Zodra dat meisje naar de 'bar' gaat om eten te bestellen, lopen we met z'n allen naar haar toe. Het meisje heeft lang, zwart haar. Ze draagt een zonnebril wat ik best raar vind, aangezien het nacht is en ze is best dun. Ik had een typische hoer verwacht, maar ze is best deftig gekleed. "We haten verassingen", kom ik ter sprake als ze ons allemaal ziet. Taher komt aan mijn zij staan terwijl de rest om haar heen gaat staan. "Dus, dit is nogal een.. verassing", laat ik weten. Het meisje kijkt me geïrriteerd aan, maar op haar hoede. In ieder geval niet bang, wat mij nog nieuwsgierig maakt. Er zijn zoveel mensen die naar TheStreets zijn gekomen. Allemaal journalisten die onze stad ten schande maken. Daarom hebben we twee grote mannen bij de grens van de stad gezet om niemand door te laten. Dus hoe kan het... dat zij hier is? "Gaan jullie nou weg? Heb honger en heb een lange reis achter de rug", zegt ze. Ik grijns naar de rest die met me mee grijnzen. "Een lange reis achter de rug, hé. Wel, we komen je gewoon welkom heten", zeg ik en grinnik. Het meisje blijft me aankijken en kijkt niet weg. "Stoer hoor... jammer dat het me niks doet", hoor ik haar zeggen. Taher pakt stevig bij de arm. "Zo praat je niet, popje", dreigt hij en kijkt haar met zijn kille ogen aan.
Taher kan heel intimiderend en gevaarlijk zijn. Daarom daagt niemand van ons hem uit. Hem uitdagen is gelijk aan je eigen graf graven. Broer, ik geef je het advies om Taher nooit.. maar dan ook nooit kwaad te maken. Het meisje kijkt van haar arm naar Taher. Ze probeert los te komen van zijn greep en als het haar eenmaal lukt, leg ik mijn hand op haar schouder. "Wat doe je hier,popje ?Zo midden in de nacht? Dit is geen plek voor meisje om op te groeien.. en al helemaal geen plek voor meisjes om in de nacht op straat rond te lopen",zeg ik. Mijn ogen doorboren haar ogen, maar ze slaat haar ogen niet neer.
"Vertel me... wat kan hier in vredesnaam gebeuren dat jij wel aankunt en ik niet?"vraagt ze uitdagend. Iedereen is stil en ze kijken me allemaal afwachtend aan. Ik grijns. "Popje toch, daar wil je niet achter komen." Met die woorden trekken we ons terug naar ons tafeltje. Als we verder spelen, zegt niemand een woord over wat er net gebeurd was. Hoezo kwam ze hier.. en deed ze alsof ze alles aan kan?! Als ik even naar het meisje kijk, zie ik dat ze al aan een tafeltje zit. Even ontmoeten haar ogen de mijne, maar ik kijk snel weg. Ze is anders... het stoort me, maar het maakt me ook wakker. Alsof ik al die tijd heb geslapen en dat nu pas besef. "Dalila", horen we een gast zeggen die aan de deur staat. Hij is breed, heeft lichtbruine haren, getinte huis, draagt een witte t-shirt dat zijn spieren mooi laten uitkomen en als hij naar dat meisje glimlachte, straalt hij. Dalila... dus dat meisje heet Dalila. Mooi om te weten. De jongen loopt naar Dalila terwijl mijn ogen hun bewegingen volgen. "Zouden ze samen zijn?"vraag ik iets te luid op. Taher volgt mijn blik. "Ik weet het niet, man. Maar ze zijn het niet waard, Snake eyes... Onthoud dat. Als alles goed gaat, zijn we hier weg", doet hij me weer herinneren. Ik knik en kan mezelf wel op de kop slaan. Leven in het heden.. . "Fouad, dankje", hoor ik Dalila zeggen.
Als we klaar zijn met het spel en met eten, lopen we de eettent uit. Ik werp nog één enkele blik naar Dalila die op dat moment terug kijkt. Even hebben we oogcontact, maar als Brede Fouad ons ziet, kijkt hij me minachtend aan. "Dalila.. je weet waarvoor we hier zijn, toch?"hoor ik Fouad zeggen. Dalila glimlacht naar hem, grijnst naar me en gaat door met eten. Ik zit vol vragen. Waarom ze hier zijn? Vanwaar ze komen? Of ze iets hebben? Ik ben nooit in mijn leven verliefd geweest. Ik zal ook nooit in mijn verliefd worden of verliefd willen zijn . Toch vragen ik me die dingen af.
Ik en Taher nemen afscheid van iedereen. "Dat meisje lijkt me een gevaarlijke", sist Taher als iedereen weg is. "Ik heb geen idee wat ze hier doen.. maar wat het ook is, het voorspel niks goed. En ik wil dat jij erachter komt, wat ze hier doen. Wat moeten twee goed gekleden, knappe mensen nou in TheStreets?" Ik knik naar Taher. Hij heeft gelijk. Wat moeten ze hier in vredesnaam? "Ze zullen het ons nooit vertellen als we het ze vragen", laat ik weten. "Maar ze vertelt het uiteindelijk toch wel..aan jou", hoor ik Taher zeggen. Ik lach spottend. "Ik ben de laatste persoon aan wie ze het ooit zou zeggen", laat ik weten. Taher schudt zijn hoofd en zegt: "Vrouwen zijn zwak. Ze willen slechts geliefd worden. Ik heb gezien hoe ze naar jou keek, broer. Gebruik dat tegen haar... en vroeg of laat zal ze het zeggen." Ik weet niet of ik het met Taher eens ben. Normaal zou ik erop kicken om een meisje zo te gebruiken. Maar met Dalila... Ze is anders. Dat kan ik aan haar zien. Taher legt zijn hand op mijn schouder en kijkt me serieus aan. "Onthoud dat ze hier enkel is om te krijgen wat ze wilt, Khalid. Ze is de vijand. Wat ze ook wilt. Onthoud dat." Als Taher me met mijn echte naam noemt, dan is het altijd iets serieus.
"Goed broer, dan wordt het tijd voor een plan."
