Mijn naam is Khalid en waar ik vandaan kom, doet iedereen wat hun het beste uitkomt. Niet zo ver van de stad - 'De Grote stad' genoemd door anderen die er dolgraag heen willen- zie je een klein dorpje. Een onschuldig en gezellig dorpje.Met liefhebbende mensen die naar je vragen en je helpen in tijden van nood. Maar daar kom ik uiteraard niet vandaan. Te rustig, om het zo maar te mogen zeggen. Het is voorbij het dorpje dat je een klein weggetje moet volgen, mocht je me graag een bezoekje willen komen brengen. Het weggetje eindigt in een soort van kruispunt. Dan heb je twee keuzes. Ofwel ga je rechtsaf of wel linksaf. Nu klikt het zoals de typische films, hé. De rechter weg is dan meestal altijd de goeie weg. Links voorspelt meer tegenspoed. Uiteraard niet in dit geval. Ga je links, kom je bij ons terecht. Ga je rechts, kom je veel later toch bij ons terecht. Je hebt geen keus; daarom waarschuw ik de meesten. Volg de kleine weggetje nooit. Tenzij je in mijn kleine 'stad' terecht wilt komen.
Toen ik klein was, gaf ik mijn stadje altijd de naam 'TheStreets'. Dit omdat de meeste mensen hun dagen op straat doorbrachten. Nu, als 18jarige jongen, ben ik nog steeds niet van mening veranderd. Ik breng de meeste tijd op straat rond. Niemand die er ooit iets aan zal veranderen. Zo zitten we nu eenmaal in elkaar. In de stad waar ik vandaan kom, kom je uiteraard niet altijd goede mensen tegen. Je kunt beter thuis blijven, als meisje zijnde. Dat is meestal mijn advies. Ik ben blij dat ik geen zusje heb.
Eigenlijk heb ik niemand. Als klein kind, keek ik altijd op naar mijn vader. De oude, wijze man die altijd aan mijn zij stond. Ik wilde net zoals hem worden. Altijd strak in het pak terwijl hij TheStreets verliet om in de Grote stad te gaan werken en ons het leven te schenken die we volgend hem verdienden. Het liep niet altijd goed af. Hoe hard mijn vader ook zijn best deed, het was nooit genoeg. En op een dag, toen mijn zwangere moeder zou bevallen, stierf de enige vrouw in mijn leven.En uiteraard de kleine in haar buik. Ik was er kapot van, mijn vader was er kapot van. Maar ik dacht: Zolang we elkaar maar hadden, zitten we goed. Uiteraard veranderde dat beeld toen mijn vader niet meer terugkeerde van de Grote stad.
Mijn naam is Khalid, maar ze noemen me wel eens Snake eyes. Ik doe mijn shit, want dat is het enige wat ik uit mijn jeugd heb geleerd. Je kunt op anderen vertrouwen om er vervolgens de shit voor terug te krijgen. Of je kunt zelf opstaan en in actie schieten. Ik heb geleerd dat je moet oppassen. Niemand vertrouwen. Want deze tijden, broer... Ze graven je eigen graf, maar beseffen niet dat als het aan mij ligt, ik ze zelf erin zou duwen. Al die jaren heb ik mezelf geleerd om niet van problemen weg te rennen, maar om de problemen zelf te veroorzaken: op school, op mijn werk (oftewel baantje waar ik al een paar jaar werk) en op de straten.
Niemand vertrouwen, ogen open houden. Toch is er iemand die ik blindelings zou vertrouwen: Taher. De enige echte drerrie en gangster hier in TheStreets. We leven hier gevaarlijk. We zijn zo'n kleine stadje dat iedereen ons over het hoofd ziet. Schietpartijen, gangsterbendes die hun territorium afbakenen, drusgdealers, ... . Noem maar op eigenlijk. Dit is de enige stadje dat er met dit soort dingen weg komt. Hier vind je verschillende nationaliteiten terug. Zo multicultureel. Soms komt iedereen met elkaar overeen, soms niet. Dan beginnen de schietpartijen en bombardementen. Maar meestal doen we dat gewoon voor de lol, een beetje schieten kan namelijk geen kwaad. Het is heus niet zo dat er hier moordenaars rondlopen.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
"Hé, Snake Eyes!"roept iemand en als ik me omdraai, zie ik Taher. "Taher, kom er zo aan! Moet ff afronden", laat ik weten. Het is normaal schooltijd, maar ik ben nooit naar school gegaan. Ik werk meestal hier, bij deze automonteur, goede vriend van Taher. Hij had me een baantje kunnen fixen. Niet dat het nodig was, mensen vechten om me sinds ze erachter zijn gekomen dat ik een geweldige wiskundebrein heb. Maar ach, die shit interesseert me niet. Ik wil gewoon leven leven en dan sterven. Wat moet ik anders doen? Heb natuurlijk altijd schrik voor de dag des oordeels, maar ik ben beschadigd door de mensen om me heen. Herstellen is te laat...
"Ik zie je volgende week, Khalid", hoor ik Mo, de automonteur zeggen. Ik kijk van Mo naar Taher die emotieloos voor zich uit staart. "Sorry, broer... Hoezo volgende week?"vraag ik. Weer kijk ik naar Taher maar hij pakt een sigaret uit zijn jaszak en steekt die aan. "Taher zal je wel bijpraten", laat Mo weten. Ik loop met Taher mee naar zijn auto. Eigenlijk hebben we geen van beide onze rijbewijs, maar in TheStreets is het moeilijk om iets gedaan te krijgen, want daarvoor moeten we naar de Grote stad. En geen denken aan dat ik daar ooit een voet binnen zet! Niet nu ik weet dat mijn vader daar ergens rondloopt. "Wat praat Mo?"vraag ik aan Taher die zwijgzaam met me meeloopt naar zijn auto. "Broer... ik moet je wat zeggen", laat hij zonder emoties weten. Maar zo ken ik hem. Ik ken hem als Taher: de emotieloze klootzak. Ik grijns. Ja, misschien is dat de reden waarom ik zo goed met hem opschiet.
