*Hwang Soo Yun*
Mijn blik valt een bruin harige jongen die gevolgd door een golf van meiden zich een weg door de veke mensen probeert te drukken. "Wat doet hij hier?" het bekertje drinken wat ij in mijn handen heb zit ik neer op de eerste de beste plek die ik kan vinden. Zonder er bij na te denken loop ik zijn kant op.
"Sorry ladies, maar ik steel hem even van jullie." ik geef de meiden een knipoog, pak de jongen bij zijn arm vast en trek hem mee naar de achtertuin waar op een paar zoenende koppeltjes na niemand is. "Niet gedacht jou hier te zien." zeg ik, ik laat hem weer los en kijk hem met opgetrokken wenkbrauw aan. Niet begrijpend kijkt hij me aan.
"Je leek je niet zo op je gemak te voelen, dus ik dacht laat ik hen even helpen. Moet jij niet thuis zijn en voor je zusje zorgen? Taeyong vertelde ne dat ze tijdens de gymles flauwviel. " enigszins bezorgd kijk ik Si Cheng aan. "Het gaat al een stuk beter met haar, ze uhm... Ze had gewoon niet zoveel gedronken vandaag." antwoordt hij, naar erg overtuigend klinkt het niet. "En dus dacht jij, laat ik maar eens naar een feestje gaan." ik sla mijn armen over elkaar.
"Dat is niet hoe het is gegaan." zegt Si Cheng, ik merk dat er iets is wat hij me niet wil vertellen.
"Ik zie je morgen wel op school." ik wil van hem weg lopen maar hij houdt me tegen door mijn naam te noemen. "Hwang Soo Yun."
Ik draai me naar hem om, vragend kijk ik hem aan. "Weet je zeker dat je liever weer terug naar binnen gaat? Met die harde muziek, de warmte, al due dansende en zwetende mensen die zo dicht op elkaar gedrukt zitten." ik denk kort na over wat hij gezegd heeft. Hij heeft wel gelijk, het is hier buiten veel beter dan daar binnen. En om eerlijk te zijn ben ik ook echt niet in de stemming voor een feestje. Waarom ik hier dan toch ben? Ja dat is een lang verhaal. Lang verhaal kort, er is toch iemand die er voor moet zorgeb dat Taeyong veilig thuis komt. Ik weet dat hij een jaar ouder is dan dat ik ben en dat hij verstandig genoeg is maar ik weet ook dat dit soort feestjes uit de hand kunnen lopen.
"Je hebt gelijk, het is hier veel beter dan daarbinnen." ik knik even.
Kort blijft het stil tussen ons. "Hoe bevalt onze school je?"
Si Cheng kijkt me aan, blijkbaar zag hij de vraag niet aankomen. "Owh uhm, ja prima. Ik had gewild dat Sunmi zich wat beter op haar plek zou voelen. Het klikt niet echt tussen haar en de mensen uit haar klas." Si Cheng kijkt even naar de donkere lucht boven ons, de volle maan staat hoog in de lucht en verlicht de donkere achtertuin.
"Ze lijkt me anders een heel aardig meisje, ik kan me niet voorstellen dat de mensen uit haar klas niet mer haar praten."
Si Cheng glimlacht zacht. "Sinds onze ouders ons alleen hebben gelaten is Sunmi niet echt gelukkig meer geweest. In elke glimlach die ze me schenkt kan ik de pijn zien."
"Ju-jullie hebben geen ouders meer?" vraag ik verbaasd. "Een paar jaar geleden hebben ze ons verlaten. Ze waren op eens weg, zonder iets te zeggen. Het enige wat ze ons achter lieten was wat geld."
Ik heb geen idee wat ik hier op moet zeggen, ik had zelf al scenario's in mijn hoofd bedacht over hoe het er bij hen thuis uit zou zien, al helemaal toen Taeyong kwam mst het verhaal o er dat Sunmi misschien wel werd mishandelt door haar ouders of iets dergelijks, maar dat dit zou zijn gebeurd? Nee, dat had ik me nooit kunnen inbeelden.
"Je kan je vast niet voorstellen hoe het voelt om opeens je ouders kwijt te zijn." mompelt Si Cheng.
Tranen wellen zich oo in mijn ogen als ik terug denk aan mijn ouders. "Geloof me, ik weet hoe het voelt..."
