"Wat staat erop?" "Kijk zelf maar", zeg ik en laat de brief aan Taher zien waarin een adres staat en een tijdstip. "We kunnen er niet heen, straks merkt iemand dat je zijn zoon bent. Wil je echt zo graag sterven?"vraagt Taher hoofdschuddend. "Taher...ik heb mijn hele leven met haat geleefd jegens mijn vader. Ik dacht dat hij me in de steek had gelaten, dat hij niet meer van me hield.. als ik dit had geweten.. hij werd vermoord, Taher", zeg ik en vecht tegen de opkomende tranen. Nog nooit heb ik zoveel in mijn gehuild als de voorbije weken. "Goed, maar als er maar één persoon een verkeerde beweging zet, gaat die eraan", dreigt hij terwijl hij al zijn pistolen tevoorschijn haalt. "Hoe heb je al dit meegesmokkelt?"vraag ik verbaasd, kijkend naar al zijn pistolen. Taher haalt slechts zijn schouders op.
Op de afgesproken tijd staan we op de afgesproken plaats. "Dit is een valstrik, dit is een valstrik", herhaalt Taher de hele tijd. Hij houdt maar niet op. Niet veel later komt er een brede man met een zwarte capuchon op ons af. "Dit wordt onze dood", mompelt Taher, zijn ogen als een roofdier gericht op de man met de zwarte capuchon. De man stopt voor ons en bekijkt ons goed. "Meekomen", zegt hij slechts. "Waarom zouden we jou vertrouwen?"vraagt Taher kil en argwanend. "Omdat ik weet wie hij is", zegt de man, kijkend naar mij. Zonder nog iets te zeggen, draait de man zich om en loopt langzaam weg. "We moeten hem volgen", zeg ik. Taher zegt niks, maar volgt de man , dus doe ik hetzelfde.
We komen niet veel later aan op een rare plek. De straten zijn leeg en de huizen lijken te rotten. "Ik wist niet dat deze plekken ook hier bestonden, ik dacht dat het alleen mogelijk was in TheStreets", fluister ik naar Taher. Hij zegt echter niks en is op zijn hoede. Bij een vervallen huis, stopt de man en stapt naar binnen. Taher haalt zijn pistool tevoorschijn. Hij geeft me eentje en zegt:"Ik ga eerst naar binnen, jij volgt."
Binnen zie ik Taher minder op zijn hoede. Hij lijkt zijn ogen niet te kunnen geloven. Ik zie overal gewapende mannen, die hun geweren op ons richten, moesten we schieten met onze amateurpistolen. Als Taher zijn pistool op de grond laat vallen en zijn mond openvalt, volg ik zijn blik. Net zo verbaasd, kijk ik de man aan waar iedereen er een grote heisa van maakt. De man met dezelfde ogen als mij, hetzelfde haar maar dan verkleurd door de ouderdom en dezelfde gelaatstrekken als mij. Zijn ogen staan treurig als hij me ziet. "Khalid..", hoor ik hem breekbaar zeggen. In mijn ogen vormen zich tranen, vechtend om naar buiten te mogen. Terwijl ik naar de man kijk, hoor ik Taher hoorbaar mompelen:"Hoe is dit mogelijk?"
"Zou ik even alleen met hem mogen zijn?"vraagt de man naar de groep gewapende mannen. Ze lopen allemaal één voor één naar buiten, enkel Taher blijft bij mij. "Ik ga nergens heen, ik laat je niet achter", zegt hij tegen me. Ik kijk hem smekend aan. "Alsjeblieft", zeg ik kalm. Taher kijkt me minachtend aan. "Ben buiten, over vijf minuten kom ik terug", zegt hij slechts.
"Ben je .. het echt? Mijn vader..? Dit kan niet", zeg ik als iedereen weg is. "Ik word gezocht", zegt hij langzaam. De man voor me, die mijn vader blijkt te zijn, ziet er moe en uitgeput uit. Wat hebben ze hem aangedaan? "Ze zeggen dat je dood bent?"zeg ik. "Ik ben niet dood.. de president weet dat ik nog leef, ik heb geprobeerd naar je terug te keren, maar ze houden de grenzen goed in de gaten, ze willen me koste wat het koste dood. Eerst wilde ik de plek als president hebben om je een beter leven te geven, maar ik besef nu dat ik een manier had moeten bedenken om hier weg te raken. Khalid, het spijt me ..". De stem van mijn vader is zacht, breekbaar en vol spijt. "Dit kan niet", zeg ik slechts. Ik herhaal het keer op keer, omdat het gewoon niet mogelijk is. Mijn vader... hoe vaak had ik gewenst om hem te zien, hem te kunnen horen, hem te kunnen omhelzen... . Nu het zover was, kon ik hem slechts haten voor iets waar hij amper aan kon doen. "Wie zijn die mannen?"vraag ik dan maar. "Ze zijn mijn vroegere collega's. Ze willen de president weg, ze willen me mijn eerlijk verdiende plaats geven, maar na zoveel jaren wordt het tijd dat we het moeten opgeven", zegt mijn vader met tranen in zijn ogen. "Ik dacht dat ik ging sterven hier, helemaal alleen, zonder jouw gezicht maar één keer te hebben gezien.. wat ben je groot geworden... ." Bij die woorden barst mijn vader in tranen uit. Omdat ik hem zolang niet heb gezien, hem zolang heb gezien en het me mijn doet om mijn vader zo te zien, loop ik naar hem toe en doe ik het enige wat een zoon kan doen voor zijn vader: ik sla mijn armen om hem heen. "Ik heb je terug, papa", fluister ik door mijn tranen heen terwijl mijn vader me snikkend vasthoudt. Het moment was perfect, even voelde ik me het kleine kind dat vastgehouden werd door mijn vader. Het kind dat getroost en beschermd werd door mijn vader. Het kind dat oneindig veel van zijn vader hield.
