Achtervolgd door de liefde

Het verleden achtervolgt

In de hele vroege ochtend werd Mandy wakker. Ze was nog steeds heel erg verdrietig.

Flashback

Die volgende week moest ze weer. Nu waren er nog meer jongens. Daan had al zijn vrienden uitgenodigd. Voor haar. Zij was van hem. Al sinds haar 11de. Ze ging een keer alleen naar buiten. Daar kwam ze Daan tegen. Hij was de mooiste jongen die ze ooit had gezien. Hij was 16. Erg oud voor haar. Maar het maakte Mandy niks uit. Ze liep naar hem toe en ze zei 'hoi'. De jongen zei lieve dingen. Voor ze het wist had ze haar eerste zoen. Daarna ging ze mee naar zijn huis. Daar ging ze met hem een film kijken en wat knuffelen. Daarna gingen ze shoppen. Ze kreeg heel veel kleding. Hele dure kleding. Sommige kledingstukken waren boven de €100-. Na het shoppen schrok Mandy erg van de prijs. De zak met kleding kostte wel €1382 euro! Mandy schrok zich te pletter. Zoveel geld had ze niet. Heel misschien €23 euro zakgeld. Maar daar bleef het bij. Daan rekende af. Mandy was even in shock. Daarna vloog ze Daan om de hals. Wat een schat! Zoveel geld! Daarna gingen ze in zijn witte porche weer naar haar huis. Die dag erna kwam Daan weer naar haar toe. Hij zei dat ze het moest terug betalen. Dat kon ze doen door te doen wat Daan wilde. Mandy vond het een beetje verdacht. Maar verder ging ze ermee akkoord. Na een paar maanden begon het uit de hand te lopen. Ze moest lang met hem dingen gaan doen die ze niet wilde.

Ze begon weer te tranen. De deur ging open. Ze zag Jonathan slaperig in de deur opening staan. Toen hij haar zag huilen, was hij klaarwakker.

Hij kwam naast haar liggen. 'wat is er Mandy?' vroeg hij. 'i-ik kan het niet zeggen sorry' zei Mandy bedroefd. 'je hoeft het niet te zeggen' zei Jonathan en hij deed een arm over haar heen. Er ging een rilling over Mandy's rug. Dat deed dan ook altijd. Er rolde een traan naar beneden. Jonathan veegde hem weg. Mandy besloot toch de waarheid tegen hem te zeggen, ze kon hem vertrouwen toch? Daarna vielen ze samen weer in slaap.

Die middag werd Mandy wakker. Jonathan lag niet meer naast haar. Die was al erg lang opgestaan. Vanavond vlak na het eten moest ze naar het modellenbureau. Daar gingen ze bekent maken welke meiden er door mochten. Want er mochten twee meiden aangenomen worden bij het modellenbureau van Victoria Secret.

Het werd voor Mandy een beetje veel allemaal. Dat met Daan. Dus ze ging buiten een wandeling maken.

Ze trok haar lerenjas aan en ze ging naar buiten. De koude winterlucht rijke tot aan haar hals. Want ze had een hele dunne sjaal om.

Mandy haar telefoon rinkelde. Dat betekent dat ze een berichtje had. Het was een nummer die ze niet kende.

06----------: ik weet waar je bent...
U: wie ben jij?
06----------: ik kom je halen.

U heeft deze gebruiker geblokkeerd

Wie zou dit kunnen zijn dacht Mandy. Misschien was het een grapje van iemand. Maar iets vertelde haar van niet. Ze liep door. Totdat ze iemand zag op dit onbewoonde weggetje waar Mandy liep. Diegene maakte haar bang. Ze zakte door haar knieën en ze voelde haar tranen stromen en stromen.

'Hey Mandy, lang niet gezien'. Mandy zag Daan met een pistool in zijn handen staan. 'Jij mag kiezen Mandy. Net zoals vroeger of zal ik in je arm schieten?' zei hij met een stomme grijns.

Mandy durfde zich niet te bewegen. Ookal wist ze dat Daan niet zou schieten. Dus ze zei uiteindelijk een beetje bang 'nee, schiet m-maar als je d-durft'! Een schot verrade haar zijn gedachten. Haar arm bloedde en bloedde. Mandy gilde het uit. Hoe durft hij, hoe durft hij! Ze voelde dat er een plas bloed om haar heen vormde.

'hier, dit zal je nodig hebben' zei Daan en hij gaf haar een doek. Mandy twijfelde geen moment. Ze deed de doek om haar arm. Om haar arm te laten stoppen met bloeden.

Ze hoorde dat Daan voor haar neer knielde. 'ik zou oppassen als ik jou was, anders dan heb je een probleem met mij. Zeg niets over mij of over het schot. Wat je ook mag zeggen. Als je me verraad zal je daar pijnlijk toe lijden...' Daarna hoorde ze Daan weglopen.

Mandy begon nog harder te huilen en schreeuwen. Het leek wel of niemand haar hoorde. Nu pas had ze hoor dat Daan tape over haar mond had geplakt. Ze had het niet door gehad. Omdat ze zo bezig was met haar bebloedde arm.

Een pijn schoot weer door haar arm. Ze zou snel naar het ziekenhuis moeten. Anders zou ze het niet redden, dacht Mandy paniekerig. Ze probeerde op te staan maar haar benen waren te slap. Met alle kracht die ze had stond ze op. Daarna probeerde ze naar huis te lopen. Wat op de heenweg 15 minuten duurde over het hele stuk. Was Mandy met één meter al 5 minuten bezig.

Dit is hopeloos dacht Mandy. Ze liep naar het gras en ze ging in het gras liggen. Het voelde niet goed om zo alleen te zijn. Het voelde alsof ze niemand had. Niemand haar lief had. Ze voelde zich alleen, bedrogen en ze had enorm veel pijn in haar bovenarm.

Stel je voor dat ze nooit gevonden zou worden. Zou niemand haar nu gaan zoeken dan? Zou niemand het doorhebben dat ze lang weg bleef? Die gedachten spookte de heletijd door haar hoofd.

Net op het moment dat Mandy het bijna opgegeven had. Zag ze Luke en Jonathan in de verte lopen. Toen ze haar zagen liggen, renden ze met alle kracht die ze hadden naar haar toe. Ze droegen haar over haar schouder en ze werd een auto in gedragen.

Een kwartiertje later lag ze in een bed. Een ziekenhuisbed. Ookal voelde ze zich verschrikkelijk. Ze viel toch in een moeizame slaap. Misschien kwam het van de pijnstillers die ze had gekregen dat ze zich beter voelde. Of omdat ze nu niet meer alleen was. Omdat ze was gevonden. Ze wist het niet. Het maakte haar ook niet uit. Het enige wat haat uitmaakte was dat ze rust nodig had. Mandy deed haar ogen dicht. Het leek opeens dat ze alles vergeten was.