"Broer, ik ga echt niet", laat ik weten. Taher opent de ramen zodat het wat minder naar de sigaretten stinkt in de auto. "Je moet", hoor ik hem slechts zeggen. "Tazz, als je denkt dat ik één voet in de stad ga zetten, dan ken je me nog niet", zeg ik. Hij heeft me zwaar M3aseeb gemaakt. "Ja paspoort is vervallen, je moet naar de Grote stad om het te fixen", gaat Taher door. Ik staar emotieloos voor me uit. Of misschien niet zo emotieloos, want ik ben altijd al slecht geweest in het verbergen van mijn emoties. Meestal kon iedereen de afschuw uit mijn ogen aflezen. "Ik ga niet", zijn mijn laatste woorden voordat ik uitstap en de portier met een harde klap dichtgooi.
Een week naar de Grote stad. Al jaren heb ik geprobeerd om wat dan ook te vermijden dat me naar daar zou brengen. Maar ik had moeten weten dat mijn weg ooit die van mijn vader zou moeten kruisen. Ik spuug op de grond terwijl ik de hele conversatie met Taher probeer te vergeten. In de verte, een paar huizen naast de mijne, zie ik zoals gewoonlijk een klein lichtje branden. Je vraagt je nu vast af of dat een soort vuurwerk of iets illegaals moet voorstellen. Natuurlijk zou je zoiets denken, maar onze stad heeft ook 'goede' kanten. Zoals de stadbibliotheek. Idioot, hé? Dat iemand überhaupt zoiets bedenkt. De meeste mensen gaan ernaartoe om te studeren, om kans te maken op toegelaten te worden in de universiteit van de Grote stad. Ik ga er niet heen. Dat weet ik omdat ik jaren niet op school heb gezeten en ik me uiteraard niet kan inbeelden wat ik zou doen in een universiteit.
Ik kijk weg van het licht van de bibliotheek en open mijn huisdeur. Mijn huis bestaat uit één kamer en één badkamer. Meer heb ik niet en meer heb ik ook niet nodig. Ik gooi mijn jasje op mijn bed en loop naar de badkamer waar ik direct een grote, brede jongeman voor me zie. Hij ziet onder de zwarte vuile plekken en zijn haar mag wel geknipt worden. Net als zijn baardje. Wat ik ook probeer, aan mijn spiegelbeeld valt niet te ontkomen. Dat komt vast omdat er een grote spiegel hangt zodra ik de badkamer binnenkom. Hij heeft de meest raargekleurde ogen ooit. Ik heb me jaren afgevraagd van wie ik mijn ogen heb. Ik wil dolgraag geloven dat ik ze van mijn moeder heb, alleen weet ik dat dat niet zo is.
In de badkamer neem ik snel een douche en trek wat schone kleren aan. Gek genoeg heb ik nooit in mijn leven iets te kort gehad. Ik denk dat ik geluk heb, zeker. Na de douche, ga ik op mijn bed liggen terwijl ik naar de plafond staar. Mijn eigen gezelschap is nooit mijn favoriete gezelschap geweest. Gedachten zwerven rond mijn hoofd en ik probeer niet te denken, gewoon in slaap te vallen... but life has always another plan. Als er hard op mijn deur geklopt word, verroer ik geen vin. Dat veroorzaakt natuurlijk nog meer, gewelddadig geklop. "GA WEG KLOOTZAK", roep ik en ik weet wie er aan de deur is. Ik weet natuurlijk ook dat diegene me gehoord heeft. "DOE OPEN, VOOR IK DE DEUR OPBLAAS", wordt er terug geroepen. Zuchtend sta ik op om vervolgens de deur te openen. Taher dooft zijn sigaret uit voordat hij naar binnen komt.
Taher weet dat ik niet zo goed tegen roken kan. Niet tegen zijn geur in ieder geval. Ik heb altijd al problemen gehad met mijn longen en roken staat niet bepaald op mijn lijst van dingen die ik wil proberen voor ik doodga. Want ik weet dan dat ik echt doodga. "Wat moet je?" Ik probeer niet eens vriendelijk of uitnodigend te klinken. Taher kijkt me met spuwende ogen aan. Hij pakt me ruw aan mijn kraag vast. "Luister, poep... je gaat nu luisteren. En dan bedoel ik echt luisteren...", zegt hij zonder zijn greep wat losser te maken. "Laat me dan eerst ademen.. of wil je me nu al dood hebben", probeer ik te zeggen. Taher glimlacht fake. "Oké", zegt hij op een enge manier waarna hij me loslaat.
Even later vertelt Taher me dat hij naar Marokko wilt. "Wat moet je in Marokko dan?"vraag ik. "Zaakjes afhandelen.. broer, ik wil hier weg! Ik wil geld verdienen, ik wil reizen en ik wil.. zeker hier nooit meer terugkomen", zegt Taher. Taher is een paar jaar ouder dan mij. Je zou denken dat hij het beter weet dan mij, dat hij verstandiger is, maar waarom zou iemand van TheStreets willen vertrekken?? "Waarom wil je hier weg? We hebben hier alles wat we hebben..". Taher kijkt me schuin aan terwijl hij een spottend lachje laat horen. Dan kijkt hij me diep in de ogen terwijl hij langzaam de woorden "Wat is het dan...dat we zo graag willen of hebben?" vormt.
Dat zet me aan het denken, hoe kan het ook anders? Maar het zet me natuurlijk niet aan om naar de Grote stad te gaan omdat mijn Paspoort vervallen is. Want zoals ik al zei... ik zet daar geen voet binnen, al wordt het mijn dood.
