. Nakamoto Yuta, hij begon als uitwisselings student vanuit Japan, maar om een speciale reden heeft hij besloten hier te blijven. Elk meisje smelt weg bij het zien van ogen en het horen van zijn stem. En daar hoor ik ook bij, al vanaf dag een heb ik een enorme crush op hem. Dat hij sinds vorige week tegen me praat is de reden geweest dat steeds die glimlach weer rond mijn lippen verschijnt. De reden dat ik niks tegen Taeyong heb gezegd is omdat hij Yuta van me weg zal gaan jagen, net zoals hij had gedaan toen we tien jaar oud waren en ik helemaal verliefd was op een van de stoerste jongens uit de klas. Dat voorkom ik liever en dus probeer ik het een beetje geheim te houden. Niet dat er echt daadwerkelijk wat gaande is tussen ons, nee we zijn nu gewoon vrienden. Samen moeten we een opdracht voor een bepaald vak maken en zo zijn we dus in contact gekomen en zijn we begonnen met praten. Het blijkt dat we echt heel veel gemeen hebben. En hoe beter ik hem leer kennen hoe leuker ik hem ga vinden. "Zullen we na schooltijd afspreken, om bezig te gaan met de opdracht? " vraagt Yuta. Ik glinlach en knik." Ja, dat klinkt als een geweldig idee. Waar spreken we af?" "Ik stuur je wel een berichtje met het adres, ik moet nog even nadenken over de perfecte plek." Yuta geeft me een knipoog. Mijn wangen kleuren lichtjes rood, verlegen richt ik mijn op de grond. Normaal ben ik niet zo, ik ben totaal niet verlegen en nogal direct, ik zeg altijd waar het op staat. Maar wanneer deze jongen naast me loopt... Het lijkt wel of ik verander in een compleet ander mens.
