"Gaat alles goed, Khalid?"vraagt Dalila als we in de auto zitten. "Je bent al een tijdje stil", zegt ze. Ik kijk haar aan en forceer een glimlach. "Er is niks, maak je geen zorgen", zeg ik terwijl we wegrijden. De rest van de dag breng ik door met Dalila. Ik verberg wat me dwarszit voor haar want ik wil niet dat ze zich zorgen gaat maken om mij. Ik ben degene die haar moet beschermen en er voor haar moet zijn. Mijn problemen zouden haar alleen maar bezorgder maken. Aan het einde van de dag zet ik haar af bij haar huis. "Ben je niet bang dat je broer ons kan betrappen?"vraag ik haar. "Nee, ik heb een goede band met mijn broer, dus hij zal het wel begrijpen dat ik me veilig voel bij jou. Vooral als hij hoort dat jij er voor me was toen ik in TheStreets woonde", antwoordt Dalila. Ze geeft me een vlugge kus op mijn wang en stapt uit.
In het hotel aangekomen, zie ik dat Taher in slaap is gevallen voor de tv. Ik pak snel een deken en gooi die over hem heen. Zo zit ik een tijd zwijgend naar hem te staren. Als Taher zijn ogen opent en me ziet, deinst hij geschrokken achteruit. "Wejww, je liet me schrikken, waarom doe je zo eng?"vraagt Taher. Hij gaat zitten en kijkt me afwachtend aan. Ik zwijg en denk na over wat ik moet zeggen. Zo in het donker, met niemand om ons heen, is het moeilijk om er niet aan te denken, is het makkelijk om mijn ware gevoelens te laten zien. Langzaam rolt er een traan over mijn wang. "Hij is dood, Taher, hij was al die tijd dood", zeg ik met een gebroken stem. Ik bedek mijn ogen door mijn hand ervoor te leggen, zodat ik mijn tranen hun gang kan laten gaan zonder dat Taher het ziet. "Wie is er dood? Ik begrijp het niet", zegt Taher in de war. "Mijn... vader werd gedood", antwoord ik.
"Hier." Ik pak het glas aan dat Taher me heeft gebracht. Na gedronken te hebben, probeer ik me groot te houden. "Ik hoorde twee mannen over mijn vader praten. Ik weet niet hoe ze hem kennen, maar ze zeiden dat hij werd gedood", vertel ik. "Weet je zeker dat ze jouw vader bedoelden? Misschien ging het over iemand anders?" Ik schud hevig mijn hoofd. "Nee, het was mijn vader. Mijn vader werd in de Grote Stad nooit bij zijn echte naam genoemd. Zijn baas wist zijn echte naam, maar op zijn naamkaartje stond er altijd Hassan Hussein. Niet zijn echte naam", vertel ik. "Maar deze mannen wisten zijn echte naam, dus het ging wel over mijn vader." Taher is stil. "Waarom werd hij niet bij zijn echte naam genoemd?"vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. "We kwamen niet van de Grote stad, mijn vader wilde liever niet dat mensen erachter zouden komen ofzo", zeg ik. "Dus hij is dood? Hij werd gedood? Wie zou jouw vader nu willen vermoorden?"vraagt Taher. "Vraag ik me ook af", zeg ik terwijl ik naar het niets staar.
De volgende ochtend, zie ik dat Taher al is omgekleed in een klasse stijl. "Waarom ben je zo vroeg opgestaan?"vraag ik. "En waar ga je naartoe?" "Ik moest gisteren opeens aan iets denken. Waar houdt de Grote stad het meest van?"vraagt Taher. Ik haal mijn schouders op. "Geld?"zeg ik lachend. "Precies!"hoor ik Taher serieus zeggen. "Ze kennen ons niet, want we komen hier niet vandaan en wat hebben we? We hebben geld! Het enige wat we moeten doen is alsof doen dat we superbelangrijke personen zijn en zo rondvragen wat er echt gebeurd is met je vader. Aan normale personen zal niemand de waarheid tegen zeggen. Maar wij? Wij zijn rijk", zegt Taher met een grijns. Ik schud met mijn hoofd. Idiote idee.
Niet veel later ben ik net zo deftig gekleed als Taher. "Tijd voor actie", zegt Taher. Als we buiten de hotelkamer staan, zie ik opeens een de duurste modelauto. "Serieus?? Wat is er gebeurd met onze echte auto?"vraag ik. "Ah, die is ergens hier geparkeerd. Ik heb al op sociaal media gedeeld dat 'belangrijke mensen' de Grote Stad zijn gaan bezoeken. Zodra iemand ons in deze auto ziet, weten ze direct wie we zijn", zegt Taher en knipoogt.
Bij het bedrijf van Dalila aangekomen, zie ik iedereen meteen naar ons kijken. Ze sms'en en bellen en wijzen naar ons, sommigen maken zelfs foto's van ons. Gestoorde mensen, enkel en alleen in de Grote stad. De vrouw aan de balie herkent me en kan haar ogen niet geloven. Ze zwaait naar me alsof we elkaar al kennen. Ik negeer haar en sms Dalila dat we bij haar werk zijn. Niet veel later krijg ik een bericht terug. "Ik ben nu druk bezig, maar ik zie je zo in de cafetaria; bij de tweede verdieping."
"Kom, it's show time", zeg ik tegen Taher met een grijns.
---------------------------------------------------------------------------
Sorry dat ik lang niet heb geplaatst, ik heb momenteel examens, ik zal nog een paar delen plaatsen (het verhaal is namelijk bijna gedaan) en na de examens zal ik een nieuwe verhaal beginnen genaamd: "Een pure liefdesdood." Ik hoop dat jullie het leuk zullen vinden en ik ben benieuwd wat jullie ervan zullen vinden. Veel liefst xX
