Niet veel later komt Taher terug. Als hij ons beide huilend aantreft, heeft hij even spijt, maar dan zegt hij:"We moeten gaan." Even wil ik tegenwerken, maar Taher heeft gelijk. Hier valt niks te doen. Hoe graag ik mijn vader mee wil nemen naar TheStreets, het gaat niet. We moeten met een slimme plan komen.
"Gaat het?"vraagt Taher als we even later terug rijden naar ons hotel. "Ja, man, het gaat", zeg ik. In mijn hoofd ben ik zo in de war. Ik had Taher beloofd om samen met hem uit Thestreets te vertrekken, maar naar de Grote Stad verhuizen voor Dalila en mijn vader was onmogelijk. Hoe graag ik ook bij hun wil zijn, ik kan Taher niet alleen laten. Ook al denkt hij dat ik hem nodig heb, hij is eigenlijk degene die mij nodig heeft. "Heb je nog geld over om uit TheStreets te verhuizen?"vraag ik aan Taher. "Ja man, geld raakt nooit op", antwoordt hij. "Hoe kom je zelfs aan al dat geld? Ik dacht dat je klaar was met die shit", zeg ik. "Geerfd, mijn oom heeft me mijn deel gegeven, het geld dat mijn grootouders aan mij hebben gegeven", vertelt hij. Ik knik droog omdat ik niet weet hoe ik het tegen Taher moet zeggen. Hoe graag ik weg wil met hem, maar niet zonder Dalila en mijn vader.
In het hotel aangekomen ga ik douchen. Als ik klaar ben, merk ik dat Taher verdwenen is. Ik pak mijn telefoon op en probeer hem te bellen. Helaas neemt hij niet op. Gefrustreerd gooi ik mijn telefoon op mijn bed. Waar zou hij nu kunnen zitten?
Pas midden in de nacht hoor ik de deur van ons hotelkamer opengaan. Ik loop naar de deur en zie opeens Taher met drie kostuum-stuks. "Wat moet dit voorstellen?"vraag ik aan hem. "Oh deze kleren?"vraagt hij. Ik knik. "Ja, er zijn nog schoenen en shit in de auto, help me ze te halen", zegt hij. Ik kijk hem scheef aan. "Wat ben je nu weer van plan?"wil ik weten. "Help eerst, uitleg komt later", zegt hij slechts. Zuchtend loop ik naar beneden, haal de spullen uit de auto en breng ze allemaal naar boven.
"Ga je me nu uitleggen wat dit moet voorstellen?"vraag ik. "Ja, dit is voor je trouw, handvraging enzo", antwoordt Taher. "Mijn trouw??" "Ja, met Dalila. Hoe zal ze anders met ons mee kunnen verhuizen?"zegt Taher alsof dat logisch klinkt. "Ik weet niet, man", twijfel ik. "Jouw vader komt ook met ons mee, we gaan hem gewoon over de grens meesmokkelen", hoor ik hem enthousiast zeggen. Ik kijk Taher zwijgend aan. "Weet je zeker dat dit gaat lukken?"vraag ik twijfelachtig. "Natuurlijk man, er kan niks verkeerds lopen", hoor ik Taher zelfzeker zeggen en met een grote glimlach. Langzaam glimlach ik. Van glimlachen naar echt lachen. "Jaa, geweldig!! Dees shit gaat ons lukken, broer", zeg ik zelfzeker.
Zo gezegd zo gedaan. Eerst hadden we mijn vader de grens over gekregen. De ouders van Dalila vonden me geweldig en gaven hun dochter zonder te aarzelen. Het was wel jammer dat ik mijn eigen vader niet op mijn trouwdag had gezien, maar ik heb hem wel aan de telefoon gehoord, dus dat was voor mij voorlopig genoeg.
"Heb je alles mee?"vraag ik nog een laatste keer aan Dalila. Ze knikt en draait zich om naar haar ouders. Ze omhelst hun en er komen zelfs tranen bij kijken. Ik haat het als ze huilt, dan breekt mijn hart automatisch in duizend stukjes. Haar ouders vinden het niet zo leuk dat ze met me mee naar TheStreets gaat, maar we hebben hun ervan verzekerd dat we toch snel weer zouden verhuizen. Ver van TheStreets en ver van de Grote Stad.
In mijn oude villa in TheStreets zie ik dat Taher al is aangekomen. Hij was een dag eerder vertrokken met mijn vader omdat hij nog onze zaken moest regelen voor als we TheStreets zouden verlaten. "Taher, vriend", zeg ik en geef hem een mannelijke knuffel. "Je was wel busyy", zeg ik lachend. Dalila glimlacht naar Taher als begroeting. "Hoe gaat het met je?"vraagt ze. "Goed, blij jullie te zien", zegt hij. Op de één of andere manier, geloof ik het niet. Hij lijkt niet.. zoals hij altijd is. "Hier zijn je papieren, Khalid", hoor ik Taher zeggen. Ik kijk naar de aktetas in zijn handen. "Voor als we vertrekken?"vraag ik en hij knikt. "Wanneer gaan we eigenlijk weg?"vraagt mijn vader. "Vanavond, laten we eerst eten", antwoordt Taher. Na het eten, leg ik al mijn koffers in mijn auto. Door al de spullen van Dalila en mijn vader, is er weinig plaats, maar net genoeg om alles erin te krijgen. "Er is te weinig plaats in jouw auto dus ik ga met de mijne naar de luchthaven", zegt Taher. "Wacht, en de jongens?"vraag ik. Ik wilde nog graag afscheid van hun nemen. Ook omdat ze mijn auto daarna mogen hebben, ik ga hier nooit meer terugkomen, dus ik heb ook niks aan mijn auto. Net als Taher, zijn auto heeft hij ook niet meer nodig.
In de luchthaven aangekomen, zien we de jongens direct; Bekende Ilyas, gucci-Tariq, Rare nauwfel, mo de automonteur. Ik omhels hun één voor één. Ik wil nog wat zeggen maar dan hoor ik dat onze vlucht zo gaat vertrekken. "De tickets, snel", zeg ik tegen Taher. Taher geeft me de tickets. Ik geef er één aan Dalila, één aan mijn vader en één houd ik voor mezelf. Tot het me opvalt dat Taher geen ticket heeft. "Je bent de jouwe toch niet kwijt geraakt?"vraag ik aan Taher paniekerig. Hij kijkt me slechts droevig aan, forceert een glimlach en zegt:"Nope, fijne vlucht, broer."
