Bijles, part two

Hoofdstuk 40

Hoofdstuk 40

Mijn ogen werden groot, en ik duwde hem bij mij vandaan. Zijn vingers werden ruw terug getrokken, en even beet ik op mijn lip van pijn. 'Ben je serieus?' vroeg ik hem, vol ongeloof. Dit kon hij niet menen. Finn keek mij fronsend, niet begrijpend aan. 'Ja natuurlijk', fluisterde hij.

Vol ongeloof schudde ik mijn hoofd. Niet wetend wat ik moest zeggen, staarde ik maar weer naar de film, die ondertussen een ontsnappingspoging liet zien. Mijn hoofd schudde ik nog enkele keren. Finn observeerde mij, maar ik liet geen enkele emotie los. Mijn gezicht was strak in een plooi getrokken, en mijn ogen in de film gezogen. Oftewel, zombie stand. Voorzichtig raakte Finn mijn schouder aan. 'Eva, ik was vrij serieus.'

Ik keek in zijn heldere ogen, en kwam tot de conclusie dat hij het echt meende. Een zucht wist zich tussen mijn lippen door te persen. Een zucht vol ergernis. 'Finn, dat kan toch niet? Ik bedoel... we zitten nu met Joe. Hij is waarschijnlijk een zorgenkind... de rest van ons leven.'

Ik slikte de brok in mijn keel weg. Tranen waren al in mijn ogen gesprongen. Voorzichtig pinkte Finn een traantje weg, en een glimlach verscheen rondom mijn lippen. 'Het kan niet', fluisterde ik.

'Het kan wel', fluisterde Finn terug. 'Je weet dat Joe het ook helemaal geweldig zal gaan vinden.'

Verward haalde ik een hand door mijn haren heen. Mijn gedachten begonnen overuren te maken. Goed, Joe had er waarschijnlijk helemaal geen problemen mee. Maar het ging nu om mij. Zag ik het zitten om weer zwanger te zijn, en weer een kind te baren? Al was dat ook niet het probleem, besefte ik mij. Het was Iris. Ik kon het niet maken tegenover haar. Misschien ook niet tegenover Melissa. 'Je hoeft niet nu te beslissen', zei Finn zacht, en streelde mijn rug. 'Ik bedoel, een beslissing of je een kind wil is niet in een dag gemaakt.'

Een zucht rolde opnieuw over mijn lippen heen, terwijl ik knikte.

'Waar waren we gebleven', zei Finn grijnzend, en duwde opnieuw zijn lippen op de mijne. Eerlijk gezegd was mijn libido gedaald tot onder het vriespunt, maar ik liet het hem niet merken. Ik zoende hem vol passie terug, al was het andere passie dan de andere kus teweeg had gebracht. Mijn handen woelden speels in zijn blonde haren. Een glimlach verscheen rondom zijn lippen, en even verbrak hij de kus. 'Ik hou van je', prevelde hij.

'Ik ook van jou', fluisterde ik terug, en zoende hem weer, vol honger naar meer. Zijn hand gleed weer terug naar mijn slipje, en hij trok hem in een ruk naar beneden. Onze lippen lieten elkaar niet los toen Finns zijn vingers weer naar binnen bracht. Voorzichtig bewoog hij ze heen en weer, en ik kreunde zachtjes. Mijn lichaam vond het prettig, mijn geest was met andere zaken bezig. Een kind. Ik kon nog steeds niet geloven dat hij serieus was. Plots trok hij zijn vingers terug, en ontdeed zichzelf van zijn broek en onderbroek. Niet veel later voelde ik hoe zijn lichaam de mijne opvulde. Zijn lippen leken elkaar te verorberen. Zijn bewegingen werden steeds heviger, en verschillende soorten kreunen verlieten mijn mond. Een kind. De gedachte bleef door mijn hoofd heen malen. Finn versnelde nog iets, en vond daarna al kreunend zijn verlossing. Hijgend gleed hij uit mij, en trok mij in zijn armen. Zijn warme vingers streelden kort mijn arm. 'Je zweet', zei ik op een kinderachtig toontje, en duwde hem een stukje bij mij vandaan. Een glimlach spelde op rondom zijn lippen. 'Dan ga ik even een douche nemen. Blijf hier.'

Mijn ogen maakten een rollende beweging. 'Yes sir.'

Glimlachend drukte hij zijn lippen tegen mijn voorhoofd aan, en beende vervolgens de kamer uit. Zuchtend liet ik mij achterover op de bank vallen. Een kind. Een warm gevoel kwam plots in mij naar boven. Stiekem wilde ik niets liever dan nog een kind. En natuurlijk met Finn. Ik hield van hem. Zwijgend kwam ik weer overeind, en trok mijn kleding weer aan. Joe was echter wel een ''probleem.'' Hij zou nooit meer helemaal zelfstandig worden, en wat de coma met zijn hersenen heeft gedaan, is nog niet helemaal duidelijk. Op internet had ik gevonden dat mensen een totaal andere persoonlijkheid kunnen krijgen. Ik beet op mijn lip, en staarde voor mij uit. Finn vond mij een kwartiertje later zo. Zwijgend nam hij naast mij plaats, en sloeg zijn arm om mij heen. 'Waar denk je aan?'

'Het kind.'

'Luister Eef, het hoeft -'

'Ik wil het wel', zei ik plots.

Finn keek mij liefdevol aan. 'Echt?'

Ik knikte vastberaden. 'Ja.'

Die nacht kon ik de slaap niet te pakken krijgen. Finn ook niet. Beide lagen we woelend in bed, en enkele keren hadden we elkaar per ongeluk geraakt. 'Au, Finn', zei ik lachend, nadat hij mij alweer getrapt had. 'Sorry', verontschuldigde hij zich.

'Ik kan niet slapen', zei ik zuchtend.

'Nee, dat had ik gemerkt. Ik ook niet.'

Zwijgend draaide ik mij op mijn rug, en staarde naar het donkere plafond. Mijn gedachten schoten weer alle kanten op. Finn volgde mijn voorbeeld, en trok mij tegen zijn warme borstkas aan. 'Dan moet ik stoppen met de pil', zei ik zacht.

Finn knikte.

'En dan duurt het nog een aantal maanden.'

'Dat hoeft niet', zei Finn. 'Ik ken genoeg verhalen van vrouwen die een maand gestopt zijn, en zwanger raakte. Maar meestal is het inderdaad pas na een aantal maanden.'

'Dan worden we eindelijk een gezin', zei ik, en een warm gevoel maakte plaats in mijn buik.

Finn glimlachte. 'Waren we dat niet al dan?'

Mijn ogen maakten een rollende beweging. 'Dan wordt ons gezin eindelijk uitgebreid.'

'We kunnen ook een hond nemen', zei Finn plots.

Plagend duwde ik hem tegen zijn borstkas aan. 'Niet te lollig worden meneer.'

'Ik was eigenlijk best serieus.'

Een diepe zucht verliet mijn lippen. 'Huis, boompje, beestje zeker?'

'Ja, zodra we het beestje hebben, zijn we compleet', grapte Finn.

'Laten we eerst maar eens aan een tweede kind beginnen, en dan kijken we wel of er een beestje komt.'

Finn trok mij dichter tegen hem aan. Zijn warme huid liet mijn koude huid opwarmen. Ik had nu pas het besef dat ik het aardig koud gekregen had. Zijn lippen raakten kort de mijne. 'Laten we gaan slapen.'

'Morgen neem ik de pil niet meer in', zei ik, meer als bevestiging voor mijzelf. En als teken dat ik dit echt door wilde zetten. Finn knikte alleen maar. 'Slaap zacht.'

Een glimlach sierde mijn lippen. 'Slaap lekker.'

Met die glimlach op, viel ik uiteindelijk in slaap.