Om kwart na tien besluit ik te stoppen met werken. Ik sluit de boel af en kijk naar mijn vuile kleren. Woedend schop ik tegen mijn autodeur. Met tranen in mijn ogen laat ik me op de grond zakken. Ik leun tegen het autoportier met mijn rug. Naast me zie ik een paar stenen liggen. Gefrustreerd pak ik ze op en gooi ze allemaal in de vijver, niet zo ver van mijn auto vandaan. Ik wou dat ik kon stoppen met denken aan Dalila. Ik wou dat Brede Fouad niet bestond. Ik wou dat mijn moeder nooit gestorven was. Ik wou dat mijn vader me nooit verlaten had. Ik wou dat ik hier nooit geboren was. Maar toch zit ik hier. Als ik een bericht krijg, zie ik de naam door mijn tranen heen op mijn scherm verschijnen.
Waar zit je? -- Taher
Ik veeg mijn tranen weg. Even denk ik erover om niet te antwoorden, maar ik weet dat als ik niet antwoord, hij me overal gaat beginnen zoeken en daar heb ik geen behoefte aan. Ik verzamel de moed en denk na. Wat zal ik hem wijsmaken?
Ben even iets gaan kopen, ben zo terug -- Snake Eyes
Voordat hij me kan bombarderen met duizend berichten, zet ik mijn gsm volledig uit. Ik stap mijn auto in en besluit een rondje te rijden. Niet veel later valt het me om dat er amper iemand buiten is. Als ik een bekende straat van drugsdealers inrijd, zie ik dat het er compleet leeg is. Is het vreemd of vreemd? Ik stap mijn auto uit en loop door de bekende straten heen. Zelfs mijn vrienden zijn hier niet. Dit is niet normaal. Als ik me omdraai om terug mijn auto in te gaan, zie ik een groep jongens voor me. "Wie ben jij?"vraagt een lange jongeman. Hij draagt een zwarte broek en een hemd. Om zijn pols zie ik een hele dure Rolex. "Mijn naam is Snake Eyes, maar wie zijn jullie? Ik denk niet dat ik jullie hier ooit eerder heb gezien", zeg ik. Ik kijk hun emotieloos aan. De leider van de groep neemt me in zich op. "Ik denk wel dat je van ons hebt gehoord. We worden wel eens Shot Guns genoemd", zegt hij met een grijns. Bij de woorde 'Shot Guns', verstijf ik. Heeft hij net gezegd dat ... ? Dit kan niet.
"Dit is onze stad", maak ik hun duidelijk. Ik weet dat ik zo mijn eigen doodsvonnis teken, maar ik moet mijn stad beschermen. De plaats waar ik ben opgegroeid. Rolex-gast kijkt me met kille ogen aan. "Nu niet meer, dus oprotten." "Mochten jullie willen", zeg ik slechts. Voordat ik het doorheb, zijn ze rond me komen staan. "Wat moeten jullie?"vraag ik hun. Shit, ik ben omsingeld. Het dringt niet door tot me wat er gebeurt tot ik de pijnscheuten voel. Ik word in elkaar geslagen langs alle kanten en het ergste is dat ik mezelf niet kan verdedigen. Ik heb er de kracht niet eens voor. Tijdens het slaan en beuken, verlies ik even het bewustzijn. Dat heb ik pas door als ik mijn ogen open en ik een scheve wereld zie. Langzaam sta ik van de grond op. Mijn hoofd klopt te fel en ik heb nog nooit zoveel pijn gevoeld over mijn lichaam. Mijn gezicht bloedt en als ik op de grond kijk, schrik ik. Ik zie woorden in het bloed... mijn bloed.
Snake Eyes ... je bent je bijnaam niet eens waardig. Tijd om deze stad te verlaten.
De boodschap maakt me woedend, maar ik heb gewoon de kracht niet meer om zelfs maar te denken aan vechten. Hoeveel bloed heb ik zelfs verloren? Ze zijn niet zo sterk en hebben niet eens iets bijzonders, maar ze hebben één sterktepunt die wij niet hebben: ze zijn met veel. Ik loop met pijnscheuten naar mijn auto. Een gevoel van misselijkheid overheerst als ik mijn auto helemaal kapot aantref. Ramen zijn in elkaar geslagen, portieren hangen los of scheef. Toch probeer ik de auto te starten, maar tevergeefs. Dat wordt dan naar huis wandelen. Even ga ik langs een openbare wc om te kijken hoe erg ze me hebben beschadigd. Bij het zien van mijn spiegelbeeld vraag ik me af wie die vreemde man is, tot het tot me doordringt dat ik het ben. Ze hebben niks van mijn gezicht heel gelaten. Ik zou naar de dokter moeten gaan, misschien zelfs naar het ziekenhuis, ik mag van geluk spreken dat ik nog maar kan zien.
In het ziekenhuis aangekomen, helpen ze me direct met mijn verwondingen. Ik check mijn telefoon (die ik uit had gezet) en zie dat Taher me meer dan 88 keer gebeld heeft. Geïrriteerd bel ik hem op. "Waar ben je?? Ik heb je duizend keer gebeld! Weet je hoe laat het is? Het is al over middernacht!!! Waar hang je uit? We zijn bezorgd om je, kom nou maar naar huis", roept Taher door de telefoon. De verpleegster hoort hem en schudt haar hoofd. "Ik vrees dat we je nog een dag moeten houden hier voor een volledige onderzoek", zegt ze. "Wie was dat?? Bij wie ben je?"vraagt Taher die de verpleegster gehoord heeft. "Ik heb ehm, een klein ongelukje gehad en ik moet dus even in het ziekenhuis uitrusten, maar maak je geen zorgen", zeg ik er snel bij. Ik ken Taher en dus verwacht ik wat hij ook tegen me zegt aan de lijn: "Blijf daar, ik kom eraan." Dan hangt hij op.
Geduldig blijf ik op Taher wachten en probeer een smoes te bedenken. Als hij weet van de Shot Guns dan vermoordt hij ze, alleen zal hij het deze keer niet redden, want de Shot Guns hebben nooit verloren. En ze zullen ook niet verliezen van ons... . De deur vliegt open en zowel Taher als Dalila kijken me verbaasd en geschrokken aan. Dalila krijgt zelfs tranen in haar ogen terwijl ze fluistert: "Oh nee, wat is er toch gebeurd..".
