Achtervolgd door de liefde

Ziekenhuis

Die ochtend werd Mandy wakker. Waar was ze? Wat deed ze in het ziekenhuis? Waarom had ze zo'n pijn. Ze herrinderde het weer. Wat als Jonathan en Luke er niet geweest waren... NIET AAN DENKEN MANDY!

Mandy zag iemand de kamer in komen. Het was Daan. Daan! Die jongen die in haar arm schoot! Mandy was te moe om er een dokter bij te roepen. Of om iemand te halen. Daan legde een briefje en daarna verdween hij. Wat stond er op dat briefje. Mandy was veel te moe. Ze sloot haar ogen weer.

Na een uur of twee geslapen te hebben werd Mandy wakker van Jonathan die binnen kwam met een grote teddybeer. 'ahhhh, wat lief van je Jonathan!' fluister-schreeuwde Mandy enthousiast. Ze was erg moe en niet zo in stemming. Maar Jonathan maakt haar altijd zo gelukkig.

Jonathan kwam haar kant op met de grote teddybeer. 'wat was er gebeurd Mandy. Het kan toch niet dat een blinde flikker zomaar in je arm schiet' 'D-Daan' fluisterde Mandy bijna onverstaanbaar.

Ze zag dat Jonathan verbleekte. 'Dus hij weet nog steeds wie je bent en waar je bent.'. 'sssst, ik mag niets vertellen. Anders ga ik d-dood'. Ze zag dat Jonathan nog witter werd. 'oké, maar als ik hem zie, heeft hij geen gezicht meer'. 'ok Jonathan' zei Mandy lichtelijk in paniek. 'Rust jij maar uit lieverd. Je verdient rust' 'o, eh ok' Mandy sloot haar ogen. Daarna probeerde ze weer slaap te vatten. Maar het ging erg moeilijk, omdat Daan in haar hooft de heletijd erbij was.

Flashback

Mandy was het zat zo mishandeld te worden. Ze durfde het haar ouders niet te zeggen. Maar ze gingen binnenkort verhuizen naar Antwerpen. Want daar gingen haar ouders dan werken. Want in Amsterdam, waar zij eerst woonden, was er geen plaats voor haar ouders km te werken. Mandy hield niet van verhuizen, maar nu was ze zo blij dat ze weg konden. Geen Daan meer. Geen nare dagen meer. Geen verdriet. Geen pijn. Mandy had ook weinig vrienden, dus verhuizen gaf haar een nieuwe kans...

Mandy schrok wakker van een pijnscheut van haar arm tot door haar hele lichaam. Zou ze het overleven? Zou ze als ze het zou overleven, dan nog twee armen hebben? Zou Daan haar weer komen opzoeken? Als dat zo was, ging hij haar dan weer ontvoeren? Al die gedachtes dwarrelde door haar hoofd. Ze werd gek. Totdat er een zuster kwam. Ze vroeg gelijk of ze het zou overleven.

'U overleeft zoiezo mevrouw, het schot was niet in u belangrijke aderen, dus u heeft alleen een klein litteken.' 'YES!!!' Mandy schreeuwde al haar longen uit haar lijf. 'Mevrouw u moet wel rustig aan doen. Dan kunt u eerder naar huis. Er is over een uur bezoekuur. Dus rust nu maar wat uit.'

Mandy deed wat de vrouw vroeg. Ze sloot haar ogen en ze viel in slaap. Een halfuur later kreeg ze wat eten. Het was een croissant met kaas. Haar lieveling. Nadat ze het eten naar binnen had gewerkt, was het bezoek uur.

De eerste die kwamen waren Luke en een meisje. Luke legde uit dat hij een Marokkaanse vriendin had. Mandy feliciteerde hem. Zijn vriendin stelde zich voor. 'hallo, ik ben Rajea' ze lachte vriendelijk. 'wat is er Rajea je ziet er verdrietig uit' zei Mandy bezorgt. Ze kende haar pas enkele minuten, maar er was een klik tussen hen. 'kijk ik, ik ben mijn huis uitgegooid. Omdat ik met Luke samen ben. Ik mag alleen van hun met Marokkaanse jongens hebben.' Mandy zag het verdriet in haar ogen. 'het komt wel goed Rajea' antwoordde Mandy. Ze lachte bedroefd haar toe.

Na hun bezoek kwam Jonathan langs. Hij had het erg druk met school, dus hij kon niet lang blijven.

Daarna kwam Ies (Louise, haar BFF). 'Mandy, ik zie je bijna nooit meer. Je bent nooit op school. Ik kan je niet appen want ik heb alleen je oude nummer. Nu moet ik ook nog gaan verhuizen!' Ies kwam huilend op haar af. Mandy nam haar in een knuffel. Mandy was niet extreem verdrietig dat Ies weg ging. Ze waren uit elkaar gegroeid. De band die ze hadden was gewoon stuk gegaan. Maar toch was Iets belangrijk voor haar. Ze had haar door een moeilijke tijd gesteund, op alle momenten waarin ze zich niet goed voelde. Van Daan tot liefdes verdriet.

'En Mandy, ik moet je wat vertellen.' 'ik ook' antwoordde Mandy beschamend. 'kijk' begon Ies. 'je weet toch nog wel die lekkere leerkracht.' 'ja? Wacht nee! Je hebt toch niet...' 'ja!!!' gilde Louise het uit.

'en jij' vroeg Ies. 'Ik ik' er viel een traan over Mandy's wang. 'Daan' fluisterde ze. Hij had gezegd dat ze niets mocht zeggen. Maar dit was haar beste vriendin! Ies sloeg haar handen voor haar mond. 'hij heeft dit gedaan' zei Mandy en ze wees naar haar wond. Ies begon te huilen. 'Meid, je moet echt naar de politie' fluister schreeuwde Ies. 'Dat kan niet, ik heb geen bewijs' bedacht Mandy. Ook was Mandy te bang om het te zeggen. Want het mocht niet van hem...

Er kwam een zuster aan met een blad met eten. 'het bezoekuur is om, Mandy heeft rust nodig. Zou u willen vertrekken' zie de zuster tegen Ies. Ies gaf Mandy nog een knuffel en ze liet een traantje vallen. Daarna verdween ze uit het zicht. Ze at haar lunch op. Nu pas merkte Mandy hoe moe ze was. Na het eten sloot ze haar ogen en ze viel weer in slaap.

Mandy werd wakker, hm het was al redelijk dronker, bedacht ze. Er kwam een zuster aan. 'hier is u avondeten. De soep kan heet zijn dus kijk uit'. Daarna liep ze weer weg.

Mandy at haar kippensoep op. Het smaakte best lekker gaf ze toe. Zie hield niet zo van soep. Zij bond het te simpel. Maar dit vond ze zo lekker. Terwijl je dat dus niet zo verwachten van een ziekenhuis.

Er kwam weer een zuster. Ze haalde haar lege bord weg en ze liep weg. Daarna deed ze het licht uit. Mandy sloot haar ogen en ze viel redelijk snel in slaap.