Achtervolgd door de liefde

Nog meer leugens

Mandy werd die ochtend wakker door een dokter die bij haar bed stond. 'Mevrouw, u bent flink voorruit gegaan. U kunt morgenochtend weer naar huis. Ik heb begrepen dat er iemand nog met u wil spreken. Het is nu niet het bezoekuur. Maar omdat het zo goed met u gaat, lijkt het mij geen probleem'. Mandy vond de hele uitleg een beetje overbodig. Toch bedankte ze de dokter.

Haar vader kwam naar binnen. Nu ze zich net zo goed voelde. Moest hij komen. Oefff. 'Mandy, ik wil dat je weet dat je moeder om je gaf. Maar voordat ik zelfmoord pleeg. Wil ik jou iets duidelijk maken'. Siste haar vader. Hij kwam naar haar toe. Daarna fluisterde hij in haar oor; 'De reden dat je moeder het ziekenhuis in was, kwam omdat'. Daarna liet haar vader haar wat zien. Hij gritste een pistool uit zijn zak. Hij richtte het op zijn dochter. 'n-n-niet s-schiet-t-ten', stotterde Mandy.

Zonder na te denken draaide haar vader het pistool. Hij haalde de trekker over en hij schoot zichzelf dood.

Mandy begon te huilen. Niet omdat ze zo verdrietig was. Maar meer omdat er gewoon een lijk bij haar op de grond lag. Er kwamen allemaal dokter rondom haar gestoorde adoptie vader staan. De politie kwam en de dokter raakte in paniek.

'Hij p-pleegde n-net zelm-moord', stotterde Mandy met tranen in haar ogen. 'hmmm', bracht de rechercheur uit.

Mandy wist niet wat ze moest denken of voelen. Alleen ze bleef maar denken aan haar gestoorde adoptievader en wat hij allemaal wel niet zei. Hij zei ook dat haar adoptiemoeder erg van haar hield. Een traan ontsnapte. Ze veegde hem snel weg. Ze wilde niet dat de mensen hier haar zagen huilen. Sommige dingen hou je voor jezelf...

Ze moest met die gedachten aan Daan denken. Hij zou haar komen opzoeken. Waarom haar. Er gebeurt zoveel naars hier. Misschien wil ik liever dood..., dacht Mandy.

Mandy zette snel die gedachten uit haar hoofd. Ze had Jonathan, de enige die van haar houd. Nou en Rajea ook, dacht Mandy.

Nu wist Mandy het zeker. Ze wilde nieuwe mensen ontmoeten. Ze voelde zich altijd zo alleen. Ze heeft nieuwe vrienden nodig, dacht Mandy. Vrienden die haar steunen en vrienden die ze geheimen kan vertellen, zonder dat zij het weer door vertellen. Misschien was het toch geen slecht idee om naar school te gaan. Het was vervelend. Maar daar zijn genoeg mensen en dan kan ze haar diploma halen, voor als het modellenwerk niets wordt. Mandy was het eens met haar gedachten. Dat zou ze gaan doen. Dat staat vast. Ze viel in slaap. Ze had een nachtmerrie...

Nachtmerrie

Mandy was in een kamer. Een donkere kamer. Waar ze niks kon zien. Ruiken of voelen. Er was niets. Was zij er wel. Of was zij niets. Ze liep door de kamer. Elke stap die zette hoorde ze niets. Ze voelde ook niets. Was zij wel iets. Had het leven wel zin voor haar. Of was ze al dood. Of was het een verbeelding. Als ik dood zou zijn, dacht Mandy. Dan ben ik niet alleen. Ik heb de anderen doden, bedacht ze. Maar degene die Mandy wilde zien, waren niet dood. Die waren misschien wel blij met haar dood. Haar adoptievader gaf niet om haar. Haar moeder, die hield wel van haar. Maar ze deed wel echt enorm naar. En haar echte ouders. Waarom zouden ze haar weggedaan hebben? Omdat ze niet van haar hielden? Had het leven dan wel zin? Of kon ze evengoed er gewoon niet meer zijn? Zou iemand van haar houden? Zou zij iemand kunnen vertrouwen. Misschien was het haar lot om niet te leven? Maar waarom was ze er dan? Een vergissing van de wereld? Die gedachte dwarrelde door Mandy haar hoofd.

Mandy werd gestrest wakker. Voor zich zag ze twee dokters. 'gaat het meisje, je schreeuwde nogal hard in je slaap', zei een van de twee dokters. 'j-ja', antwoordde Mandy bleekjes. Daarna gingen de doktoren weg en dan was Mandy weer alleen. Ze zuchtte, ze was weer alleen. Nu verlangde ze nog meer naar iemand. Vooral naar Jonathan. Haar Jonathan. Ze verlangde naar veilig in zijn armen te liggen. Ze verlangde naar dat gevoel in haar onderbuik. Ze verlangde naar zijn gezelschap. Ze verlangde ontzettend naar hem. Met die gedachten viel ze weer in slaap.

Ze werd wakker gemaakt door dokters. Die zeiden dat ze wat moest eten. Want ze had de hele dag nog niets gegeten, hadden ze haar vertelt. Ze at haar lunch op. Een croissant met kaas. En een bordje met kippensoep. Ze at het snel op. Daarna ging ze weer in haar ziekenhuisbed liggen rusten.

Ze verveelde zich enorm. Ze had niets om te doen. Het was saai zonder iemand om haar heen. Haar vader die de dag ervoor kwam. Telde absoluut niet mee. Hij bracht alleen nog meer problemen. Ze balde haar vuisten. Ze dacht nu ook aan Daan. 'Die f*cking vervelende flikker', siste Mandy in zichzelf.

Mandy verveelde zich nog steeds, ze deed de televisie aan en ze zette een romantische serie aan. Ze keek hem af. Daarna keek ze in de tvgids. Op zoek naar nog een film of serie om te gaan bekijken. Maar er was alleen maar horror. Mandy hield niet zo van horror. Dan kon ze nooit slapen. Dan was ze altijd bang.

Mandy besloot om Rajea op te bellen. Het was nog erg vroeg, bijna etenstijd, dus ze kon makkelijk haar even bellen.

Mandy: hey Rajea

Rajea: hey meid, waarom bel je. Je hebt toch niet meer slecht nieuws.

Mandy: nou...

Rajea: oké meid, nu maak je me nieuwsgierig. Wat is er? Goed of slecht nieuws?

Mandy: niet zo goed...

Rajea: oh, wat dan?

Mandy: kijk...
(Mandy legt de hele situatie uit)

Rajea: oh, meid. Gaat het. Echt ernstig...

Manday: j-j-ja ik heb alleen iemand nodig aan wie ik het kon vertellen. Dankje Rajea. Ik hou van je, Love you... Ik moet gaan schat.

Rajea: doei habibi

Mandy: haha, wat?

Rajea: ach laat maar. Doei liefje

Mandy: doei schat

Daarna hing Mandy op. Ze ging goed in haar ziekenhuisbed liggen. Daarna deed ze haar ogen dicht en ze viel in slaap.