"Hij zit hier zo al de hele week", hoor ik de stem van Taher. "Dit is niet goed, man", zegt Bekende Ilyas. Ik staar naar de hoek van de kamer terwijl ik hun gesprek volg. Al weet ik niet waarom, want ik verdrink haast in zelfmedelijden door hun. "Oké, dit kan niet meer zo verder! Tijd om hier iets aan te doen", zegt Taher luid. Voor ik het weet heeft hij de deken om mij, op de grond gegooid. Met z'n allen komen ze op me af. "Opstaan", zeggen ze. "Nee, wat is jullie probleem! Laat me toch gewoon slapen..", zeg ik, maar ze trekken al aan mijn voeten. Ik probeer me nog aan het bed vast te klampen, maar tevergeefs. Woest sta ik op. "Oké, wat nu? Ik ben opgestaan, wat wil je nu?"vraag ik geërgerd aan Taher. "Tijd om naar de Grote Stad te gaan", hoor ik hem zeggen. "Wat? Wat gaan we daar nu doen? Nee, ik ga slapen", zeg ik. Op het moment dat ik wil gaan liggen, steekt Taher me. "Auw, wat was dat?"vraag ik. Ik kijk naar zijn hand waar ik een naald zie. "VANWAAR HEB JIJ DAT NU WEER? Echt serieus Taher, kowed, ik heb echt schijt aan jou nu", zeg ik. Maar helaas zijn de andere dreires er om Taher bij te staan met mij te martelen.
Niet veel later ben ik omgekleed. "Zou je niet beter douchen? Als Dalila..", begint Taher, maar ik kap hem af. "Het boeit me niet wat ze denkt of voelt of wilt! Ik wil niet eens mee", zeur ik door. Maar diep vanbinnen wil ik Dalila dolgraag zien. De andere jongens zijn bezig met onze koffers klaar te maken en in de auto te leggen. Als ze klaar zijn, nemen we afscheid.
In de auto kijk ik uit het raam. Er is een vraag dat aan me knaagt. "Dus je wilde naar de Grote Stad en dan wat? Vragen achter Dalila? We weten haar achternaam niet eens!"zeg ik. "Rustig, ik weet bij welke bedrijf ze werkt, Google weet alles tegenwoordig", zegt Taher. Ik zucht. "Dit is de stomste plan ooit", mompel ik. "Oh ja? Stommer dan dramatisch op haar bed liggen?" Taher lacht spottend. "Geloof me, je zult me echt dankbaar zijn", zegt hij. Al betwijfel ik dat.
Niet veel later zijn we aangekomen in de Grote Stad. "We moeten ons even inchecken in de hotel voordat we naar Dalila gaan", zegt Taher. "Ik snap niet eens waarom, we kunnen haar toch zien en da terug naar TheStreets?" "Nee, we blijven een week. Ik ga mijn ouders ook bezoeken", zegt hij. "Serieus? Na.. nadat ze je zomaar hebben verlaten door geldgebrek?"vraag ik voorzichtig. Taher lacht spottend. "Als je eens wist waarom ze me echt in de steek hebben gelaten, ga je me voor gek verklaren dat ik hun nog bezoek. Maar het zijn mijn ouders. Of ik het nu wil of niet." Met die woorden loopt hij voorop naar de hotel.
Als we zijn ingechekt, leggen we onze spullen in onze kamers en lopen we terug naar de auto. "Is dit wel een slimme plan?"vraag ik. "Waarom niet?" "Misschien omdat we bewoners zijn van Thetreets? Ze zien ons als bedreiging, Taher. Je weet dat ik niet over de juiste papieren beschik, wat als ze het merken?"vraag ik bezorgd. Eigenlijk kan het me niks schelen, want het enige waar ik aan kan denken, is Dalila. Hoe graag ik haar wil zien, en hoe graag ik haar ook niet wil zien. Ik ben bezorgd, bang dat ze een ander heeft, boos om wie ze blijkt te zijn en voor wat ze werkt... .
Voor het bedrijf, kan ik de grote letters al zien dat de naam van het bedrijf moet voorstellen. "Chic, geen wonder dat Dalila hier werkt", zeg ik. Mijn hart klopt veel te snel, maar dit is wat moet gebeuren en zal gebeuren. Binnen kijken veel mensen ons aan alsof we belangrijke mensen zijn. Dat komt vast door de kleding die we dragen, duren dingen. Taher houdt van overdrijven. Op het moment dat we naar Dalila willen vragen, zien we Brede Fouad in de verte met een man praten. "Laten we naar Brede Fouad gaan", zeg ik. Bij hem aangekomen, is zijn gesprek met de man voorbij en loopt hij weg. "Aan het werk", zegt Taher knikkend naar de man die weg is gegaan. "Ja, wat doen jullie hier?"vraagt Brede Fouad. "We zijn hier niet voor jou, maak je geen illusies, we komen voor Dalila", antwoordt Taher. Brede Fouad buigt zich voorover. "Ze werkt hier niet meer, dankzij bepaalde mensen", fluistert hij kijkend naar mij. "Weet je dan waar ze woont?"vraag ik. "Ja, maar ik ga haar adres echt niet aan jullie geven", zegt Brede Fouad. "Weet je waarom? Omdat jullie me hier niks kunnen maken. Ik zou als ik jullie was, juist bang zijn van mij. Ik weet meer over jullie en hier, in deze stad, heb ik het voor het zeggen." Met die woorden loopt Brede Fouad van ons weg, met een grijns die niet weg te slaan is.
