Bijles, part two

Hoofdstuk 1

Here we go.... hoofdstuk 1 :D

Hoofdstuk 1

De warme zonnestralen verwarmden mijn huid, terwijl ik het kleine mannetje tegen mij aangedrukt hield. Ik streelde door zijn blonde haren heen, hij keek naar mij op met dezelfde blauwe ogen als zijn vader. Telkens opnieuw zorgde dat voor een pijnlijke golf door mijn lichaam, een steek zo scherp als een mes. Ik kon er niets aan doen dat ik nog steeds gevoelens voor zijn vader had. Hij kon er niets aan doen dat hij op zijn vader leek. Ik glimlachte naar hem toen hij van mijn schoot afsprong. Acht jaar was hij inmiddels al. Hij rende naar het kleine zwembadje dat opgezet stond in de tuin en sprong erin. 'Hey mama, kijk een haai!' Zei hij en liet mij naar plastic haai zien. Ik knikte en glimlachte nogmaals. 'Wanneer gaan we weer de echte haaien zien?' Vroeg hij mij. 'Papa had beloofd om mij daar binnenkort mee naartoe te nemen. Naar de echte haaien.' Hij keek mij onderzoekend aan met zijn helderblauwe ogen. Zijn vader beloofde wel meer dingen. Zoals de belofte die hij deed toen ik voor het laatst bij hem was met Joe. Joe was vijf jaar, toen hij voor het laatst zijn vader zag. We waren hem op wezen zoeken in IJsland. Ik, mijn moeder en Joe. Mijn vader had Finn nooit geaccepteerd. Finn had Joe beloofd om snel weer eens naar Nederland te komen. Diep van binnen had ik gehoopt dat hij dat ook snel zou doen, ik verlangde naar hem. Maar ik wist dat het kapot was. Dat er niets meer van zijn kant kwam, en dat het niet meer zou gaan werken. Dus nu zat ik met Joe opgescheept, al had ik een hekel aan dat woord. Ik hield van Joe. Hij was het mooiste wat mij was overkomen. Een glimlach verscheen weer rondom mijn lippen en ik proefde iets zoutigs op mijn tong. Ik bracht een vinger langs mijn gezicht omhoog en voelde nattigheid. Tranen. Snel veegde ik ze weg. Ik wilde niet dat Joe mij zag huilen. Ik was een sterke mama, volgens hem. En ik wilde graag dat hij dat beeld bleef houden. Joe klom uit zijn badje en kwam naar mij toe. 'Hé mama, zal ik anders aan papa vragen of hij snel weer een keer komt? Jij bent lief hoor, maar ik mis papa toch wel heel erg.' Ik knikte en gaf hem een aai over zijn natte haren, die nu alle kanten op stonden.

'Doe dat maar eens. Lus je een ijsje?'

Hij keek mij met grote ogen aan en knikte enthousiast. Ik stond op uit de hangmat, die gespannen was tussen twee eikenbomen, en liep het koele huis binnen. Nee, Finn zou niet zo snel meer hier heen komen. Hij had het druk met zijn werk, wat ik ook wel begreep. Maar hij had vast wel snipperdagen of vakanties. Maar hij was te druk bezig met zijn nieuwe vriendin. Alhoewel, nieuw was ook niet meer het juiste woord. Kort nadat wij bij Finn op bezoek waren, had Finn haar gedumpt voor een Nederlandse vrouw, die bij hem werkte. Ik had haar al ontmoet via Skype, ze heette Melissa en ze leek mij een aardig persoon. Maar goed, na die ene keer hadden ik en Joe haar niet meer gezien en Finn praatte er ook niet over. Ergens ook wel logisch, je praat daar ook niet over met je achtjarige zoon. En ik en Finn Skypten allen maar als er praktische zaken gereld moesten worden. Ergens was dat maar beter zo, bedacht ik mij toen ik een doos met ijsjes uit de vriezer haalde. Ik keek om mij heen en een kleine glimlach ontsnapte tussen mij op elkaar geperste lippen door. Voor dit huis had ik veel tranen gelaten, veel te veel. Het was best wel groot, en van alle gemakken voorzien. Ik had er veel voor moeten werken en met een beetje hulp van mijn ouders kon ik het al snel kopen. En daar was ik heel blij. Drie hoog op een flatje wonen was echt niet mijn ding. Ik beet op mijn lip. Vanavond moest ik weer werken. Mijn ouders dachten dat ik nachtdiensten draaiden in een fabriek en ergens nog wat zwart bijkluste. Ik schudde mijn hoofd. Was het maar waar. Ik moest kei hard werken, en ik was zeker niet trots op mijn werk. 'Mam, wat doe je?' Vroeg Joe en hij stapte met zijn natte gedaante het huis binnen. Snel kapte ik mijn gepeins af en duwde het jongetje naar buiten. 'Niet zo naar binnen lopen Joe', zei ik boos tegen hem. Ik scheurde de doos met ijsjes open en gaf hem er eentje. Hij verorberde het ijsje sneller dan dat ik met mijn ogen kon knipperen en verdween weer het zwembadje in. Ik ging weer in de hangmat liggen en sloeg mijn leesboek weer open. Toen ik nog jong was had ik een gruwelijke hekel aan lezen, maar ik wist niet dat het rust zou geven. Ik las veel nu. Voor de rust, om even ergens anders te zien. Want gelukkig was ik niet. Ik hunkerde nog steeds naar de onbereikbare Finn. Ik had rot werk, maar op dit moment kon het gewoon niet anders. Ik had maar één vriendin, omdat ik sinds ik Joe had weinig tijd had voor sociale contacten en mijn vader was nog steeds boos op mijn keus om Joe te houden. Ik had niet door dat mijn oogleden langzaam zwaarder werden en ik in een lichte slaap sukkelende. De warme zonnestralen nog steeds op mij, en een lieve Joe die mijn rug in smeerde omdat hij bang was dat mama in een kreeft zou transformeren.

Met een ruk werd ik wakker en zat ik overeind toen ik een huilende Joe hoorde. Hij kwam huilend naar mij toe en ik sprong uit de hangmat. 'Mama, ik wil geen bij meer als huisdier.'

Verbaasd keek ik hem aan.

'Ze doen au mama.'

Ik zuchtte diep. 'Joe, bijen zijn geen huisdieren. Je hebt hem toch niet geaaid?'

'Jawel', zei hij en veegde zijn tranen weg, wat geen nut had. Ze bleven komen. Ik rende naar binnen en haalde het apparaatje waarmee je angels uit kon zuigen en zetten het op Joe's hand neer. Ik zuig de angel eruit en na een paar snikkende geluiden was Joe weer hersteld. 'Joe, wil je vanavond frietjes eten?'

Zijn ogen werden weer groot en hij knikte opnieuw enthousiast. Ik ging naar binnen en verruilede mijn bikini voor lingerie en trok daaroverheen een luchtig jurkje. Het was 26 graden in Nederland, iets wat maar weinig voorkomt. De lucht was benauwd en ik voelde het drukken op mijn longen. Joe had een handdoek op de autostoel neergelegd en ging erop zitten. Even overwoog ik om hem naar binnen te sturen en om hem kleren aan te laten trekken. Maar ach. Hij was nog maar een kind. We reden naar de snackbar hier in de buurt en besloten samen om het ook daar op te eten. Joe bestelde frietjes met een (haaien)frikandel. Joe deed altijd alsof hij haaienvlees at. Ik had trouwens geen idee waar zijn haaien obsessie vandaan kwam. Ik zelf bestelde een frietje, daar had ik meer dan genoeg aan. En daarbij was dik worden in mijn vak niet echt bevorderlijk. We aten ons eten op en vertrokken weer terug naar huis. Joe keek op de klok en pakte meteen zijn laptop, die hij van Finn voor zijn verjaardag had gekregen. Ik was het er absoluut niet mee eens geweest. Hij zette de laptop aan en startte Skype op. Elke avond om half acht was het Skype tijd. Ik ging op de bank zitten, wat uitrusten voor vanavond. Over een uurtje zou de oppas alweer komen en was het voor mij tijd om te gaan. Ik sloot mijn ogen een seconde, maar opende ze direct weer toen ik zijn bekende stem hoorde. 'Papa!' Hoorde ik Joe enthousiast schreeuwen.

'Hee mannetje, alles goed?'

'Ja. Maar papa. Je zou nog een keer met mij naar de haaien gaan.'

Ik kon een kleine glimlach niet onderdrukken. Vaak vroeg ik mij af of ik niet ook in beeld moest komen staan. Mijn gezicht weer eens aan Finn laten zien. 'Snel Joe, dat beloofd papa. Hoe is het met mama?'

Mijn hart sloeg een slag over. Ik was het gewend dat hij via Joe naar mij informeerde, al werd hij daar niet wijzer van. Joe gaf altijd hetzelfde antwoord, een antwoord waarvan ik zou willen dat het waar was. 'Goed, maar papa, wanneer is snel?'

Ik glimlachte. Finn wist niet eens wat voor werk ik nu deed. Waarschijnlijk dacht hij dat ik ergens als archeologe zou werken, wat ook de bedoeling was geweest. Mijn opleiding had ik afgemaakt, maar er was simpelweg geen werk in te vinden. Ik zuchtte en keek op de klok. Acht uur. Tijd voor Joe om zijn laptop af te sluiten, over een half uurtje moest hij naar bed. En ik had al eens meegemaakt dat Joe te lang achter zijn laptop bleef zitten en dan niet kon slapen. 'Joe, zeg je papa gedag?'

'Dag papa!' Schreeuwde Joe tegen de laptop en ik zag hem op het kruisje klikken. Even ving ik een blik op van Finn, maar hij leek mij niet te zien. Hij was geen spat veranderd.