Achtervolgd door de liefde

Verleden

Die ochtend werd Mandy wakker van haar wekker. Ze stond op. Ze ging gelijk door de douche. Candy kwam achter haar aan. Mandy lachte. Ze wilde mee de douche in. Maar ze had geen besef van wat het eigenlijk was. Toen Mandy de douche aanzette. Wist ze niet hoe snel ze weg moest. Mandy lachte. Raar poesje had ze toch. Ze begon te douchen. Ze trok uiteindelijk haar kleren aan.

Ze ging gelijk door naar beneden. Daar zat Jonathan al te ontbijten. Ze ging tegenover hem zitten. Ze at een hard bolletje met kaas. Daarna stapte ze met Jonathan de auto in.

Op school aangekomen ging Mandy gelijk naar Angelique, Alice, Dalila en Rajea. Ze gaf hun allemaal een knuffel. Ze legde aan Rajea uit hoe haar verjaardag was gegaan. Je kon zien aan haar gezicht dat ze zich schuldig voelde. Omdat ze haar verjaardag was vergeten. Mandy vond het opzich niet een heel erg groot probleem. Dat had ze haar ook duidelijk gemaakt.

Mandy liep naar haar kluisje. Ze pakte haar boeken uit haar kluisje. Nu pas besefte Mandy dat ze over drie weken geslaagd zou zijn voor haar examens. Of niet natuurlijk. Maar Mandy ging er vanuit van wel. Tenminste, dat hoopte ze. Ze liep met de boeken ik haar hand naar wiskunde.

Tijdens wiskunde kon Mandy zich niet zo goed concentreren. Waarom? Wist ze niet.

Toen ze eindelijk klaar waren met wiskunde. Rende Mandy bijna het lokaal uit. Ze had nu handvaardigheid. Wat Mandy zo leuk vond. Ze begon met tekenen. Ze liet haar hand en het potlood hun vrije gang gaan. Uiteindelijk schrok ze van het resultaat.

Er was een klein meisje in het midden van het papier. Donker en alleen. Dan zag je aan de zijkant haar moeder. Met een arm uitgestrekt. Ze wilde haar pakken. Maar het lukte niet. Mandy keek ernaar. Het was mooi, tijdloos en adembenemend. De leraar was ook sprakeloos. Dat Mandy dit had kunnen tekenen. Wauw!

Na school ging Mandy gelijk naar huis. Ze had verder geen afspraken. Ze keek even naar de deurmat. Er lagen ontzettend veel brieven. Rekeningen die spoorloos waren. Reclame en felicitaties. Allemaal spul dat bijna nergens op sloeg. Uitereinndelijk vond Mandy iets aparts. Het was een brief van de gemeente. Voor haar. Ze maakte de brief open. In de brief stond.

Beste Mandy Mellissen,
Wij willen mededelen dat er wat is gebeurt in het verleden. U bent, zoals u hopelijk weet, geadopteerd door mevrouw Mellissen en meneer Mellissen. Wij willen graag iets vertellen wat niet onze opdracht geweest was. Maakt u zich alstublieft rustig klaar. Wij willen niet dat u wat overkomt door het aparte nieuws wat wij u gaan voordragen. Wij willen graag mededelen dat, nu u 18 bent geworden, dat uw biologische moeder iets voor u heeft overgelaten. Achter dit papier zit de brief van haar. Voor u, wanneer u 18 zou worden.

Las Mandy voor. Jonathan was naast haar komen zitten. Hij was natuurlijk super nieuwsgierig. Mandy pakte de brief erbij en ze las het voor.

Lieve lieve Mandy,
Je bent mijn dochter. Mijn liefste dochter. Tot nu toe ook de enige. Ik wil je heel graag zeggen waarom ik je heb weggedaan. Ik was net 17 geworden. Toen had ik het met mijn vriendje toen gedaan. Mijn vriendje, was niet echt mijn vriendje. Het was een verbodenliefde. Hij was de vijand van mijn familie. Net zoals in Rome en Juliet. We mochten geen relatie hebben. Maar we hadden het toch. Op een dag kwam ik erachter dat ik zwanger was. Ik was blij. Alleen dan zou je niet kunnen opgroeien met een vader. Het brak mijn hard. Maar ik kon je niet af laten staan. Toen je eenmaal geboren was. Met je tweelingzusje Rose, toen pas besefte ik wat me te wachten stond. Ja, je hebt een tweelingzusje. Ze heet Rose, ze leek erg op jou. Maar ik wist dat jullie ooit van elkaar houden gaan houden. Maar toen ik dus besefte dat jullie zoveel werk zouden kosten. Brak dat mijn hart. Ik besloot jullie toch te houden. Kosten wat het kost. Maar helaas. Toen kwam ik in geldnood. Ik kwam veel geld te kort, en ik had schulden. Ik wist niet hoe ik dat kon oplossen. Ik kon niet werken want jullie hadden iemand nodig. Crèche kon ik niet betalen. Oppasser ook niet. En langzaam raakte het geld ook op. Ik at bijna nooit meer. En jullie hadden niet genoeg. Dus had ik geen andere keuze. Ik moest jullie wegdoen. Met pijn in mijn hart had ik jullie overgedragen aan een weeshuis. Ik had te horen gekregen dat jullie allebei waren geadopteerd. Maar niet samen. Dat brak mijn hart weer. Ik hoop dat je niet boos op me bent en dat je me kunt vergeven. Lieve Mandy. Ik wil graag dat je Rose ontmoet, en dat je haar leert kennen. Dat zou veel voor mij betekenen. Ik wil je graag nog een keer zien. Als je achttien ben weet je lieverd. Ik dacht dat als je het eerder zou weten dat het te veel voor je zijn. Sorry schat!
Liefs je moeder.

Mandy keek geshockeerd naar het papier. Haar moeder. Haar moeder. Wauw! Mandy kon het nauwelijks bevatten. Ze besloot avondeten te maken en dan te gaan slapen. Want het steeg alweer bijna naar haar hoofd. Ze was blij, verward en geshockeerd.

Nadat Mandy het eten gemaakt hadden. Gingen Mandy en Jonathan geluidloos eten. Nadat ze hun soep ophanden ging Mandy naar bed. Ze ging heel vroeg slapen. Dan had ze meer tijd om na te denken. Want ze wist niet zeker wat ze ervan moest vinden.

Ze deed haar avond routine en ze ging slapen. Ze ging onder haar deken liggen. Ze deed de deken boven haar oren. Dan voelde ze zich altijd zo veilig en fijn. Ze sloot haar ogen en ze viel bijna in slaap. Eerst zette ze nog even haar wekker aan. Ookal had ze een hekel aan dat ding. Het moest. Ze sloot haar ogen en ze viel in een diepe slaap.