Bijles, part two

Hoofdstuk 30

Hoofdstuk 30

Het geluid van zacht getik tegen het raam aan, het geluid van vogeltjes die vrolijk aan het kwetteren waren, bereikten mijn hersenen via mijn oren en zorgde ervoor dat ik mijn ogen opende. Geeuwend ging ik overeind zitten en zag dat Finn nog in diepe rust was. Een glimlach sierde mijn lippen en langzaam stond ik op. Ik sloeg een badjas over mijn pyjama heen en vond mijn weg naar beneden. Ik wilde Finn verassen met een ontbijtje op bed. Ik wist dat ik snel moest zijn. Het zou niet lang meer duren voordat Finn wakker zou worden. Ik liet mijn handen rusten op het keukenblad en staarde naar buiten. Kleine druppeltjes kwamen terecht op het raam, wisten zich een weg naar beneden te banen. Eens had ik mij ook zo gevoeld. De tranen waren de regeldruppels, gleden niet naar beneden langs het raam, maar langs mijn wangen. Ik voelde mij nu wel degelijk beter, al was mijn werk nog steeds een minpuntje. Maar dat zou goed komen, hield ik mijzelf voor. Ik had Finn weer terug. De liefde van mijn leven, cliché , maar waar. Mijn handen begonnen als vanzelf een ontbijt voor Finn te brouwen. Ik maakte tosti's voor hem, met vers geperste jus d'orange. Ook kookte ik een eitje voor hem, iets waar hij gek op was. Helaas liep mijn verassing in het niet, toen een kuchje verraadde dat hij achter mij stond. Met pretoogjes nam hij mij in zich op. 'Ruikt goed Eva', complimenteerde hij mij. 'Van wat ik ervan kan ruiken dan.'

Hij liep langzaam op mij af en sloeg zijn armen om mij heen. Zijn adem streelde mijn nek, wat ervoor zorgde dat er een tinteling door mijn lichaam heen schoot. 'Ik wilde je verassen', protesteerde ik met een diepe zucht. 'Maar dat is nu verpest dus.' Ergens was ik best wel teleurgesteld.

Hij schudde zijn hoofd. 'Nee hoor. Het is sowieso al een verassing dat je zo'n lekker ontbijtje voor mij maakt.'

Ik draaide mij om in zijn armen en kuste hem teder op zijn mond. Hij beantwoordde mijn kus, en eventjes gingen we helemaal op in hetgeen wat ons voor even verbond. Totdat mijn ei het niet leuk meer vond. Haastig haalde ik het pannetje eraf. 'Sorry ei', verontschuldigde ik mij. 'En Finn.'

'Ach, ik eet hem wel gewoon op.'

Een paar minuten later zaten we samen aan het ontbijt. Zwijgend. Een stilte waarvan ik genoot. 'Gaan we straks nog bij Joe langs?' onderbrak Finn de stilte.

'Natuurlijk', zei ik. 'Ik hoop dat hij dan al wat meer kan praten. Al kan zoiets lang duren.'

Finn knikte bedachtzaam. 'Eerlijk...reken er maar niet op Eef.'

De stilte kwam weer terug. Een andere stilte. Een stilte waarin wij beide waarschijnlijk nadachten over Joe. Een stilte waarin ik nadacht over Joe én een leven met Finn. Hij had het Melissa nog niet verteld, en ergens vond ik dat geen prettig idee. Ik vond dat zij het recht had om het te weten. Ik schraapte mijn keel en Finn keek op van zijn bord. 'Je moet het Melissa nog vertellen', mijn stem stierf weg. Ik wilde mij er het liefst niet mee bemoeien, maar ik vond het zo oneerlijk voor haar. Een zucht verliet zijn lippen. 'Klopt.'

'Wanneer was je dat van plan om te doen?'

Hij haalde een hand door zijn warrige blonde haren heen. 'Ik –'

'Vandaag?' onderbrak ik hem. 'Ik bedoel, je zou anders over twee dagen weer terug vliegen.'

Hij staarde naar zijn bord en knikte bedachtzaam. 'Maar hoe dan Eef?'

Hij keek op. Zijn blik deed mij pijn. Hij zag er gekweld uit. 'Daar zit ik mee in mijn maag.'

'Misschien via Skype? Dat is toch iets persoonlijker dan bellen.'

Finn knikte bedachtzaam en at zijn laatste stukje tosti op. 'Ja, daar heb je een punt.' Zuchtend stond hij op en begon alvast met opruimen. 'Maar eerst even langs Joe.'

Zo gezegd, zo gedaan. Ik streelde ruim een uur later Joe's blonde haren. Zijn ogen volgden elke beweging die ik maakte. Antwoorden kon hij nog niet. Volgens de arts duurde het nog wel even voordat hij zijn spraak weer terug had. Hij leefde nog. Daar ging het mij om. Finn had zijn arm om mijn middel heen geslagen en trok mijn dichter naar hem toe. 'Ik kan het Melissa niet vertellen', begon hij fluisterend. 'Het gaat haar hart breken.'

Een zucht rolde over mijn lippen heen. 'En mijn hart dan? Die heb je toen ook gebroken. Stond je daar dan niet bij stil?'

Gekweld keek hij mij aan. 'Natuurlijk wel.'

'Maar?' vroeg ik hem fluisterend. Mijn vingers gleden langs Joe's wang heen. Bleven daar hangen. En streelde zijn wangen. Joe keek naar mij op. Het leek alsof ik pret zag in zijn ogen. Een glimlach sierde mijn lippen. Finn haalde een hand door zijn inmiddels gekamde haren heen. 'Ik weet het niet Eva. '

'Je doet haar nu ook pijn. Je houdt haar aan het lijntje. Zoiets doet nog veel meer pijn', zei ik streng tegen hem, nog steeds op fluistertoon. Joe mocht zo min mogelijk van onze woordenwisseling mee krijgen. Ik wilde niet dat hij zich zorgen ging maken. Finn trok mij plots tegen zich aan. 'En Iris dan? Ik bedoel, Joe kende mij eigenlijk helemaal niet. Iris wel. Papa is dadelijk ineens weg.'

Boos keek ik hem aan. 'Joe heeft zijn eerste jaren niet eens een vader gekend.'

Meteen kwam er weer een gekwelde uitdrukking op Finns gezicht. Hij knikte langzaam.

'Finn, als je met mij verder wil, dan zal je het toch moeten zeggen. Klaar.'

Ik maakte mij los uit zijn greep en ging op Joe's bed zitten. Mijn vingers streelde nog steeds liefkozend zijn wang. 'Mama houd van jou', zei ik en drukte mijn lippen op zijn voorhoofd.

De rit naar huis verliep zwijgend. Pas toen we weer in mijn huis stonden en het leek alsof ieder zijn eigen ding ging doen, verbrak Finn de stilte. 'Je hebt gelijk Eva, ik ga het haar vanavond vertellen. En ik wil dat jij daar bij bent.'

Verbaasd keek ik hem aan. 'Ik? Waarom?'

'Ik wil dat jij Melissa en Iris ontmoet. Melissa is een geweldige vrouw.'

Een naar gevoel maakte plaats in mijn buik. Als zij zo geweldig was, waarom was hij dan nu met mij? Ik besloot het gevoel te negeren en liet mij zuchtend op de bank vallen. 'Goed dan.'

Finn ging naast mij zitten. 'Goed, de dag is nog jong. Wat zullen we vandaag eens gaan ondernemen?'

Met gefronste wenkbrauwen keek ik hem aan. 'Ik moet het huis nog schoonmaken.'

'Ah, kom op dan', zei Finn en trok mij overeind. 'Ik help wel een handje.'

Zuchtend opende ik een seconde later de kast met al het schoonmaak materiaal. Finn pakte de stofzuiger van mij over. 'Ik zuig al het stof op, dan kan jij daarna dweilen.'

'Is goed.'

En zo gingen we zwijgend te werk. Ik had nooit verwacht dat Finn zo'n goede schoonmaker was. Met zijn tweeën verzette wij meer werk, dan als ik het alleen moest doen. Na twee uurtjes waren we dan ook klaar. Uitgeput lieten we ons beide weer op de bank vallen. 'Een huis schoonmaken is vermoeiend', gaf Finn toe en glimlachte.

'En dan te bedenken dat ik dit normaal gezien alleen moest doen.'

Hij hijgde overdreven. 'Respect voor jou.'

Plagend gaf ik hem een duwtje. Meteen gaf hij mij een duw terug. En zo bleven we elkaar duwen, totdat ik van de bank afviel. 'Ligt het lekker daar beneden?' vroeg Finn plagend. Ik wierp hem een venijnige blik toe. 'Heerlijk', zei ik sarcastisch en krabbelde overeind om meteen de aanval op Finn in te zetten. Ik greep naar een kussen en gooide die vervolgens in zijn gezicht. 'Raak!' schreeuwde ik enthousiast.

'Weet je wat ook raak is?'

'Nee?' vroeg ik en fronste mijn wenkbrauwen.

'Dit.'

Zijn lippen raakte zacht de mijne.

-----------------------------------------

Niet zo heel spannend en goed.. Sorry! Maar soms moeten er ook minder spectaculaire hoofdstukken in.