Achtervolgd door de liefde

Abortus

'...mij, blijf met je poten van haar af!' schreeuwde Daan tegen Josh. Mandy schrok wakker van het geschreeuw. Gister waren de jongens gestopt. Omdat Mandy sliep. Dan bedachten ze maar om het die ochtend te doen.

Mandy dacht na, zou Daan dan echt om haar geven? WAT DENK JE WEL NIET, HET IS JE VERKRACHTER, schreeuwde een ander stemmetje in haar hoofd. De jongens hadden gezien dat ze wakker schrok. Dus gingen ze maar proberen op normaal niveau te praten. 'was het veilig?' zuchtte Daan nogal geïrriteerd. Hij vroeg het eigenlijk aan Josh, maar Mandy gaf antwoord al voor hem. Ze schudde nee. Nu pas besefte Mandy pas dat ze zwanger zou kunnen zijn van Josh. Er liepen tranen over haar wangen. Dat wilde ze absoluut niet. 'HOE DURF JE JOSH. EERST MIJN LIEFJE, EHHH EIGENDOM VERKRACHTER, EN DAARNA OOK NOG HAAR ZWANGER MAKEN!', schreeuwde hij hard tegen Josh. Mandy en Daan hadden verwacht dat hij terug ging schreeuwen. Maar hij liep weg. Daarna richtte Daan zich op Mandy. 'we gaan gelijk naar het ziekenhuis, daar gaan we abortus plegen. Ik blijf bij je, dus je kan niet weg. Begrepen?' zei hij bloedserieus. 'j-ja Daan' stotterde Mandy.

Mandy kreeg weer een blinddoek om. Voor ze het wist waren ze bij het ziekenhuis en was het kindje weg. Mandy moest wel huilen. Niet omdat ze graag het kind wilde houden. Maar een kind zijn leven afpakken deed erg zeer.

Nadat ze terug waren kreeg Mandy van Daan wat ontbijt. Het was niet veel, en ook niet lekker. Maar het was toch iets.

Mandy verveelde zich nog steeds. Alleen maar. Omdat er gewoon verreweg niets te doen was. Daan zag dat, hij pakte zijn laptop en zette een film aan. Mandy was een beetje verbaasd dat hij dat deed. Want ja, dat vond ze wel erg aardig van hem.

Na de film moest Daan gaan studeren. Dus was hij even weg. Mandy dacht na over het hele gebeuren.

Dat ze dit meemaakte had toch een rede? Alles heeft toch een rede? Was het voor haar bestemd om pijn te hebben. Om je gebroken te voelen. Misschien was het wel haar leven. Om pijn te lijden. Mandy voelde zich absoluut niet goed. Alsof ze pijn nodig had. Ze verdiende het. Toch?

Ze liep naar de badkamer. Daar zag ze een scheermesje liggen. Ze ging met het mesje over haar huid. Ze voelde het bloed stromen. De wond deed enorm veel zeer. Maar het gaf voldoening. Ze pakte een doekje en ze maakte de wond schoon. Het was een niet zo'n diepe snee. De wond was bijna zo groot als haar hand.

Een tijdje later kwam Daan terug. Hij zag gelijk haar arm. Hij werd ook boos. Wat hij zei was. 'HEY, ik bepaal wanneer je pijn hebt. Ik bepaal wanneer je dood mag. Ik bepaal wanneer je mag eten. Ik ben nu de baas! OKÉ?', riep jij nogal geïrriteerd. 'j-ja, D-Daan', stotterde Mandy.

Ze kreeg haar lunch. Met een glas met weer zo'n heerlijk pilletje. Ze at haar lunch op en ze slikte het pilletje in. Het gaf haar gelijk een fijn gevoel. Alsof alles om haar heen, gewoon niet meer boeide.

Na een uurtje gelegen in haar bed te hebben. Verveelde Mandy zich nogsteeds. Ze kon echt helemaal niets doen. Ze bonkte op de deur. Een geïrriteerde Daan kwam tevoorschijn. 'ik verveel me, kan ik wat wol en een haaknaald krijgen. Dan doe ik tenminste nog wat', begon Mandy.

Daan knikte en hij ging weg. Na een halfuur kwam hij weer binnen. Met een zwarte dikke bol wol. En een grijs/blauw haaknaaldje. Mandy begon met haken. Want breien kon ze niet. Haken vond ze veel makkelijker en leuker. Dus dan had ze tenminste nog iets te doen.

Na en uur of twee druk bezig te zijn geweest, had Mandy al een aardig stuk. Ze wilde graag een kleed/soort van sjaal maken. Om haar warm te houden. Mandy was al bijna op een kwart. Maar ze was ook helemaal bekaf.

De deur vloog open. Daar stond Daan. Met hetzelfde grijns als hij haar wat aan wilde doen. Bijvoorbeeld verkrachten. Daan bond haar vast aan haar bed. Hij begon zachtjes, maar daarna ging hij hevig te keer. Mandy vond het allesbehalve fijn of leuk. Ze voelde zich vies. Heel vies. Hoe vaak ze ook douchte. Het hielp amper.

De deur ging weer open. Daan stond in de deuropening met een bord met spaghetti en een glas water met weer een pilletje. Mandy at braaf haar spaghetti op. Het was niet de lekkerste spaghetti die Mandy ooit op had. Maar hij was zeker niet verkeerd. Daarna slikte ze het pilletje met het glas water door. Ze voelde zich gelijk beter. Wat die pilletjes ook waren. Ze kon niet meer zonder.

Nadat Mandy klaar was met eten. Ging ze weer douchen. Ze voelde zich nog steeds erg vies. Ze schrok toen opeens de deur van de badkamer openging. Daar stond Daan. Met een grijns die ze liever van zijn gezicht wilde slaan. Hij begon zichzelf ook uit te kleden. Hij ging naast haar in de kleine douch staan. Het was nogal krap. Mandy zat tegen de muur aangeplakt. Maar het hielp amper.

Na het douche voelde Mandy zich er niet beter op. Ze besloot verder te gaan met haar kleed/soort van sjaal. Daarna trok ze haar pyjama aan. Ze glipte het bed in. Mandy was bang dat ze nooit gevonden zou worden. Dat mensen haar gewoon vergeten waren. Dat ze zou sterven van de pijn. Ze zou nooit gelukkig kunnen worden. Er vielen tranen over haar wangen. Mandy wilde weg van Daan. Weg van de enge grauwe kamer. Ze zuchtte. Ze had de moed al bijna opgegeven. Net zoals Romy. Mandy dacht weer aan Romy. Zou Mandy net zoals zij, jarenlang blijven? Mandy kon het niet meer houden. Er bleven maar tranen komen en komen.

De hoorde de deur opengaan. Een gestalte kwam haar kant op. Toen ze beter keek zag ze dat het Daan was. Hij ging naast haar in bed liggen. Tegen haar aan. Mandy wilde hem wegduwen. Maar het voelde op een of andere manier, ergens vertrouwd. En het zou niet helpen om hem weg te duwen. Dan zou ze alleen nog maar meer problemen krijgen.

Na een tijdje sloot Mandy haar ogen. Ze genoot voor het eerst sinds tijden van de stilte. Ze haatte het altijd. Maar nu maakte het haar rustig. Na een tijdje viel Mandy in slaap in Daan zijn armen. De armen van haar verkrachter...