Bijles, part two

Hoofdstuk 8

Hoofdstuk 8

Jezelf verdrinken in een grote plas met wijn, nee dat had zeker geen nut. Maar dat het voor nu iets was waaraan ik mijzelf schuldig had gemaakt, dat was een feit. Een tweede fles gooide ik kapot tegen de vloer. Mijn handen sloeg ik voor mijn ogen. Ik was helemaal van slag van zo'n simpel avondje. Ik dwong mijzelf om overeind te komen, wat lukte met wat hulp van de keukentafel. Een duizelig gevoel verspreidde zich in mijn hoofd. Mijn zicht werd troebel. Dat was de alcohol. Als ik ergens niet tegen kon dan was het dat spul wel. Ik begreep mijn extreme reactie ook niet helemaal. Mijzelf dwingend liet ik mij zakken op een stoel. Ik begreep mijn reactie wel. Hij deed mij doen denken aan Finn. En ik had in dat restaurant met niemand liever willen zitten dan met Finn. Een bloedsmaak verspreidde zich in mijn mond. Onbewust had ik op mijn lip gebeten. Ik duwde mijzelf omhoog en liep wankelend de trap op, naar boven. Morgenvroeg zou ik de bende wel opruimen, voordat ik Joe ging halen. Zonder verder mijn pyjama aan te trekken of mijn tanden te poetsen, dook ik onder het dunne zomerlaken. Woelend in mijn bed probeerde ik vervolgens de slaap te vinden, maar het woelen was niet de oplossing. Het gepieker sloeg toe, zoals wel vaker het geval was als ik niet kon slapen. Zou Finn weleens aan mij denken? Alleen aan mij, zonder dat daar meteen Joe bij komt? Een zucht ontsnapte tussen mijn lippen. Ik wilde hem terug. Ik wilde in zijn gespierde armen liggen. Zijn warme lichaam tegen de mijne voelen, een gevoel van veiligheid. Ik wilde zijn lippen op de mijne voelen, totdat we gedwongen worden elkaars lippen los te laten door ademsnood. Maar ik wist dat het over was. Hij had een ander. Hij was gelukkig met haar.

Het gebonk van mijn hoofd, zorgde ervoor dat ik liever onder een steen kroop dan de buitenwereld tegemoet te komen. Maar ik had geen keus. Ik sloeg de dunne lakens van mij af en slofte naar de badkamer. Het beeld in de spiegel maakte mijn ochtend er niet beter op. Dikke mascarastrepen liepen van mijn ogen naar mijn wang. Mijn haar zat alle kanten op. En mijn gezicht zag voor het eerst bleek. Zuchtend pakte ik de make-up remover en haalde de mascaravegen ervan af. Vervolgens trok ik mijn kleding uit en had ik de hoop dat een warme douche mijn ochtend beter zou maken. Maar helaas. Het gebonk bleef aanhouden en ik besloot uiteindelijk maar een paracetamol in te nemen. Zuchtend liep ik met een handdoek om mij heen geslagen naar mijn slaapkamer. Ik trok een lingeriesetje uit mijn kledingkast en besloot daarover heen iets simpels te trekken. Het werd uiteindelijk een zwarte trui, en een zwarte joggingbroek. Zwart. Met lood in mijn benen liep ik vervolgens naar beneden, klaar om de ravage van gisteravond op te ruimen. En het was inderdaad een ravage. Glasscherven lagen verspreid over de vloer, een opgedroogde plas wijn sierde de koele tegels. Ik haalde een hand veger en blik en ruimde eerst de grove glasscherven op. Vervolgens verwijderde ik de wijnvlek, zo goed en zo kwaad als dat ging. Daarna haalde ik nog snel een stofzuiger door de keuken heen, en even later leek het niet alsof hier een vrouw zichzelf haast verzopen had in de rode vloeistof. Uitgeput van dat beetje werk liet ik mij op een stoel vallen. Trek had ik niet, wat ook logisch was. Een droge keel had ik wel, maar ik was te lui om op te staan. Ik liet mijn hoofd op de koele keukentafel rusten en bedacht mij hoe ik deze dag ging doorkomen. Joe zou wel weer willen zwemmen in zijn eigen zwembad, of weer in het grote zwembad. Al hoopte ik van niet, ik had niet echt de behoefte om Jay tegen te komen. Ineens besefte ik mij dat wat ik aangetrokken had veel te warm was. Kreunend kwam ik weer overeind en slofte opnieuw naar boven, naar mijn kledingkast. Ik rukte het ding open en pakte het eerste jurkje dat ik tegen kwam uit mijn kast. Ik slikte toen ik zag welke het was. Dit jurkje had ik aan tijdens mijn diploma uitreiking. Samen met Finn. Zonder er verder nog over na te denken verruilde ik mijn zwarte warme kleding, voor het lichte zomerse jurkje. Het paste mij nog perfect, zag ik toen ik mijzelf in de spiegel bekeek. Ik vond mijn weg weer naar beneden en haalde de autosleutels uit mijn la. Ik stond net op het punt om Joe op te halen, toen mijn telefoon af ging. 'Met Eva', mompelde ik toen ik had opgenomen.

'Eva, vind je het goed als ik vandaag iets leuks met Joe ga doen? Dan heb jij ook tijd om iets voor jezelf te doen.'

Een kleine glimlach verscheen rondom mijn lippen, ook al kon ze die niet zien. Het was lief dat ze nog zo goed aan mij dacht. 'Ja is goed hoor, wat gaan jullie doen?' Vroeg ik oprecht nieuwsgierig.

'Joe wilde graag naar de bossen, en daarna neem ik hem mee naar het pannenkoeken restaurant.'

'Klinkt leuk', zei ik.

'Dan breng ik hem vanavond wel naar huis, goed?'

'Bedankt mam.'

'Graag gedaan Eva.'

Ze hing op en stond besluiteloos met mijn telefoon in mijn handen. Wat ging ik vandaag doen nu ik het rijk alleen had? Maar voor ik daar goed over na kon denken, ging mijn telefoon opnieuw. 'Met Eva', zei ik een stuk opgewekter als een paar minuten geleden.

'Finn hier.'

Zijn stem zorgde ervoor dat mijn lichaam meteen in trans schoot. 'Ja?' Vroeg ik onzeker. Ik had geen idee waarom hij mij belde. Zenuwachtig begon ik aan het jurkje te friemelen.

'Ik ben opzoek gegaan naar tickets, zodat jullie een keer op vakantie kunnen bij mij. Ik denk dat ik iets gevonden heb.'

'Finn - ', maar mijn zin kon ik niet afmaken.

'Ik betaal natuurlijk', voegde hij er nog snel achteraan. Alsof dat het hele probleem was, bedacht ik mij en rolde met mijn ogen.

'Ik ga niet mee', flapte ik eruit.

'Waarom niet? Wie gaat er dan met Joe mee?'

Een steek schoot door mijn lichaam heen. Altijd maar Joe. Ik telde niet meer voor hem. Ik beet op mijn lip. De waarheid vertellen? Maar wat als hij mij dan uitlachte? Of boos werd? Ik wilde niet dat hij boos op mij was.

'Eva?' Zijn warme stem deed mij uit mijn gedachten ontwaken.

Ik zuchtte. Goed dan. 'Ik wil je niet zien', zei ik en schrok ervan hoe vastberaden mijn stem was.

'Waarom niet?' Vroeg zijn stem onzeker. 'Heb ik iets fout gedaan?'

Ja! Schreeuwde mijn onderbewustzijn. Mij in de steek gelaten. Ik schudde mijn hoofd. Die gedachten waren niet reëel. 'Nee Finn, het doet mij teveel pijn.'

Hij zuchtte. 'Oké dan. Maar wie gaat er dan met Joe mee? Nogmaals.'

'Kunnen die stewardessen dat ook niet regelen?'

'Eva je kan hem niet bij een wild vreemde neerzetten.'

'Oh het doet hem anders niets', zei ik gemener dan ik bedoelde. Finn had heus wel door dat Joe ontzettend veel op hem leek en dat ik hem hiermee probeerde te kwetsen. 'Ik moet gaan', zei ik toen het stil bleef aan de andere kant.

'Denk erover na, oké?'

'Zal ik doen.' Voordat hij nog iets terug kon zeggen had ik al opgehangen. Ik legde mijn telefoon zuchtend op het aanrecht neer. Ik kon niet naar Finn toe. Het zou teveel verdriet opleveren, net zoals ik de eerste keer naar hem toe ging. Toen hij mij vertelde dat hij niet meer verliefd op mij was. God, wat deed dat zeer. Mijn hart brak letterlijk. Maar zijn woorden hadden niet een match gevormd met zijn daden. Hij had mij gekust, voor de laatste keer. Ik voelde kriebels naar boven komen toen ik er weer aan terug dacht. Ik moest er niet meer aan denken. Afleiding had ik nodig. Een leuk dagje voor mijzelf. Ik besloot Cecilia te bellen, misschien dat we iets samen konden doen.