*Lee Taeyong*
"Sunmi, kan ik je even spreken?" het meisje draait zich om bij het horen van haar naam, hij ogen vergroten als ze mij ziet staan. Ik schenk haar een geruststellende glimlach. Het eerste wat me opgevallen was toen ik haar zag was dat haar haren kort zijn, heel kort. Ik moet toegeven dat het haar heel leuk staat, het is een gewaagde actie want er zijn niet veel meisjes die het ook daadwerkelijk staat. Tot mijn verbazing kan zij het heel goed hebben, het geeft haar juist een stoere uitstraling.
Sunmi richt haar blik op de grond, haar wangen kleuren lichtjes rood. Wacht even, heeft ze nu mijn gedachten gelezen?
"Hoe gaat het met je? " vraag ik snel voordat ik mijn gedachten stroom voortzet. "Je bent een paar dagen niet op school geweest. Ik begon me eerlijk gezegd een beetje zorgen om je te maken."
Sunmi kijkt naar me op, de verbazing duidelijk in haar ogen te zien. "Je maakte je zorgen om mij?" vraagt ze, alsof ze het niet helemaal kan bevatten. "W-waarom?"
Een glimlach verschijnt rond mijn lippen. "Je hebt me echt laten schrikken toen je flauwviel tijdens de gymles, het is fijn om te zien dat het weer beter met je gaat." zeg ik, niet echt antwoordt gevend op haar vraag. "Dat haar staat je trouwens echt heel goed, geeft je een stoere uitstraling." ik geef haar een knipoog, weer wendt ze haar blik af naar de grond. "Dankje, Winwin is er niet zo'n fan van..." mompelt ze. Vragend kijk ik haar aan, wie bedoelt ze met Winwin? "Uhm, ik bedoel mijn broer. Si Cheng, hij is niet echt blij met wat ik gedaan heb met mijn haren." verbetert Sunmi zichzelf al snel, lichte paniek is in haar ogen te zien. "Waarom? Vindt hij het niet mooi?" ik sla mijn armen over elkaar en bekijk haar haar nog eens goed.
"Dat wel, maar... " ze blijft even stil, niet zeker of ze me dit wel moet vertellen. "Met dat lange haar leek ik veel op mijn moeder, ik deed hem altijd aan haar denken. Ik denk dat nu mijn haar kort is ik een stuk minder op haar lijk, hij wil haar niet vergeten." legt Sunmi uiteindelijk uit. De zon staat hoog aan de hemel en schijnt fel op mijn gezicht, iets schiet me te binnen. "Zullen we even in de shaduw gaan staan? Die zon is zo fel." ik pak Sunmi bij haar arm vast en trek haar mee naar de shaduw. Nu ik weet dat ze een vampier is valt alles op zijn plek. De brandplekken, de bleke huid, waarom ze altijd lange kleding draagt, alles valt op zijn plek.
Doordat mijn actie voor Sunmi een beetje onverwacht is struikelt ze over haar eigen voeten. Ik weet haar nog net op te vangen voordat ze op de grond valt. We kijken elkaar in de ogen aan. "Gaat het?" vraag ik waarop ze zachtjes knikt. "J-ja." mompelt ze. Ik zet haar recht op, maar laat haar nog niet los. "Ik zie je bij de volgende gymles." zeg ik na een korte stilte. Ik laat haar los en loop de school in.
