Achtervolgd door de liefde

Te ver

Die ochtend werd Mandy wakker. Maar niet door haar wekker. Nee, ze werd wakker uit zichzelf!!! Dat betekende dat ze veel te laat was! Mandy racete naar de badkamer. Ze sprong onder de douche. Ze douche vlug. Ze had nog nooit zo kort gedoucht. Ze trok gehaast haar kleren aan en ze pakte een broodje. Daarna keek ze op de klok.

Serieus, dacht Mandy. Ze zag dat het 7 uur was. Ze was dus uit zichzelf wakker geworden. Ze pakte een broodje met wat kaas. Daarna kwam Luke eraan.

Hij ging achter haar staan. Hij draaide haar om. Mandy schrok zich kapot. Daarna zoende Luke Mandy opeens. Mandy duwde hem weg. 'vieze player' schreeuwde ze. Hoe durft hij! Dacht Mandy.

Daarna zag ze pas dat Jonathan op de trap stond. Hij liep naar hun toe. Sloeg een arm om haar heen. En hij zoende haar. Mandy vond het wel even raar. Het was lang geleden, dat ze iemand gezoend had. Ze was nooit echt van de jongens enzo.

(hier schrijfertje, hoe ver kan ik gaan enzo. Stel je voor je kan er niet tegen, zeg het please!😘)

Daarna bracht Jonathan zijn handen haar kont. Als in een reflex sloeg ze hem van haar af. Ze had nooit zo'n goede ervaringen met jongens...

'Ik ben er nog niet klaar voor' zei Mandy beschamend. Ze werd rood en ze voelde zich schuldig. Hij kon er niets aan doen...

'Sorry Jonathan maar...' Voordat Mandy haar zin had kunnen afmaken deed Jonathan een vinger op har lippen. Dat ze stil moest blijven.

'Ik wacht altijd op je prinses' fluisterde Jonathan in haar oor. Mandy begon hevig te blozen. Jonathan was perfect voor haar. Misschien was hij wel te goed voor haar.

Mandy schudde de gedachten uit har hoofd. Jonathan nam haar mee naar zijn auto. Daarna reden ze naar het modellenbureau.

Daar aangekomen stond Maylin voor de deur. Ze stond te bellen. Mandy liep met Jonathan ernaartoe. Ze hoorden Maylin praten.

'Hoe bedoel je ze weten niet waar mijn kind is? Ja, ik heb haar zelf ooit afgestaan. Maar ik was jong. Ik was 21! Zeg alsjeblieft wie mijn dochter is? Hallo? Hallo? Ach ***'

Mandy en Jonathan hoorden Mèdeline Maylin vloeken. Daarna zuchten ze duidelijk. Uiteindelijk keek ze de twee aan.

'Hey Mandy' zei Mèdeline. 'Hallo mevrouw Maylin' antwoordde Mandy. 'Jij mag me wel Mèdeline noemen hoor schat, ik voel gewoon dat wij een band hebben ofzo...'

'Wisten jullie dat jullie erg op elkaar lijken. Mandy en u hebben allebei bruin lichtblond krullend haar en prachtige lichtgroene ogen.' onderbrak Jonathan.

'Dankje ehh' zei Mèdeline. 'Jonathan'
'ok'

Mèdeline wende zich tot Mandy. 'Het blijkt dus dat alle andere meiden naar één of ander festival gaan dat in de stad is. Dus jij hebt even privé les.' Daarna liep ze naar binnen.

Mandy gaf een kus aan Jonathan en ze keek daarna jaar haar mobieltje. Selina en Luna hadden inderdaad een berichtje gestuurd gisteravond. Maar ze had er verder niet naar gekeken.

Mandy liep achter haar aan. Terwijl Jonathan weer naar huis reed. De oefenden met van alles en nog wat. Mandy was erg blij met de privéles.

Toe ze klaar waren met de soort van privéles, kwam Jonathan haar helaas niet ophalen. Wat betekende dat ze met de trein moest. Omdat het redelijk ver weg was van huis.

Ze ging met OV naar het treinstation. Daar kocht ze een kaartje en ze wachtte op de trein.

Mandy was altijd erg bang voor de trein. Een vriendin van haar. Haar nichtje haar klasgenootje. Ging een keer met de trein. Omdat een paar rare jongens ruzie hadden. Werd zij van de baan gegooid en toen... NEE, NIET AAN DENKEN, dacht Mandy.

Ze zette de vreselijke gedachten uit haar hoofd en ze deed haar oortjes in. Ze ging mee op de maat van de muziek. Zonder dat ze het doorhad ging ze wat meedansen. Ze draaide met haar heupen rondjes en rondjes. Ze had niet door dat er een hele groep met jongens achter haar waren gevormd.

Ze stopte om de trein in te stappen. Maar één van de jongens legde een had neer op haar kont. Ze keek hem aan. 'Blijf van me af!' siste ze zijn kant op.

Na een reis van 17 minuten was ze eindelijk thuis. Ze drukte op de deurbel en Luke deed open. Ze keek hem niet aan en ze liep gelijk door naar binnen.

Ze had door dat het al redelijk laat was. De tijd was voorbij gevlogen. Het was al 20:00! Ze at snel nog wat, wat er over was van het avondeten dat de jongens hadden gegeten.

Daarna ging ze gelijk in bed liggen. Ze dacht de hele tijd over vroeger. Ze kreeg er nachtmerries van. Ook van dat gezoen van de hele dag. Dat deed haar aan haar verleden denken.

Flashback

Het was zondag. Dat betekende dat ze weer naar Daan ging. Ze liep naar zijn huis. Een rilling liep over haar rug. Met tranen in haar ogen klopte ze aan. Daan deed open. Zij was 14, Daan was bijna 18. Hij liet haar binnen. Mandy ging op de bank zitten. Ze begon te huilen. 'ik wil dit niet Daan, echt niet!' schreeuwde Mandy. 'Hou je bek jij, jij gaat het doen. Anders dan krijg je weer een harde klap' 'j-j-ja D-Daan' antwoordde Mandy. Hij begon haar te zoenen en te knijpen. Ze huilde hard, zo hard. Dat het voelde alsof elk moment haar ogen kapot zouden kunnen springen. De kneep haar ogen hard dicht. Een uurtje later, kon ze eindelijk, eindelijk terug naar huis...

Mandy liet een traan vallen met de gedachten aan vroeger. Ze deed haar ogen dicht. Maar ze kon niet slapen. Ze bleef rollen in haar bed. Waarom zij, dacht Mandy de heletijd.

Ze begon zachtjes te huilen. Ze kon de tranen niet meer tegenhouden. Ze rolden van haar wang het bed op. Ze voelde een natte plek bij haar hoofd. Met vochtige ogen viel Mandy uiteindelijk in slaap.