ထမင္းကို အသီးအရြက္အခ်ိဳ႕ႏွင္ေရာေၾကာ္ကာ အသင့္ျပင္ၿပီးသား ၾကက္ဥေခါက္ေၾကာ္အျပားလိုက္ထည့္ထားသည့္ ပန္းကန္၂ ခ်ပ္ထဲ ထည့္လိုက္သည္.....
သခြားသီးႏွင့္ ခ၇မ္းခ်ဥ္သီးကို အနည္းငယ္စီအကြင္းလိုက္လွီးကာ အလွဆင္လိုက္သည္....
ၾကက္အူေခ်ာင္းေၾကာ္ တစ္ေခ်ာင္းစီကိုလည္း ထမင္းပန္းကန္ထဲ ထည့္ကာ အခ်ဥ္ေရညႇစ္ထည့္လိုက္သည္....
OK....Perfect !
အားလံုးျပင္ဆင္ၿပီးခ်ိန္ ထမင္းပန္းကန္ႏွစ္ခ်က္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပင္ဆင္ကာ လိေမာ္ၼရည္ ႏွစ္ခြက္ခ်လိုက္သည္.....
ထို႔ေနာက္ တစ္ဖက္က ၀င္ထိုင္ကာ ထမင္းတစ္လုပ္စားၾကည့္သည္.....
''အိုး....ေကာင္းလိုက္တာ..... ကိုယ့္လက္ရာ ပိုေကာင္းလာတယ္မဟုတ္လား Lu....''
ထို႔ေနာက္ ေနာက္တစ္လုပ္.....
လိေမၼာ္ရည္ တစ္ငံု.....
''Luသိလား...ကိုယ္ဒါကို မခ်က္တာၾကာၿပီ...
အျမဲအျပင္ကေနပဲ ၀ယ္စားေနေတာ့ မခ်က္ျဖစ္တာ.....
ခုမွျပန္ခ်က္ေပမယ့္လည္း အရင္လိုစားေကာင္းေသးတယ္မဟုတ္လား.......''
''Lu....သေဘာမက်ဘူးလားဟင္...
စားေလ..Luရဲ႕....အခုထိ ထမင္းမေလ်ာ့ေသးပါလား....
Luပဲ...ကိုယ္ခ်က္တာ ႀကိဳက္တယ္ဆို.....
ကိုယ္....ကိုယ္ေလ.....အျမဲခ်က္ေကြၽးခ်င္ခဲ့တာပါ...
ဒါေပမယ့္..မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး....
ကိုယ္အရမ္းလြန္တယ္မဟုတ္လားဟင္.... ''
အခန္းတြင္း မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ ထမင္းစားေနေသာ
ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္....
ထိုေကာင္ေလးေ႐ွ႕တြင္ေတာ့ ပိုင္႐ွင္မဲ့ေနသည့္
ထမင္းတစ္ပြဲ.......
တစ္အိမ္လံုး ထိုေကာင္ေလး၏ငို႐ိႈက္သံႏွင့္ စကားသံမွလြဲ၍ ပကတိတိတ္ဆိတ္လ်က္.......
Ting tong~~~~
Ting tong~~~
Ting tong~~~
Ting tong~~~~
Bellသံအဆက္မျပတ္ထြက္ေပၚလာၿပီးေနာက္
ယူက်ံဳးမရ ငို႐ိႈက္ေနသူ ေကာင္ေလးသည္..
မ်က္ရည္တို႔ကို လက္ဖမိုးျဖင့္ အသာပြတ္ကာ
ခ်ိနဲ႔ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ တံခါးဆီလွမ္းလိုက္သည္.....
YOU ARE READING
^^PAIN^^
Fanfiction''နိဒါန္းကတည္းက မေသ သပ္ခဲ့တဲ့ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္အတြက္... နိဂံုးဆိုတာ လွပႏိုင္ပါ့မလား.... ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္ဆိုတာေလးသာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္႐ွိေနေသးရင္ ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူ လွပတဲ့နိဂံုးေလးတစ္ခုကိုူဖန္တီးခ်င္မိပါရဲ႕...... ...
