Achtervolgd door de liefde

De krant

Die ochtend werd Mandy wakker met een koppijn van je wilt het niet weten, maar ze had wel lekker geslapen. Ze stond op en bedacht zich dat ze niet thuis in haar eigen bed lag. toen herinnerde ze het weer. Ze was bij Jonathan thuis, ze schrok eerst bij zichzelf, want ze zag er vast niet uit zo,

Ze ging het bed uit en keek in de spiegel, daar mochten wel wat kilootjes af bedacht ze. Ze kon zich zo toch niet vertonen! Ze zou wel een jurkje pakken waar je waar kilootjes minder in ziet, bedacht ze bij zichzelf. Ze trok dat jurkje aan en zocht nog een zwarte legging in haar koffer, die ze had meegenomen van thuis.

Thuis, ja het voelde niet meer als thuis. Het voelde meer als een leugen, had Mandy het gevoel. Wat zouden haar ouders nu doen, zouden ze er achter zijn gekomen dat ze naar Jonathan ging? Of denken ze misschien niet aan me, dacht Mandy. Ze liet een paar traantjes vallen en ze richtte zich weer op de werkelijkheid.

Ze ging naar de keuken, waar Jonathan al een lekker ontbijtje had klaargemaakt. Ze ging zitten en keek naar hem. Hij had een rare blik in zijn ogen. Ze kon niet plaatsen wat. Èèn ding was zeker. Het was geen goed nieuws.

Tijdens het eten keek Jonathan haar ernstig aan. Mandy was er benieuwd wat er aan de hand was.

Er viel een pijnlijke stilte. Niemand zei wat. Totdat Jonathan de krant erbij pakte. Hij liet een stuk zien over een vermist meisje, ze hadden er een foto bijgezet. Ze keek naar het meisje, en voor ze het wist werd alles zwart voor haar ogen...