Nadat Dalila zich op de zetel heeft genesteld, hoor ik Taher hoorbaar zuchten. Ik weet dat hij haar niet makkelijk gaat aanpakken. Ze heeft ontdekt dat ik niet al de nodige papieren bezit. Of we haar kunnen vertrouwen weten weten we niet. "Wat was je in godsnaam aan het doen?"vraagt Taher en aan zijn gebalde vuisten te zien, merk ik dat hij zich hard inhoudt om haar geen klap te verkopen. "Ik sla geen meisjes", had hij me ooit gezegd. Of hij zich daar nu wel aan wilt houden, valt te betwijfelen. "Ik wilde gewoon... ik.. die papieren heb ik niet gezocht, ze vielen gewoon op de grond nog voordat ik het wist en toen ik ze wilde oprapen, zag ik al dat Khalid ze had opgeraapt en toen merkte ik dat ik me moest verstoppen zodat je niet verkeerd zou denken", zegt Dalila naar mij gericht. Denkt ze nu werkelijk dat ik zo dom ben? Denkt ze dat ze me met haar prachtige stem en bijzondere karakter kan betoveren? Taher kijkt me afwachtend aan. "Bullshit", zeg ik zonder genade. Ik kijk haar emotieloos aan. "Jij was langer in mijn kamer... ik heb je gehoord", zeg ik. Dalila ziet eruit alsof ze wilt huilen. "Luister.. ik zal echt tegen niemand iets zeggen, het spijt me", zegt ze smekend.
Taher schopt hard tegen de zetel. "Besef je wel wat je fucking hebt gedaan?? Voor jou zijn het maar papieren, en je kunt hem makkelijk aangeven in de Grote Stad, maar voor Khalid, betekent het zijn leven!" Bij die woorden ontwijk ik Dalilas blik. "Ik zal niemand iets zeggen! Vertrouwen jullie me soms niet? Ik heb geen reden om hem aan te geven, want ik weet dat hij dat niet verdient. Voor mij is hij meer dan een jongen die geboren is in TheStreets...", zegt Dalila. Haar woorden voelen als steken in mijn hart. Nu ik weet dat haar liefde wederzijds is, wil ik niet dat ze erachter komt dat ik een schoft ben, een idioot, een jongen die haar hart gaat breken...
"Ze is nu naar haar kamer. Niet tegen haar zeggen, maar ik heb haar kamerdeur op slot gedaan tot morgen", zegt Taher die naast me op de zetel komt zitten. "Gaat het wel, man?"vraagt Taher die me naar het niets ziet staren. Ik knik. "Wil je mijn advies horen?"vraagt Taher. Ik knik. "Je moet haar hart zien te winnen. Ik merk dat ze gevoelens voor je begint te krijgen. Nu ze iets te maken heeft met Rolex-Amin, kunnen we haar niet vertrouwen. Of we het nu willen of niet. Ik weet dat je denkt dat ze het niet verdient.. dat je haar hart niet kunt breken, maar..". Ik onderbreek hem. "Ik doe het, ik zal haar tot de mijne maken om erachter te komen wie ze zijn als dat betekent dat we hier zo snel mogelijk weg kunnen. Zelfs als dat betekent dat ik haar hart zal breken.. en zo ook het mijne." Met die woorden, sta ik op en verdwijn de nacht in.
Het liefst wil ik nergens heen, maar onder al die druk en Tahers aanwezigheid, besef ik dat ik een vriend nodig heb. Niet Taher of zelfs maar een goede vriend, gewoon een vriend die me even alles doet vergeten. Bij Gucci-Tariq aangekomen, klop ik aan. Hij doet de deur niet veel later open en is verrast me te zien. "Snake Eyes! Wat brengt jou hier? Heb je geen villa om erin te wonen?"vraagt hij grijnzend. "Jammer genoeg wel, een gevangenis die eruitziet als een paradijs", antwoord ik. "Gevangenis? En wat maakt Taher dan als jij de gevangene bent?"vraagt Gucci-Tariq die zijn jas aantrekt. "Taher martelt me omdat hij denkt dat dat het beste is voor ons allen", zeg ik. Gucci-Tariq trekt zijn huisdeur achter zich dicht en we lopen samen de straat uit.
"Wat is er gebeurd ofzo?"wilt hij weten. Ik schud mijn hoofd. "Niks speciaals", zeg ik. "Hij wilt gewoon zo graag weg van hier." Hij knikt en zegt dan:"Maar dat is iets dat Taher nodig heeft, hij verdient eens een goede toekomst en een thuis waar je s'nachts geen geweerschoten hoort... de Taher die ik ken, heeft nooit aan drusgdealen willen doen. Nu is hij zo vastberaden dat hij veranderd is. Ik weet zeker dat zodra jullie weg zijn uit TheStreets, hij ermee ophoudt en een eigen toekomst zal beginnen van nul." Ik frons. "Hoe kom je daaraan? Hoezo gaan alleen wij weg van TheStreets? Jullie dan?"vraag ik. Gucci-Tariq lijkt mijn opmerking grappig te vinden, maar als hij ziet dat ik niet lach, kijkt hij me serieus aan. "Denk je nu echt dat alles wat Taher nu doet om hier weg te kunnen voor ons is? Ja, oké, we helpen hem wel, maar hij wilt hier weg.. met jou." Ik schud mijn hoofd. "Wat maakt hem zo vastberaden? Waarom wilt hij hier nu zo graag weg?"wil ik weten. Hij haalt zijn schouders op. "Wat het ook is, het is iets dat alleen Taher kan beantwoorden", mompelt hij zacht.
