Mimo iż Wielka Trójka podpisała pakt, w którym zobowiązała się do nieposiadania dzieci, Posejdon postanowił złamać ten zakaz... trzykrotnie.
Dwunastoletnia Julia Castellan od dawna wiedziała, że to, co się wokół niej dzieje, nie może być przypadkiem...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Doszliśmy na lotnisko około dwudziestej drugiej. Problem w tym, że najbliższy samolot do Polski leciał dopiero jutro.
Każdy był wyczerpany, spragniony i głodny, więc postanowiliśmy znaleźć jakiś hotel i tam zanocować. Zaprowadziłem więc moich przyjaciół — i Luke'a — do najbliższego hotelu. Tam każdy dostał swój pokój i mógł się przespać.
Wszedłem do swojej sypialni i moim oczom ukazał się istnie boski widok: łóżko. Tyle by mi wystarczyło do szczęścia. Oczywiście była też luksusowa łazienka, TV, nawet lodówka, ale moją najważniejszą potrzebą był sen.
No i towarzystwo Annabeth, ale to niestety będzie musiało poczekać.
Od razu wziąłem szybki prysznic i założyłem pierwsze lepsze ubrania, żeby nie kłaść się do łóżka w brudnych ciuchach. Przed snem powiedziałem jedynie: "Dobranoc, Annabeth. Kocham cię". Nawet nie spostrzegłem, jak powieki mi się zamknęły.
Obudziło mnie walenie w drzwi.
— Percy, wstawaj! — krzyknęła Julia i jeszcze raz walnęła w drzwi. — Za trzy godziny mamy samolot!
Na słowo "samolot" przewróciło mi się w żołądku.
Nienawidzę latać. Gdziekolwiek. Jako syn Posejdona jestem narażony na gniew Zeusa, bo wtedy naruszam jego terytorium. Już raz leciałem samolotem – na szczęście nic się nie stało, ale wolałem drugi raz nie kusić losu. Nie spieszyło mi się do Hadesu.
Miałem ochotę zapytać: "Musimy?", ale uznałem, że wyjdę na tchórza. Ogarnąłem się więc i zszedłem na dół.
Zastałem moich znajomych, siedzących przy okrągłym stoliku i zajadających się tostami z Nutellą. Od samego patrzenia zaburczało mi w brzuchu, więc czym prędzej zająłem miejsce między Groverem (który akurat przeżuwał serwetkę) a Julią. Od razu dostałem talerz z trzema tostami pod nos od siostry, więc posłałem jej uśmiech i zacząłem jeść.
— To jaki mamy plan? — zapytał w końcu Nico, przerywając ciszę. Każdy był zajęty jedzeniem śniadania.
— Lecimy do... — tu Julia spojrzała na mapę, chcąc odczytać nazwę miasta — Warszawy.
Syn Hadesa zmarszczył brwi.
— War–co?
— Warszawa.* Tak tu jest napisane.
— Okej, nieważne. — Luke przewrócił oczami. — W każdym razie, tam wylądujemy. A co potem? Nico, wiesz gdzie może być ten atrybut?
— Z tego, co wiem... — Chłopak wziął mapę od Julii i szukał przez chwilę nazwy jakiejś miejscowości. — Mój ojciec bywa w wielu miastach w Polsce. Między innymi Gdańsk... to nad morzem... Jas... Jastrzebiu?** Nie umiem tego wymówić... Na obrzeżach Warszawy***, w jakimś Samocinie i Kutnie. Bogowie, ile tego jest!Szukanie tego atrybutu zajmie nam wieki!
