Karanlığın Efendisi

39. Bölüm

"Yüzündeki bu gülümseme gerçek mi Beren?" bir annenin sorusuydu bu. Sadece birinin değil, Ares'in, bu ailenin ama Beren' in de, annesi olarak soruyordu Meliha Hanım. "Bazen bunun ne kadar zor olduğunu hissediyorum. Hatta bazenleri bir yerden sonra bunun tıkanabileceği bile aklıma geliyor" ellerinin birbirine nasıl eziyet ettiğini izlemeye koyulmuştu Beren.

"Onunla bir ilişkinin zor olduğunu biliyorum ama zorlanmıyorum. Çünkü o beni kesinlikle zorlamıyor. Birkaç gün öncesine kadar gözlerime kaskastı bir ifade ile bakan bu adam şimdi huzurun resmini inceliyen bir ifade takınıyor" dile getirdiği her cümleyi sanki kendine söylüyordu. Kendine de ilişkisinin ne kadar mükemmel olduğunu gösteriyordu. "O beni gerçekten seviyor ve ben de onu gerçekten seviyorum. Beni mutlu ettiği kadar ben de onu mutlu etmek istiyorum. Yan yana olduğumuz zaman her şey kolay" Seviyor ve sevildiğini hissediyordu. Onunla olmaktan gerçekten çok mutluydu. Derya' nın anlattığı o adamdan çok daha farklı bir adam vardı, şuan yanında.

"Benim ona yeni bir hayat başettiğimi söylüyor ama asıl bu yeni hayata kavuşan benim" gözyaşları yanaklarından süzülürken, dinliyordu Meliha Hanım. Oğlu Ares' in elde ettiği mutluluk içindi. Kendisine sığınan bu genç kızı böylesine güzel kabullendiği için düşüyordu gözyaşları.

Öğleden sonra Ares ve Mehmet Bey şirkette kaldığında, diğerleri de, yakalanmış olan adamın yanına, depoya gitmişlerdi. Ancak o sıralarda, depoda yaşanan bir kargaşa vardı ki; bu kargaşa birçok şeye de sebep olacaktı.

"Biz gereken teklifi verdik. Artık gerisi onlara kalmış" Ares, Mehmet Bey ile derin bir sohbetin içindeydi o sıra. "Bu iş kesinlikle sizde oğlum, böyle adamları tanırım. Fiyatı artırmak için önce naza çekilir sonra ise kıvama gelirler" masanın üzerinde duran telefonunun zil sesi tüm odada yankılanmıştı. Ekranda yazan; Egemen' in adının ardından aramayı hemen yanıtladı. "Efendim?"

"Ares, adamdan bir şey çıkmadı. Ama başka bir sorun var" onun sesini tınısından dahi tek tek okuyor gibiydi Ares. Bir sorun değil, koca bir sorun vardı. Bu kadar telaşlı ve bu kadar bozuk bir ses tonunun başka hiçbir açıklaması olmayacağın inanıyordu. "Ne sorunu, Egemen?" sessizliğie bürünen kardeşine alalacele soruyordu. Korkunun bedenini ele geçirdiğinde, buna karşı koyma gibi bir düşüncesi de, yoktu.

"İki polis bizi depoya kadar takip etmiş. Adamı saldığımız sıra bir baskın ile içeri girdiler. Aramızda bir çatışma çıktı. Sonra-" özellikle söylemek istemediği bir durum vardı ki; Ares bunun ne kadar kötü olduğunu onun ses tonundan anlayabiliyordu. "Konuşsana, Egemen" sert bir ses tonu ile çıkıştığında, Egemen' in söylemekten başka çaresi kalmamıştı "Ares, Anıl vuruldu. Ama endişelenme sadece omzunda ufak bir sıyırık. O iyi merak etme"

"Polisler nerede?" dişerinin arasından, tüm öfkesi ile döküldü bu sözler. Onun bu hali Mehmet Beyi de endişeye sürüklemiş ve oğluna kaygı gözler ile bakıp, durumu anlamaya çalışıyordu. "Odanın birinde, bağlı haldeler" telefonu kapattığında, o an ayaklanmıştı.

Birkaç sene önce yine böyle bir çatışma esnasında, Can patlayan bir silahın hedefi olmuş ve kurşun karın boşluğuna isabet etmişti.

Herhangi ciddi bir problemi olmadan, ona özenle bakılmış ve kısa sürede iyi bir tedavi sonucu eski sağlığına kavuşmuştu.

Ancak onun vurulduğu gün Ares oldukça etkilenmişti. Ares' in ailesinin başına bu durum ilk kez o zaman gelmişti. Bu aileyi kormak için Ares yemin etmiş ve tüm gücünü bunun için harcıyordu. Ares şuan yaşamak zorunda kaldığı bu hayat onun kaderiyken, diğerleri sırf Ares' in yanında olmak için bu hayatın ortasındaydı. Onun peşinden düşünmeden giden bu aile, kendi canları tehlikeye atmaktan asla çekince göstermiyordu. Ancak tarih tekerrür eder gibiydi. Ares' in ailesinden biri yine zarar görmüş ve Ares yine işini tam olarak yerine getirememişti. Zararın ne kadar olduğunun hiçbir önemi yoktu onun için. Ailesine karşı yapılan bir saldırı varken, gerisinin hiçbir anlamı yoktu. Can' ın vurulmasının ardından, o günden güne daha iyi olurken, Ares her geçen gün kendini affedememişti.