Achtervolgd door de liefde

Opgesloten

Mandy werd moeizaam wakker. Maar niet in haar eigen bed. Maar in een grijze en grauwe kamer. Ze begon niet te huilen. Maar ze was allesbehalve blij.

Daan kwam binnen. 'ben je wakker prinses' grijnsde hij. 'ik wil weg Daan! En waarom ben ik hier!' schreeuwde Mandy. 'Oké, niet zo schreeuwen. Of wil je nog meer problemen.' siste hij. 'nee Daan' gaf Mandy zich over. 'je hebt je vriendinnen en je ***vriendje verteld wat ik gedaan heb. Ik zei toch dat je er dan onder moest lijden' siste hij hard. 'noem Jonathan niet zo' verdedigde ze hem. Daan sloeg hard op haar wang. Mandy ging met haar handen als in een reflex naar haar pijnlijke wang. Nu begreep Mandy dat dit echt heel ernstig was. Wat ze ook deed. Geen ontsnaping mogelijk.

Er waren twee deuren in de kamer. De ene kamer was waar Daan vandaan kwam. Dus waarschijnlijk was dat de weg naar vrijheid. De andere deur was haar nu pas opgevallen. Ze deed de deur open. Er was een heel klein badkamertje. Met een douche, een toilette en een kastje. Niet erg groot. Mandy voelde zich erg vies, dus ze ging douchen. Daarna ging ze weer terug naar de grauwe kamer.

Ze verveelde zich enorm, dus ze besloot om in de boekenkast te kijken. Tot haar verbazing zag ze allemaal boeken over geneeskunde. Zou Daan dat studeren?

Na een tijdje kwam Daan de grauwe kamer binnen. Hij had een zweep in zijn handen. Mandy wist meteen al dat tegenwerken geen zin had. Dus ze besloot om maar mee te werken. Met pijn in haar hart.

(ik bespaar jullie even de verkrachting! Is volgensmij niet zo fijn om te lezen enzo. Maar dat je weet dat het gebeurt is)

Mandy huilde en huilde. Het deed echt erg veel zeer. Meestal zat Daan alleen maar aan haar. Nu wilde hij meer. Het was haar eerste keer. Ze was nu ontmaagd. Ze slikte. Haar eerste keer met haar verkrachter. O, o, o.

Nadat Daan weg ging. Ging Mandy douchen. Ze bleef maar douchen en douchen. Maar ze bleef zich enorm vies voelen.

Mandy besloot maar om de boeken geneeskunde te gaan lezen. Ze had toch niets anders te doen. Totdat de deur openvloog. Daan stond er met een ontbijtje en een glas met een pilletje ernaast. Mandy besloot het ontbijt op te eten. Maar het pilletje durfde ze niet door te slikken. Ze vertrouwde Daan absoluut niet, het zou best wel eens drugs kunnen zijn.

Maar Mandy had geen keus. Anders kreeg ze weer straf. Dat was wel het laatste wat ze wilde. Ze besloot het pilletje door te slikken. Gelijk voelde ze zich stukken beter. De pijn die ze voelde was weg, ze voelde zich lichter.

Mandy die verveelde zich nog steeds. De boeken van Daan vond ze niets aan. Dus ze had letterlijk niets te doen. Ze ging maar in het bed liggen.

Mandy schrok wakker doordat Daan binnen kwam. Daan zei dat een vriend van hem kwam met zijn ''eigendom'', alsof meisjes voorwerpen zijn.

Er kwam een jongen binnen die Mandy niet kende. En een meisje. Ze schrok. Het meisje zag er zeer slecht en ongelukkig uit. Ze had gehoord dat de jongen Josh heette. Het meisje haar naam was Romy.

Mandy en het meisje kregen tijd voor hun zelf. Om kennis te maken. Terwijl de jongen ergens heen gingen.

'hey', zei Mandy nieuwsgierig. 'hey', antwoordde het meisje emotieloos. 'hoe lang ben jij al ontvoerd of gevangengenomen, of ben je hier met vrije wil?' vroeg Mandy. 'ik ben hier al zo'n paar jaar. Mijn ouders zijn rijk, maar geven geen ene f*ck om mij. Dus ging ik vaak uit. Ik daarintegen had bijna geen geld. Mijn ouders gaven me niks. Geen ene cent. Omdat ze super gierig zijn. Dus ik ging werken in een superchic hotel. Daar liep ik met een smoothie tegen een jongen aan. Zijn dure pak was helemaal verpest. Dus ik moest terugbetalen. Maar ik had, zoals ik al zei, weinig geld enzo. Dus hadden we een deal. Totdat het uit de hand liep', legde Romy emotieloos uit. 'wow, heftig' bracht Mandy uit. 'en jij?', vroeg ze nog steeds emotieloos. Mandy legde haar haar verhaal uit. Er ontsnapten een paar tranen. 'ik wil hier weg, maar ik heb geen idee hoe', begon Mandy. 'heb jij nooit proberen te ontsnappen in die paar jaar die je hier nu bent?', vroeg Mandy. 'in het begin deed ik niets anders, maar toen kwam ik erachter. Hoe meer ik probeerde hoe erger het voor me werd. Het ging zo ver dat ik nu een heel groot litteken op mijn rug heb' zuchtte Romy. 'dus ik kan nooit meer hier weg', vroeg Mandy geschokt. 'mij is het nooit gelukt', antwoordde ze en ze keek naar beneden. Er bolde tranen op in Mandy haar ogen. Voordat ze het wist, kwamen ze naar buiten. 'kom maar hier', zei Romy troostend. Ze sloeg haar armen over haar heen. Het voelde erg vertrouwd, vond Mandy. Opeens sloeg de deur open. De twee jongens kwamen met twee kleine vieze kommetjes met soep. Mandy en Romy aten het op.

Daarna moesten ze tot hun schrik een kwartet doen. (dus HET doen met z'n vieren) Nu Mandy en Romy soort van vriendinnen waren. Was het heel ongemakkelijk. Maar ze moesten het doen. Anders kregen ze pijn, pijn, pijn. Mandy barstte de hele tijd in huilen uit. Terwijl Romy emotieloos deed wat haar gevraagd was. Je kon zien goed zien dat Romy de moed opgegeven had.

Romy en Josh zouden nog één nachtje blijven. Dus had Mandy nog maar één dag soort van gezelschap.

Daan moest nog wat gaan doen dus die was er niet. Josh en Romy die waren in een andere kamer. Dus verveelde Mandy zich weer heel erg. Ze ging in het bed liggen. Maar ze kon niet slapen.

Opeens vloog de deur open. Daar stond Josh. Hij kwam dichterbij. Hij bond Mandy vast. Hij begon aan haar te zitten. Terwijl Josh in Mandy zat, vloog de deur open. Daar stond een hele boze Daan. Hij schreeuwde tegen Josh. Mandy kon het niet meer aan. Ze deed haar ogen dicht. Hoe dan ook, ze viel in slaap. Met twee schreeuwende jongens op de achtergrond.