Ik rol met mijn ogen. "Ga je nou stoppen met die vragen?"vraag ik geïrriteerd. Taher schudt zijn hoofd en steekt zijn sigaret in zijn mond. "Jij gaat me vertellen wie je dit heeft aangedaan, dan pas stop ik met vragen stellen", zegt hij. Dalila kijkt me bezorgd aan. "Je kunt beginnen met wat er is gebeurd?"stelt ze voor. Ik zie de pijn in haar ogen door me gewoon zo te moeten zien. Ik wend mijn blik van haar af. Nee, wat Tahers plan ook is, ik kan niet met dit meisje spelen. Ze verdient dit niet. Soms heb ik wel spijt dat ik er een punt achter zet, achter mij en Dalila, maar ik weet dat dit het beste is. "Aarde aan Khalid", hoor ik Tahers stem. "Begin nou maar met je stomme verhaal, maar je gaat me ook vertellen wie je dat heeft aangedaan!"zegt Taher. Het is vreselijk om hier te overnachten in het ziekenhuis. Vooral omdat Taher de hele tijd hier is om me lastig te vallen en ik hier niet weg kan. Weg van al zijn vragen. "Dus je stuurde me bericht dat je iets ging kopen", begint Taher. Ik knik. "Toen vond ik het een leuk idee om eens een rondje te rijden, tot ik besefte dat er niemand meer over de straten liep..."
"Maar ik kon niet zien wie me in elkaar sloeg. Ik weet alleen dat ze met te veel waren en ik moe was", eindig ik mijn verhaal. Ik ben geen gek om Taher de waarheid te vertellen. Hij zal dan achter hun aangaan, achter de Shot Guns. Het zal dan een gevecht worden die Taher zal verliezen. Ik hoop dat hij ooit beseft dat ik hem expres de waarheid niet vertel. "Dus je kon niet zien wie?"vraagt Taher en kijkt me met gespleten ogen aan. Dat doet hij alleen als hij me niet gelooft. Shit! Ik knik en probeer zelfzeker over te komen. "Inderdaad", hou ik mijn verhaal vol. "Dalila? Zou je ons even alleen willen laten?"vraagt Taher opeens. Dalila knikt en kijkt me nog één keer aan. Ik sla mijn ogen neer als ik de traan over haar wang zie glijden. Waarom? Waarom veroorzaak ik altijd problemen? Eerst voor mijn moeder, niet veel later mijn vader, dan Taher en nu is Dalila aan de beurt...
Als Dalila de deur uit is, gooit Taher zijn sigaret weg. "Dat werd tijd, ik begon het al benauwd te krijgen", zeg ik. "Ik steek er zo meteen nog één aan als je me de waarheid niet vertelt", dreigt Taher. "Ik heb je net de waarheid vertelt", hou ik vol. "Bullshit en dat weet je", hoor ik hem zeggen. Ik kijk naar het raam. "Wist je... dat de Shot Guns zich op onze grond begeven?"vraagt Taher opeens. Bij het horen van die naam kijk ik op. "Vanwaar heb jij dat?"wil ik weten. Taher haalt zijn schouders op. "Het staat op je voorhoofd geschreven. Ik ben niet achterlijk, Khalid. Tegen mij kun je niet liegen, ik heb je zo door", zegt hij. Ik kijk weg. "Wat dan nog? Zelfs al hebben ze me dit aangedaan... er is niks dat we tegen hun kunnen doen", zeg ik. "Ik kan hun-". Ik onderbreek Taher. "Nee. Zoals ik al zei; er is niks dat je tegen hun kunt doen. Ik moet Dalila spreken", zeg ik. "Zal ik haar binnenroepen?"vraagt Taher, maar ik schud mijn hoofd. "Ik zal wel even naar buiten gaan, deze bed killt me", zeg ik.
Buiten duurt het een tijd voor ik Dalila vind. Als ik haar zie, loop ik naar haar toe en als ik eenmaal dichtbij ben, merk ik dat ze niet alleen is. Van de schrik val ik stil. Dalila ziet me en roept me erbij. Langzaam loop ik naar hun toe. "Dit is Amin, hij is een vriend", zegt ze. En als ik naar Amin kijk, kan ik zijn grijns al voelen. "Hallo, fijne kennismaking", zegt Amin en steekt zijn hand naar me uit. Ik kijk naar zijn hand en naar de horloge om zijn pols. Hij ziet me kijken en lacht. "Vind je mijn Rolex mooi? Ik kan wel één voor je kopen als je wilt", zegt hij terwijl hij me dreigend aankijkt. Ik geef hem een stevige handdruk. "Ik denk niet dat dat nodig zal zijn", zeg ik slechts. Dalila kijkt ons vreemd aan. "Kennen jullie elkaar al?"vraagt ze. Ik kijk naar Rolex-gast. Automatisch moet ik denken aan wat hij me heeft aangedaan. Is hij naar het ziekenhuis gekomen om zijn werk af te maken?? Rolex-Amin schudt zijn hoofd. "Misschien dat ik hem wel eens heb gezien. Ik moet nu gaan, maar het was leuk je te zien Dalila", zegt hij. Bij het voorbijgaan, raakt hij mij schouder aan en ik deins achteruit.
"Zijn jullie klaar met praten?"vraagt Taher die naar buiten komt. Dalila kijkt me vragend aan. "Oh, wilde je praten?"vraagt ze. Ik kijk Taher aan en schud mijn hoofd. "Nee, ik wilde je alleen zeggen dat het beter voor je is om naar huis te gaan en wat te gaan slapen", zeg ik enkel. Dalila knikt en neemt afscheid van ons. "Zo'n lange gesprek voor dat...", zegt Taher. Hij kijkt me aan alsof ik gek ben geworden. "We moeten praten", zeg ik tegen hem. "Ik moet je de waarheid vertellen over wat er is gebeurd."
