Achtervolgd door de liefde

Kettinkje

Die ochtend werd Mandy wakker door Rose die haar wakker schudde. Omdat ze naar school moest. Rose vertelde dat zij school altijd skipte. Maar Mandy wilde niet dat ze dat weer deed. Zij heeft ook een toekomst. Ze sleurde haar mee naar de badkamer. Daar maakte ze zich klaar. Daarna gingen ze naar Jonathan. Mandy kreeg weer kriebels in haar buik. Ze had nu weer wat met hem. Ze was zo blij.

Mandy gaf eerst even Candy wat te eten. Daarna begonnen ze zelf ook. Uiteindelijk bracht Jonathan de twee zussen, en zichzelf naar school.

Op school aangekomen keek iedereen hun met grote ogen aan. Mandy en Rose waren altijd vijanden geweest op school. Maar er was geen goede reden. Daar waren ze nu ook wel achtergekomen. Ze hadden voor het tweelingeffect allebei het zelfde aan getrokken. Het haar precies hetzelfde. Je zag het verschil nauwelijks meer. Mandy was gewoon Mandy. Maar Rose leek een heel ander persoon. Meestal had zo zulke kleding aan en make-up dat ze een heel ander persoon leek. Nu zag je het verschil bijna niet meer. Alleen Rose had iets korter haar.

Ze gingen naar hun kluisjes. Daar haalden ze hun boeken op. Vlak daarna ging de bel. Ze hadden het eerste, tweede en vijfde uur samen. Alleen het derde en vierde uur niet. Wat Mandy best jammer vond. Het eerste uur had ze ook met Dalila. Het tweede met Alice. Het vijfde uur met Angelique.

Mandy liep met Rose naar Geschiedenis. Dalila liep achter hun aan. Mandy moest eerst even naar de Toilette. Toen ze terug kwam waren er twee plekken vrij. Eentje naast Rose en eentje naast Dalila. Mandy ging naast Rose zitten. Ze vormde met haar mond ''sorry'' naar Dalila. Dalila lette weer bedroefd op de les. Mandy en Rose uiteindelijk ook. Ze waren erg close geworden. Het was inderdaad bijna niet voor te stellen. Maar ze begonnen al echt van elkaar te houden.

Nadat ze bel ging liepen de drie meiden weer naar hun kluisjes. Mandy haar kluisje had twee buren. Het kluisje van Rose en die van Dalila. Naast die van Dalila waren die van Alice en Angelique. Dat hadden ze zo aangevraagd. Dan waren ze altijd wel met elkaar. Ze waren immers goede vriendinnen.

Mandy liep met Rose en Alice naar het tweede uur, ze hadden Engels. Er waren precies weer twee plekken vrij. Eentje naast Rose en de andere naast Alice. Mandy ging weer naast Rose zitten. Mandy vormde weer ''sorry'' naar Alice dit keer.

Nadat ze het tweede, derde en vierde uur gehad hadden en de natuurlijk de pauze, ging Mandy met Angelique en Rose naar het vijfde uur.

Mandy ging weer naast Rose zitten. De vormde weer ''sorry'' met haar mond. Na haar vijfde les was de school uit. Mandy en Rose wachtten op Jonathan. Want hij bracht en haalden hun. Terwijl ze wachten kwamen Dalila, Alice en Angelique op hun af. Ze zeiden dat ze even met Mandy wilde praten.

'Mandy, wij hebben het gevoel dat je ons vergeten bent. En sinds wanneer ga je om met die trut, ze heeft je toch niet bedreigd hé?', vroeg Dalila bezorgd. 'nee! Ze is mijn f*cking tweelingzusje man! Doe eens normaal!', schreeuwde Mandy tegen de meiden. Ze huilde en ze liep samen met Rose naar de auto van Jonathan. De meiden kwamen ook met tranen in hun ogen op haar af. 's-sorry Mandy, i-ik liet me gaan', zei Dalila beschaamd. Mandy zei dat het niet erg was. Ze snapte het wel. Het was nogal appart ja. Ze konden het niet zo weten. Mandy legde onderweg uit waarom ze zo huilde. Ze knuffelde Rose nog even.

Thuis aangekomen gingen ze nog wat eten. Daarna gingen ze met z'n drieën (Rose, Mandy en Jonathan) een plan bedenken. Omdat ze hun biologische moeder en vader wilde leren kennen.

Ze dachten en dachten. Maar ze konden maar niets bedenken. Dus ze besloten meer hulp te vragen. Mandy belde de meiden op om te vragen of ze wilden helpen. Een kwartiertje later waren ze er allemaal.

Ze begonnen een plan te bedenken. Ze zouden misschien weer naar de gemeente kunnen gaan. Maar dat werd het niet. Zij hadden al hun informatie al gegeven. Toen opeens dacht Mandy aan het cadeautje wat ze gekregen hadden. Het lag nog op haar bureau! 'meiden!', gilde Mandy. Ze wees naar het cadeautje. 'o, ja!', gilde Rose. Ze meiden keken nieuwsgierig naar hun. Rose en Mandy legde het uit. 'Ohhhhh', zeiden ze meiden.

De twee kleine doosjes. Ze zaten in hun handen. Rose maakte eerst die van haar open. Het was een gouden kettinkje met een hartje eraan. In dat hartje stond een ''M'' gegraveerd. De meiden dachten eerst dat het voor Mandy was. Want Rose begint niet met een ''M''. Maar toen Mandy die van haar openmaakte. Toen stond er ook een ''M''. Ze wisten nu één ding zeker. Het was geen fout. Jonathan kwam op het idee dat misschien hun achternaam dan met een ''M'' begon. Dat zou best kunnen. Dachten de meiden. Rose en Mandy deden hun gouden kettinkjes om hun nek. Ze hadden besloten ze niet meer af te doen. Het was iets van hun moeder. Hun moeder!

Dalila, Alice en Angelique moesten helaas alweer naar huis. Jonathan, Mandy en Rose bestelden alledrie sushi. Wat ze héérlijk vonden. Daarna gaf Rose Candy eten.

Nadat het eten maakten ze zich klaar voor de avond. Ze besloten hun kettinkjes uit te doen voor de avond.

Ze keken nog snel 3 afleveringen van pretty little liars. Daarna moesten ze wel naar bed. Want het was al rond middernacht. Ze gingen in Mandy haar bed liggen. Later kwam Candy er bij. Ze ging tussen de meiden in liggen. Zo ontstonden er een glimlach op de meiden hun gezicht. Ze deden daarna hun ogen weer dicht. Rose viel al redelijk snel in slaap. Maar Mandy bleef maar denken aan haar moeder en vader. Over haar gouden kettinkje. Rose lag naast haar te slapen. Het voelde vertrouwd zo. Mandy viel met de gedachten aan Rose in slaap.