Als ik de volgende ochtend wakker word, is het eerste waar ik aan denk: ik moet Dalila vinden. Maar waar vind ik een meisje dat ik enkel in de avonden tegenkom in een koffiehuis. Ze praat ook telkens over werken, maar wat is haar werk in vredesnaam? Iets van de overheid ofzo.
Raar.
Ik kijk naar mijn telefoon en zie al dat iemand me een bericht heeft gestuurd. Als ik zie dat het Mo de automonteur is, kan ik Taher wel vermoorden. Heeft hij zomaar mijn nummer staan uitdelen? Mo de automonteur belt me, maar ik wil niet opnemen, want ik weet dat hij me gaat vragen om iets voor hem te doen.
Als mijn telefoon over gaat voor de zesde keer, besluit ik om toch maar op te nemen. "Hallo?"vraag ik zogezegd. "Waar ben je, whoeshoem?"hoor ik Mo de automonteur aan de andere kant van de lijn vragen. "Ik ben onderweg, waarom?"wil ik weten. Ik hoor Mo de automonteur aan de andere kant van de lijn zuchten. Ook hoor ik verschillende achtergrondgeluiden. "Waar ben jij? Ik hoor zo iets raars", zeg ik. "Dat zijn de jongens, je weet hoe onnozel ze soms kunnen zijn", zucht Mo de automonteur. "Hé, pas op je woorden!"hoor ik Rare Nauwfel zeggen. "Waarom bel je?"wil ik weten. Ik wil er ook bij zeggen dat ik vandaag geen tijd heb, want ik moet Dalila vinden, maar ik zwijg afwachtend. "We zijn bij je meisiee", roept Gucci-Tariq opeens en dan hoor ik een klap. "AUU! DOE NORMAAL MAN!! Hé, mannen! Mo vindt zichzelf heel wat", roept Gucci-Tariq. "Kom snel, ik moet werken en van Taher mag ik jou niet meer lastig vallen", hoor ik Mo de automonteur zeggen. "Maar waar zijn jullie dan?"wil ik weten. "Ik stuur je het adres door", zegt Mo de automonteur slechts voordat hij ophangt.
Ik kleed me om in de kleren dat Taher voor me gekocht heeft. Als Mo de automonteur niet liegt, dan moet Dalila daar vlakbij zijn. Ik doe snel mijn haar mooi in model, dan spuit ik een lekkere geurtje op.
Als ik de deur uit ben, check ik mijn telefoon en zie dat de dreiries zijn gaan bowlen. Geen wonder dat Rare Nauwfel zichzelf is en Gucci-Tariq een beetje vreemd begint te doen. Als het gaat om bowlen, wordt het een gekkenhuis bij ons. Omdat de bowlingplaats niet zo ver bij ons vandaan is, loop ik te voet. Daar aangekomen, zie ik de jongens heel serieus naar de score kijken. "En? Wie heeft gewonnen?"wil ik weten. "Niemand, score is vervalst", antwoordt Bekende Ilyas. "Wat vervalst?? Je kunt gewoon niet tegen je verlies, tfoee", zegt Rare Nauwfel dan op zijn beurt. "Maar ehh.. wat heb je daar in je handen?"vraagt Bekende Ilyas opeens. "Cadeau voor mijn meisje, waar is ze? Mo zei dat ze hier ergens was", zeg ik. Bekende Ilyas knikt en wijst naar rechts in de verte. "Daar, met Brede Fouad", antwoordt hij. Bij het horen van die naam, kan ik iemand wel wurgen. Hoezo is ze daar met die player?? En waarom is ze boos op mij en hangt ze met hem om?! Ik loop rustig op hun af en als Dalila me ziet, lijkt ze verrast.
"Hallo", zeg ik droog. Ik negeer Brede Fouad expres. "Wat moet je?"vraagt Brede Fouad. "Sorry, maar ik ben hier niet voor jou", antwoord ik, nog steeds naar Dalila kijkend. Ik zie dat ze zich ongemakkelijk voelt en naar haar voeten staart. "Fouad, zou je ons even willen laten?"vraagt ze zacht. Ik zet een zelfvoldane blik op terwijl Brede Fouad me minachtend aankijkt. "Jouw soort zal haar nooit kunnen krijgen", sist Brede Fouad in mijn oor bij het voorbij gaan. Ik zucht terwijl zijn woorden langzaam door me heen dringen. Hij heeft gelijk, besef ik als ik naar Dalila kijk. Een onschuldig, buitengewoon prachtige meid die enkel haar werk doet. En ik? Een schooier die zich met 'zaakjes' bezighoudt om hier we te kunnen. En oh ja, ik heb ook nog eens geen papieren. Ik heb niet eens een familie. "Wat wil je?Ik heb toch gezegd dat ik geen goedkope meid ben die je zomaar...". Ik onderbreek haar.
"Wees niet bang", zeg ik langzaam. "Ik weet dat je niet mijn soort zoekt." Dalila kijkt me sprakeloos aan. Wanneer ze eindelijk iets wilt zeggen, ben ik haar snel voor. "Ik ben hier enkel om je dit te geven. Dit is het minste wat ik kan doen aangezien je zo.. gastvrij en vriendelijk bent geweest." Ik geef haar het mooi verpakte cadeau in het mooie tasje. "Dat hoefde echt niet", zegt ze. Ik schud mijn hoofd. "Toe, neem het aan." Nog voordat ze iets kan zeggen, loop ik verslagen naar buiten.
"Khalid!"roept Taher achter me waarvan ik weet dat hij de hele tijd had staan meeluisteren met mijn gesprek met Dalila. Hij slaat grijnzend een arm om me heen. "Goed gedaan, die act! Zo zielig doen... daar trappen ze snel in", hoor ik Taher trots zeggen. Ik grijns, terwijl ik diep vanbinnen denk: Het was geen act...
