Dalila komt niet veel later thuis aan. De jongens zijn weggegaan, want ik had even tijd nodig om na te denken. Als Dalila binnenkomt en me op een stoel ziet zitten, niet ver van de voordeur, kijkt ze me met een stralende glimlach aan. In haar handen zie ik prachtige witte bloemen. "Voor jou, hopelijk word je snel beter", zegt ze als ze me ziet kijken naar de bloemen. Ze legt ze op tafel en wilt me een kus geven totdat ik achteruitdeins. "Gaat het wel goed? Je moet echt beter naar je bed", zegt ze bezorgd. "Met mij gaat het goed, ik ben blij dat ik eindelijk de waarheid onder ogen heb gezien", zeg ik emotieloos. Ze kijkt me schuin aan en pakt een stoel om tegenover me te komen zitten. "Waar heb je het over, Khalid?"vraagt ze. Ik pak de papieren en gooi het naar haar waardoor haar papieren verspreid op de grond belanden. Dalila kijkt me verbaasd aan. "Khalid..", zegt ze zacht. "Wanneer wilde je het me gaan vertellen? Of was ik gewoon een spel voor jou? Nou proficiat, je hebt het spel gewonnen", zeg ik. "Nee, Khalid, zegt zoiets niet, je snapt niet dat...". "Nee, Dalila, ik snap het nu. Ik snap het eindelijk! Hoe had ik kunnen denken dat jij en ik... ". Mijn stem breekt en ik kijk weg. Wanneer ik haar terug aankijk, geef ik haar mijn emotieloze blik. "Het boeit me niet waarvoor je hier kwam, maar het wordt tijd voor je om TheStreets te verlaten. Ga inpakken en voor vanavond wil ik je niet in TheStreets zien, jou niet en Fouad niet", zeg ik. Ik sta op en keer haar de rug toe. Langzaam glijden de tranen over mijn wangen, de tranen die zich lang genoeg hebben moeten verstoppen. Hoe had ik kunnen denken dat ik en Dalila iets hadden waar iedereen van droomden? Hoe had ik kunnen denken dat het oprecht was? Hoe had ik kunnen denken dat de persoon waar ik het meest van hield, me het meeste pijn zou doen? Ik had die fout al één keer begaan bij mijn vader, dus hoe had ik daarin kunnen trappen?
De rest van de avond breng ik in mij eentje door. Brede Fouad was daarjuist gekomen om met Dalila voorgoed TheStreets te verlaten. Brede Fouad wilde eigenlijk niet weg, maar ik heb gedreigd dat er wat zou gebeuren als ze voor vanavond niet weg zijn. Normaal ben ik een rustige persoon, maar ze heeft me te veel pijn gedaan, zoveel pijn dat ik dat zelfs haar niet toewens. De jongens hebben me de rest van de avond proberen te bellen. In berichten hebben ze me duidelijk gemaakt dat ik er niet alleen voor stond, maar dat ze er voor me zijn. Op dit moment heb ik niemand nodig dan mijn Heer. Ik denk aan Tahers woorden. Hoe hij veranderde van de klootzaak naar de persoon die enkel zijn God vreest. De hele avond bid ik tot ik erbij neerval. Tranen stromen doorheen al mijn gebeden tot ik mijn tranen opraken en ik mijn eigen bloed begin te tranen. Ik smeek om vergiffenis, om leiding, om geluk en ik smeek dat mijn pijn op een dag ophoudt.
"Khalid", hoor ik iemand zeggen na de duizendste keer te hebben gesmeekt. Als ik mijn ogen open, zie ik Taher aan mijn kamerdeur staan. Mijn ogen zijn rood aangelopen en ik zie er breekbaar uit. Het liefst wil ik deze kant van mezelf verbergen, maar het is te laat en ik heb er de kracht niet voor. "Wat is er gebeurd? Waar is Dalila?"vraagt hij. Ik sta op zonder iets te zeggen en ruim het gebedstapijt op. "Nou, ik heb goed nieuws", zeg ik slechts. Taher kijkt me schuin aan. "Goed nieuws? Is dat de reden waarom je eruitziet als de jongens die ik tegenkwam toen hij zijn vader voorgoed verloor?"vraagt Taher en zijn woorden komen harder aan dat ik ooit had kunnen denken. Ik negeer zijn commentaar. "Dalila is weg, samen met Brede Fouad", zeg ik. "Heeft ze jouw verlaten voor hem??"vraagt hij nog steeds in de war. "Nee, ik heb hun weggestuurd", zeg ik. Taher loopt naar me toe. "Waarom zou je dat doen, broer? Waarom?"vraagt hij. "We wilden toch enkel weten wat ze hier te zoeken hadden? Nou, mysterie ontraadseld", zeg ik.
"Ik begrijp het niet, ze heeft je vertelt waarom ze naar hier is verhuisd?"vraagt Taher. Ik schud mijn hoofd en zeg:"Stom toeval eigenlijk. Zo fucked up!" Taher legt een hand op mijn schouder. "Denk je dat je het me kunt vertellen? Wat ze hier zochten? Waarom ze naar hier verhuisden?"
