Achtervolgd door de liefde

Slecht nieuws

Die ochtend werd Mandy wakker in het ziekenhuis. Er kwam gelijk een zuster naar haar toe.

'het gaat erg goed met je Mandy. Als je het zo blijft doen, dan kan je morgen alweer naar huis. Het schot was niet enorm, dus daar heb je geluk mee gehad' zei de zuster.

Wat een bitch, dacht Mandy. Zeggen dat dit niet ernstig is! Er is wel in haar arm geschoten hé! Mandy voelde de woedde in haar opborrelen. Ze negeerde de zuster, die na een tijdje weg ging.

Daarna kreeg Mandy haar ontbijt. Dit keer was er een broodje met vlokken. Mandy at het langzaam op. Want anders werd ze misselijk. Daarna was het bezoek uur.

Er kwam iemand binnen. Iemand die ze maar al te goed herkende. Ze voelde een traan opkomen. En nog één. En nog één.

Daar stond haar vader. Niet haar echte vader. Want ze wist niet wie hij was. Maar haar adoptievader. Nu pas merkte ze hoe erg ze hun miste. Ze hadden haar bedrogen. En haar pijn gedaan. Geestelijk dan hé. Maar het bleven de mensen die haar groot hadden gebracht. De mensen die haar dingen leerden. De mensen die van haar hielden. Het deed haar pijn om haar vader te zien. Maar waar was haar moeder? Nou adotiemoeder.

'ik snap dat je me niet wilt zien. Maar ik wil dat je weet dat je moeder... Adotiemoeder, net is...'. Daarna begon haar adoptievader te huilen. Ze had en nog nooit zien huilen. Nu pas drong het tot Mandy door wat haar vader, adoptievader zei. Er ontsnapte ook een traan bij Mandy.' wat is er dan met haar?'. Vroeg Mandy bang. Ze wist het antwoord al. Maar ze wilde dat het niet waar was. 'je je moeder is...'

Mandy haar moeder was altijd al kwetsbaar geweest. Ze kreeg veel sneller ziektes. Daarom kon ze ook geen kinderen krijgen. Haar moeder kon binnen één minuut super ziek worden. Daarom mocht haar moeder nooit bij haar zijn als zij ziek was. Want dan had ze een groot probleem.

'je moeder is net over-overleden' zei haar vader. Daarna zei hij erachteraan. 'ik heb nu geen doel meer voor het leven. Eerst had ik jou en je moeder. Nu helemaal niemand. Dus verwacht niet dat je me ooit nog levend zult zien' zei haar vader bedroefd. 'Pap doe nu niet alsof het allemaal mijn schuld is' zei Mandy op een iets te arrogante toon. Haar vader gaf haar een kus en hij liep weg...

Mandy begon te huilen. Waarom werd het haar altijd zo moeilijk gemaakt.

Vlak daarna kwamen Jonathan, Luke en Rajea langs. Jonathan kwam eerst. Hij zag haar betraande ogen. 'wat is er prinses?' Mandy legde het hele verhaal aan hem uit. 'o, schatje toch' troostte Jonathan haar.

'Ik moet wel weer gaan, want ik moet studeren schat'. Hij gaf haar een kus en hij ging weg.

Vijf minuten later kwamen Luke en Rajea. Ze praatten nog wat. Daarna gingen zij ook weg.

Een uurtje later kwam er een verpleegster binnen met een jongen. Ze waren druk bezig. (als je snapt wat ik bedoel). 'Eet elkaar op'. Maakte Mandy als grapje. Ze schrokken allebei heel erg. Ze dachten blijkbaar dat Mandy er niet was. Toen Mandy beter keek,zag ze dat de jongen Luke was. Mandy haar glimlach verdween van haar gezicht.

'LUKE! Wat doe jij hier met haar!'schreeuwde Mandy.' Ehh, weetje Mandy. Ik ehh'. Antwoordde hij. 'Denk maar niet dat ik stil blijf hoor'. Schreeuwde Mandy hard. 'Ik ga dit gelijk tegen Rajea zeggen. Of doe ik het of jij, begrepen?!'. Luke knikte en daarna vluchtte hij weg.

Daarna kwam de zuster, oftewel de 'bitch' naar haar toe. 'Wie is Rajea nou weer?' vroeg ze aan Mandy. 'Zijn f*cking vriendin bitch' schreeuwde Mandy zo hard als ze kon. Rajea was een goede vriendin van haar geworden. Ze was echt heel aardig. Maar ze verdiende beter dan Luke.

Daarna vluchtte de zuster haar kamer uit. Wat een bitch, dacht Mandy. En Luke, wat een flikker. Hoe durft hij zo tegen Rajea te doen! Ze voelde haar woede in haar stijgen. Ze had het nummer van Rajea, ze belde haar op.

Rajea: hey Mandy, hoe gaat het

Mandy: Rajea ik moet je wat vertellen.

Rajea: zeg maar hoor

Mandy: nee niet nu, kan je straks komen?

Rajea: nee sorry, ik ga met Luke uiteten.

Mandy: die klootzakken, Rajea. Hij is vreemdgegaan. Ik wilde je het eerst niet zo vertellen maar...

Rajea: WAT!? Hoe kom je daarop?

Mandy: sorry meid, maar ik zag hem ehh, zoenen met een zuster...

Rajea: flikker... Dankje Mandy... Ik kom even langs kan dat? Sorry ik heb je nu echt nodig...

Mandy: is goed, je bent altijd welkom

Rajea: oké, tot straks. Kusjes

Mandy: Kusjes

Daarna hing Rajea op. Wat een flikker was die Luke. Hij zat ookal aan Mandy toen zij ook gewoon met Jonathan was. Echt, wat een flikker. Een halfuurtje later kwam Rajea huilend de ziekenhuiskamer binnen. 'gaat het Rajea?' vroeg Mandy bezorgd. 'nee'. Rajea begon te huilen. 'ik heb het net meteen uitgemaakt met die verrotte pompoen'. Daarna begonnen ze allebei te lachen om het woord 'verrotte pompoen.'. Na een tijdje gingen de meiden een film kijken op de televisie boven het ziekenhuisbed.

Daarna kwam er een andere zuster aan. Ze had Mandy haar avondeten in haar handen. Tomatensoep met spaghetti. Letterlijk spaghetti. Rajea moest naar huis, dus ging Mandy haar soep opeten. Nou opdrinken.

Daarna kwam er weer dezelfde zuster die haar bord bracht ook weer ophalen. Daarna zat Mandy helemaal alleen en eenzaam in haar ziekenhuisbed.

Ze ging nadenken over die dag. Er was erg veel gebeurd in maar één dag. Er viel een traan over haar wang, aan de gedachten aan haat ouders. Zou het kunnen dat ze nu allebei haar adoptieouders kwijt was? Er viel nog een traan over haar wang.

Mandy zag op de grote klok die daar hing dat het nog best vroeg was. Dus besloot Mandy een film te kijken. Tijdens de film viel ze in slaap. Een zuster deed later de film uit. Terwijl Mandy in dromenland was. Nou, meer in nachtmerrieland. Mandy had een nachtmerrie over Daan. Die ze absoluut niet vergeten was. Door hem was ze in het ziekenhuis. Flikker...