Four Sandovals and I [SC: The Beginning]

Kabanata 8

You’re dangerous

“PLEASE, huwag kang lalapit,” nanginginig kong pakiusap sa lalaking nasa harapan ko habang nagtatambol ang aking dibdib sa pangamba.

Naramdaman ko ang mabigat at malamig na simoy ng hangin sa aking paligid habang pasikreto akong umaatras sa aking pwesto.

Ang aking mga daliri sa kamay ay nangangatal kasabay ng pamamawis ng aking mga palad buhat sa takot na namamayani sa aking sistema.

Paano kung maulit na naman ang nangyari?

“U-uhm, i-it’s me. I am Benj. Nagulat ba kita?” nauutal niyang tanong kaya nahigit ko ang aking hininga.

Sa pagkagulat ay umawang ng kaunti ang aking mga labi bago ko tuluyang pinag-aralan ang kaniyang itsura. Kumawala sa akin ang malakas na buntonghininga at tila nawalan ako ng tinik sa dibdib noong oras na makilala ko siya.

He’s Benj.

“B-Benj.” Mahina ang aking boses, kasing-hina lamang ng bulong ang lumabas sa aking bibig bago ako tuluyang napaupo sa lupa.

Pakiramdam ko’y naging slime ang aking mga hita. Wala akong maramdaman, namamanhid ang aking mga paa.

“A-are you okay?” Narinig ko ang nag-aalala niyang boses bago ko namalayang lumakad siya papalapit sa akin.

Taas-baba lamang ang paggalaw ng aking dibdib. Pinipilit kong huminga ng maayos pero lalo lang sumasakit ang pakiramdam ko.

I held my breath while I was hitting my chest. Kailangang maging maayos na ako.

“Dahan-dahan lang, J-Joy,” banggit niya pagkatapos niyang umupo sa aking harapan. Idi-ne-monstrate niya pa sa akin kung paano ang tamang pag-i-inhale at exhale.

“Benj. Ikaw si Benj,” paulit-ulit kong salaysay habang pilit na kinakalma ang sarili. Sinimulan ko na ring masahihin ang aking mga binti. Mayamaya pa ay medyo um-okay na ang pakiramdam ko.

Magkatulad lang sila ng pananamit at ng suot na salamin sa mata. Magkatulad lang sila ng hairstyle pero magkaibang tao sila.

Nakasisiguro akong hindi kayang gawin ng lalaking kaharap ko ngayon ang kawalanghiyaan ng g@gong iyon.

“I-I am sorry kung nagulat kita. P-pwede mo akong sampalin kung nagagalit ka,” dagdag niya pa bago kinuha ang isang kulay puting panyo sa kaniyang bulsa bago niya pinahid ang aking mga luha na hindi ko namalayang naglandas sa aking magkabilang pisngi.

Paulit-ulit siyang humihingi ng tawad kahit na hindi niya alam ang totoong dahilan kung bakit nagkakaganito ako.

“Uso ba talaga ang ganiyang porma? Bagsak ang buhok tapos may malaking salamin sa mata?” pag-uusisa ko kaya natigil ang pagpupunas niya sa aking luha.

“H-ha?”

“Wala lang. Napansin ko lang na maraming ganiyan ang style.”

Nakita ko dahan-dahang pagkunot ng kaniyang noo, tila inosenteng hindi alam ang sinabi ko.

Nang dahil sa mumunting hiya ay napatawa na lamang ako ng mahina, ganoon din naman ang kaniyang ginawa. Nawala ng kaunti ang agam-agam sa aking pagkatao kasabay ng pagkawala ng kaunti niyang hiya.

“Kaya mo bang tumayo nang mag-isa?” he asked then he stood up, then he lend me his palm. Napasulyap pa ako sa kaniya, nagdadalawang-isip kung tatanggi pero hinawakan niya na agad ang aking kamay.

“T-thank you.” Nag-aalangan akong ngumiti bago pasimpleng tinanggal ang pagkakahawak ng kamay naming dalawa. “Bakit ka nga pala nandito?” pag-iiba ko ng usapan.