⚠️ Het gedrag van bijna iedereen in dit boek is enorm verkeerd en problematisch. Wees erop bewust dat alles wat Mandy wordt aangedaan in dit boek NIET okay is.
Als je dit leest en je hier jezelf in herkent, wees dan niet bang om er met iemand over...
Die ochtend werd Mandy met een superdikke buik wakker. Ze kon nauwelijks lopen. Jonathan tilde haar op naar de keuken. Daar zette hij haar op een stoel neer. De leuning van de stoel van naar achteren gezet. Anders dan brak Mandy haar rug. Het valt niet mee hoor, om 2 jongetjes te dragen. Het is immers April. De afgelopen negen maanden ging het goed met de twee jongetjes. De namen wist Mandy al. Jason en Mason. Ja, Mandy was zo iemand die tweelingen rijmende namen gaf. Bij de tweede ego. Hadden ze gezegd dat het een eeneiïge tweeling was. Dus ze leken veel op elkaar. Mandy had geen zin in de bevalling. Ze was bang dat ze een miskraam had. Of nog erger...
Mandy at netjes haar ontbijt op. Mandy had enorm veel behoefte in allerlei producten die ze niet mocht, vanwege haar zwangerschap. Mandy was wat aangekomen. Omdat ze redelijk veel at en omdat ze niet ging sporten. Ze wilde heel graag. Maar het mocht niet, vanwege haar zwangerschap.
Mandy begon steeds meer pijn in haar buik te voelen. Ook voelde ze dat haar wondertjes trapten in haar buik. Mandy was zo blij. Ze zou moeder worden. Maar ze wist niet wat haar te wachten stond bij de bevalling.
Mandy ging op de bank liggen. Weer met behulp van Jonathan natuurlijk. Ze enorm blij met hem. Zonder hem wist ze niet of ze het alleen gered had.
Mandy voelde opeens haar benen slap worden. Ze wist wat dat betekende. De weeën zouden komen. (dat is iets dat je kind er later makkelijk uitkomt. Dus eigenlijk (ben ik gehoord) dat je baarmoeder groter wordt. Het doet erg veel pijn (meestal dan hé))
Mandy schreeuwde naar Jonathan dat ze weeën zou krijgen. Jonathan twijfelde geen moment. Hij pakte haar op en hij droeg haar naar zijn auto. Hij had haar op de achterbank liggend neergelegd. Want zitten deed veel pijn.
Jonathan reed snel naar het ziekenhuis. Daar tilde hij haar in bruidspose het ziekenhuis in. Ze werden gelijk doorverwezen naar een kamer. Daar gingen ze checken of ze wel echt weeën had. Of dat er iets mis was. Maar nee, ze had wel weeën. Het begon zacht. Daarna steeds heftiger. Toen Mandy op de helft was deed dat zo'n pijn. Dat ze niet meer verder wilde. Maar stoppen kon ze niet meer. Dan had ze abortus moeten plegen. Het idee daaraan gaf haar weer rillingen. Mandy dacht aan Jason en Mason. Doordat ze aan haar twee wondertjes dacht wist ze weer waarvoor ze het deed. Ze deed het voor haar twee wondertjes. De twee wondertjes in haar buik.
Mandy voelde zich met de minuut slechter. De dokters zeiden dat ze een ruggenprik zou krijgen. Dan zou ze minder pijn hebben. Nadat ze de prik gehad ging het veel beter. Alleen ze had nog steeds er veel pijn. De dokters hadden tegen haar gezegd dat de weeën wel drie dagen zouden kunnen duren! Drie dagen! Mandy zuchtte. Daar had ze zo geen zin in.
Jonathan zat naast Mandy. Hij kon het niet aanzien om haar pijn te zien lijden. De afgelopen negen maanden waren erg snel gegaan. Ze hadden een nog hechtere band opgebouwd.
Mandy voelde nu nog meer pijn. De dokters zeiden dat ze er bijna klaar voor was. Ze had al erg veel centimeter ontsluiting. Na tien minuten mocht ze persen. Twintig minuten later kwam de eerste. Om 16:28 kwam het eerste wondertje. Twee minuten later kwam ook de tweede. Mandy was aan het huilen. Niet van de pijn. Maar om haar pasgeboren baby's te zien. Ze waren prachtig en volkomen gezond.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
