Bijles, part two

Hoofdstuk 28

Hoofdstuk 28

Tranen stroomden onophoudelijk over mijn wangen heen. Finn was achter het stuur gekropen en racete als een gek naar het ziekenhuis toe. De auto werd snel geparkeerd en haast rennend vonden wij onze weg naar Joe's kamertje toe. De arts stond ons op te wachten. Mijn tranen waren eindelijk gestopt en een kleine glimlach sierde mijn lippen. Hij liet ons binnen en gaf ons een waarschuwing. Joe moest het nog rustig aan doen. En daar lag hij dan. Zijn ogen waren geopend, knipperden verwoed tegen het felle licht. 'Joe', fluisterde ik en haastte mij naar zijn bed toe. Ik drukte voorzichtig een kusje op zijn wang. Finn kwam naast mij staan en woelde kort door zijn blonde haartjes heen. Joe had een uitdrukkingsloos gezicht, maar leek mij wel te herkennen. Zijn blauwe fonkelden. 'Hij kan nog niet praten, dat duurt nog wel een tijdje. Maar hij is nu buiten levensgevaar en dat telt', begon de arts te vertellen. 'Hij blijft hier nog een paar dagen, kijken hoe het zich verder ontwikkeld. En dan moet hij waarschijnlijk naar een revalidatiecentrum.'

De helft van de woorden drongen maar tot mij door. Ik had Joe terug. Hij leefde nog. Hij ging niet dood. Voorzichtig ging ik op zijn bedrand zitten en streelde zijn wang. Een zweetdruppeltje liep langs zijn gezicht heen naar beneden. 'Heb je naar gedroomd Joe?' vroeg ik hem bezorgd en veegde het druppeltje weg. 'Het is oké nou, mama is bij je. Je wordt weer beter.'

'Ik zal u even alleen laten', zei de arts en knikte mij bemoedigend toe. Dankbaar knikte ik naar de arts, die vervolgens verdween. Finn sloeg een arm om mij heen. 'Joe', fluisterde hij en raakte met zijn hand zijn wang kort aan. 'Sorry dat ik zo weinig tijd voor je had.' De pijn in zijn stem was duidelijk merkbaar. Ik slikte de brok in mijn keel weg. Nieuwe tranen stond ik niet toe. Ik moest sterk zijn voor Joe. 'Papa en mama gaan het weer proberen samen', vertelde ik hem. Zijn ogen schoten van mij naar papa. De fonkeling in zijn ogen werd nog groter. Een glimlach sierde Finns' volle lippen. 'Dat klopt. Papa houdt van mama.'

Mijn hart maakte een sprongetje. Joe's ogen lichtten nog meer op.

'Papa komt terug naar Nederland', vervolgde Finn zijn verhaal.

Met grote ogen keek ik hem aan. We hadden het daar nog helemaal niet over gehad. Ik besloot er nu over te zwijgen, niet willend dat Joe zich zorgen ging maken. Dus ik knikte maar. Finn drukte een tedere kus op mijn mond en drukte vervolgens zijn lippen op Joe's voorhoofd. 'Het komt goed Joe. Mensen gaan jou helpen en dan kun je snel alles weer.'

De terugweg naar huis verliep zwijgend. In gedachten verzonken staarde ik uit het raam. Het was inmiddels al twee uur 's nachts, iedereen was in diepe rust. Er was geen kip op de weg, waardoor we al snel weer thuis waren. 'Zullen we dan maar gaan slapen?' stelde Finn vermoeid voor.

'Ik denk dat wij even moeten praten', begon ik twijfelend.

Finn keek mij verbaasd aan, maar knikte toen. Zwijgend liepen we naar boven en begonnen onze tanden te poetsen. Ik verruilde mijn kleren voor mijn witte pyjama en Finn trok zijn shirt en broek uit. Samen kropen we onder de dekens en meteen nestelde ik mij tegen hem aan. 'Vertel', begon Finn en streelde een plukje haar uit mijn gezicht weg.

Een zucht rolde over mijn lippen heen. 'IJsland.'

Fronsend keek hij mij aan. 'Ja?'

'Je vertelde tegen Joe dat je weer naar Nederland komt. We hebben het daar helemaal niet over gehad.'

Vragend keek hij mij aan. 'Dat hoeft toch ook niet. Ik bedoel, jullie kunnen moeilijk naar IJsland toe komen.' Hij sloeg zijn ogen neer.

'Waarom niet dan?' vroeg ik hem. Natuurlijk was dat een optie, maar ik wist dat het niet makkelijk voor Joe was. En voor mij.

'Ik kom wel gewoon naar Nederland', negeerde hij mijn vraag.

'En je baan in IJsland dan? In Nederland heb je helemaal geen baan Finn.' Ik haatte mijn stem op dit moment. Het klonk meer wanhopig dan vastberaden. Hij haalde zuchtend zijn schouders op. 'Dat zijn zorgen voor dan Eef. Je moet echt meer ontspannen.'

Fronsend keek ik hem aan. Ik begreep niet wat ontspannen daar mee te maken had. Hij streelde mijn wang. 'Trek je shirtje uit en ga op je buik liggen', fluisterde hij in mijn oor. Een tinteling schoot door mijn lichaam heen en zonder verdere vragen te stellen, deed ik wat hij vroeg. De witte stof viel met een sierlijk boogje op de grond. Langzaam begonnen zijn handen mijn blote rug te verkennen. Hij streelde mijn rug, draaide rondjes met zijn vingers. Vervolgens begon hij krachtig te duwen. Ik sloot genietend mijn ogen. Zijn koele lippen raakten plots mijn warme huid, waardoor een gevoel van genot zich in mijn lichaam verspreidde. Zijn lippen verkenden mijn warme huid, lieten een spoor van kusjes achter. Ik kon het niet meer houden. Ik draaide mij abrupt om, greep zijn kin beet en drukte mijn lippen op de zijne. Een intense zoen was het gevolg, waarin in monden verkend werden. Ik hield zoveel van hem. Na al die tijd was mijn gevoel nog steeds niet minder geworden. Met mijn handen woelde ik door zijn haren heen. Plots verbrak hij onze zoen en greep mijn polsen beet. Hij pinde ze op het bed neer, boven mijn hoofd. Een glimlach sierde zijn lippen. Zijn lippen verkenden mijn hals.

'Finn, stop', bracht ik giechelend uit. 'Ik wil slapen.'

Hij keek mij aan met een brede grijns rondom zijn lippen. 'Dat kwam er echt niet vastberaden uit, weet je dat?'

Ik giechelde.

'Je mag niet liegen tegen mij.'

'Oh.'

'Ik denk dat ik je dat maar eens af moet leren.'

Een verlangen begon zich op te bouwen in mijn buik, terwijl ik hem uitdagend aankeek. 'Dat krijg je mij niet afgeleerd', zei ik giechelend.

Finn keek mij met een geamuseerde blik aan en begon mijn borsten te strelen. 'Dat zullen we nog weleens zien.' Zijn lippen drukte hij vurig op de mijne. We gingen helemaal op in het spel. Een gelukzalig gevoel verspreidde zich in mijn lichaam. Joe leefde en bleef leven en ik had Finn weer terug. Ons spel werd ruw verstoord door de deurbel. Fronsend keek ik Finn aan. 'Het is verdorie drie uur 's nachts, wie belt er nu nog aan?'

Finn stond zuchtend op. 'Ik ga wel', zei hij en trok zijn kleren weer aan. Zuchtend liet ik mij achterover vallen en trok de dekens over mij heen.