Four Sandovals and I [SC: The Beginning]

Kabanata 1

Savior

Trigger Warning! 

Pagkatapos na pagkatapos na lumabas ng prof ay mabilis kong isinukbit ang aking bag, hindi para umuwi kundi para pumunta sa lost and found dahil nawawala ang ID ko.

Hindi ako pwedeng lumabas ng DASU hangga't hindi ko nahahanap iyon. Hindi ako makakapasok bukas kapag wala akong ID na maipapakita sa guard. Kung magpapagawa naman ako ng bago ay sa isang buwan ko pa makukuha at ginto ang dapat kong ibayad. Wala na akong natitirang pera, hindi ko kayang magpagawa ulit kaya naman hahanapin ko na lang.

“Bakit ba ganito ang buhay?” I asked in disappointment before I fixed my hopeless self.

I pulled down the hem of my skirt then I tied my hair up, so it couldn't bother me if it flows down on my cheeks. Inayos ko rin ang aking blouse at nang matapos ay lumabas na kaagad ako ng room.

One of the rules in this university was to wear a proper school uniform. Iba-iba ang uniporme ng elementary, high school at college pero mayroon pa ring pagkakahawig. Ang pinapayagan lang na mag-civilian ay 'yung mga nasa post-baccalaureate degrees.

Kaya naman kahit na hirap sa pagsusuot ng maikling palda at long-sleeve blouse ay kinakaya ko. Noong mga unang buwan ko rito noon ay naiilang pa ako, pero nang magtagal ay medyo nasanay na rin.

“Kailangan kong mahanap kaagad iyon. Maghahanap pa ako ng matutuluyan, e,” I murmured as I was walking towards the hallway. My head turned left to right then right to left, hoping that I could find my ID.

Ewan ko ba kung saan ko nailapag iyon, ang natatandaan ko lang kanina ay inilagay ko sa loob ng bag ko iyon bago ko mabunggo si Bryan Sanchez at bago mahulog ang lahat ng papel na hawak ko kanina. Mabuti na nga lang talaga at good mood ang prof ko, tinanggap pa rin ang written project ko matapos kong magpaliwanag.

Walang tigil ang aking pagbuntong-hininga habang nakasimangot. Hindi ko rin napigilan na masahiin ang aking batok dahil sa pagkadismaya. I walked hurriedly, I almost ran down the staircase just to find my ID.

Sana ay nasa lost and found nga iyon, hindi ko na talaga alam ang gagawin kung pati ID ko ay mawawala sa akin.

Paglabas ko ng business management building ay malamig na simoy ng hangin ang kaagad na sumalubong sa akin. Kahit na nakalong-sleeve ako'y dama ko pa rin ang hangin na tila nangyayakap. Napahawak din ako sa aking palda nang tumaas ito ng bahagya.

Madilim na rin ang paligid, tanging mga ilaw na lang sa poste ang nagsisilbi kong liwanag. Napatingin ako sa aking cellphone, it's already 6:30 pm. May mahahanap pa kaya akong bahay na paupahan?

Naglakad akong muli nang mabilis patungo sa lost and found. Ang ilaw sa poste ay kumukurap-kurap kaya dumadagundong sa kaba ang aking dibdib, baka may multong bigla na lang bumulaga sa akin.

“Miss, can you help me with this?” a man at my back suddenly asked, making me jumped out of suprise. Napahawak ako sa aking dibdib bago ko napagdesisyunan na lumingon para harapin ang lalaki.

His hair was covering his forehead and he was wearing a huge thick eyeglasses. Sandali akong napaisip, para kasing may kahawig siya o may ginagaya siya sa kaniyang itsura.

Ngumiti siya kaya nabura agad ang iniisip ko. He looks like he was having a hard time handling all those thick books on his hands, that's why I leaned closer to lend some help.

“Natakot ba kita?” he questioned again as he gave me a shy look. Umiling naman ako at isinenyas ang aking mga kamay para sabihing wala lang iyon.

Muli kong tiningnan ang oras sa aking cellphone. Noong una ay nag-aalangan pa akong tumulong pero naisip kong madaraanan ko nga rin pala ang library, hindi makakaabala ang pagkakawang-gawa kong ito.