Bijles, part two

Hoofdstuk 3

Hoofdstuk 3

Mijn auto parkeerde ik in een klein knus steegje. De rode lichten in de verte waren al goed te zien, en namen de hele straat in beslag. Het leek alsof de mensen die er liepen, uit het rode licht kwamen gelopen, wat het geheel mysterieus maakte. Ik stapte uit de auto en trok mijn tas achter mij aan. Ik het steegje een stukje in en verdween daarna weer in een steegje. Ik bevond mij na een paar minuten lopen achter de plaats waar het rode licht haast de wereld had overgenomen, en stopte voor een keurig appartement. Ik haalde de sleutel uit mijn broekzak en stak het in het slot. De deur opende zonder enige weerstand en ik liep naar binnen. Het was druk. Meiden renden heen en weer, af en toe verscheen er een knappe jongeman die een tweede avontuurtje had verdient, en mijn baas zat op de bank zichzelf vol te zuipen met wodka. Ik gooide mijn tas op de grond en baande mij een weg door de meiden heen naar hem toe. Hij knikt goedkeurend toen hij mij zag en keek op zijn horloge. Vervolgens schreef hij de tijd en mijn naam op een werkschema. Het maakte niet uit wanneer je werkte. Hij schreef je naam op, begin en eind van de werktijd en daarna werd het geld cash verdeeld. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Jerremy naar mij toe komen. 'Eefje', zei hij vriendelijk en hij trok mij in een omhelsing. 'Ik sta weer tot je dienst dametje.' Ik glimlachte naar de grote vriendelijke reus die voor mij stond, mijn vaste bodyguard. Ik liep weer terug naar mijn tas en verdween ermee in een kleedhokje. Snel kleedde ik mijzelf om en bracht nog wat extra make-up aan. Ik keek in de spiegel die er hing en schudde verdrietig mijn hoofd. Dit was niet de Eva die ik kende. En dit was al helemaal niet de Eva die ik wilde zien. Ik balde mijn vuisten. Ergens gaf ik Finn hiervan de schuld, al wist ik dat dat niet helemaal eerlijk was. Joe was mijn schuld. Ik trok het gordijn opzij en stapte uit het kleedhokje. Mijn tas en kleren liet ik liggen, waarschijnlijk was ik de eerste die straks naar huis ging. Ik nam een diepe hap lucht en wenkte Jerremy, voordat voor een van de ramen sprong. Ik voelde mij goedkoop. Ik voelde mij bekeken. Ik probeerde zelfverzekerd te staan, een geheimzinnige blik op te zetten zoals Angelo ons geleerd had. Maar ik voelde mij alles behalve zelfverzekerd. Ik was klein. Ik was breekbaar. Ik moest elke keer weer mijn tranen in houden als er van die vervelende jongeren langs kwamen die mij uit stonden te lachen. Het rode licht achter mij brandde haast pijnlijk op mijn rug, maar veel merkte ik er niet meer van. Naast het raam was een deur. Daar gingen de klanten heen en dan kwamen ze terecht bij Jerremy, die ze onderzocht op wapens en andere zooi die mij pijn konden doen. Ik slikte. Bijna was het een keer mis gegaan. Achter mij was ook een kleine deur, waar ik dan gebukt doorheen moest om bij de slaapkamer uit te komen. Waar de klant na de ''keuring'' ook uit kwam. 'Eefje!' Hoorde ik iemand met een accent achter mij roepen. Ik draaide mij verrast om en zag Suzé achter mij staan. We gaven elkaar een knuffel, wat een paar mensen interessant vonden en bleven kijken voor mijn raam. 'Hoe is het met jou? En met Joe?' Vroeg ze belangstellend. Suzé was net zoals mij. Jong moeder geworden, in de steek gelaten door de vader van het kind, en had geen keus dan zo haar geld te verdienen. Haar uiterlijk had ze alles behalve mee. Haar haren hingen futloos rondom haar blote schouders, ze had last van acne en totaal geen vrouwelijke rondingen. Maar dat kwam omdat ze broodmager was. En toch waren er mannen die naar haar verlangden. 'Ja wel goed hoor', zei ik glimlachend. 'En met Jaq?' Ze schonk mij een verdrietig glimlachje en een diepe zucht ontsnapte tussen haar lippen door. Ik was even bang dat ze ging huilen, maar gelukkig knipperde ze snel met haar wimpers. Ik wist mij nooit een houding te geven als volwassenen moesten huilen. 'Hij mist zijn vader heel erg', gaf ze bijna geluidloos toe. 'En ergens doet dat mij pijn. Doe ik het niet goed genoeg? Geef ik hem niet genoeg?'

Ik sloeg twijfelend een arm rondom haar blote schouders en schudde mijn hoofd. 'Dat is het echt niet Suzé. Maar het is logisch dat hij zijn vader mist. Een vaderfiguur is ook belangrijk...', ik stopte middenin mijn zin. Wat ik net zei had ook betrekking op Joe. Hij miste Finn. Hij groeide ook op zonder vader. Suzé was per ongeluk zwanger geworden en ze hadden samen besloten het kind te houden. Ik had Finn gedwongen tot de vader rol. Ik beet op mijn lip. 'Je hebt gelijk', zei Suzé zuchtend en glimlachte naar mij. 'Ik ga maar eens aan het werk, er moet geld binnen komen hé.' Ze gaf mij een knipoog en verdween daarna snel naar haar eigen raam. Ik liet mijn ogen over de mensenmassa glijden. De meesten waren toeristen. Toeristen die dronken over de straat heen liepen. Al leek het niet eens meer op lopen. Ze gingen van links naar rechts. Dansen. Het leek op dansen. Alleen hadden ze dan nog vele danslessen nodig. Ik kreeg een glimlach rondom mijn lippen. Een man tikte op het raam en begon rare bewegingen te maken en ik keek hem boos aan. Toen hij doorging draaide ik mij om. Toen ik dacht dat hij weg was, draaide ik mij weer zuchtend om met mijn gezicht naar het raam toe. Mijn blik viel vrijwel meteen op een gehaaste jongeman. Hij leek niet dronken, zoals de rest en keek gehaast op zijn horloge. Toen zijn lichaam in het rode licht terecht kwam, zag ik tot mijn verbazing dat hij een pak aan had en een koffer bij had. Ik keek achterom, waar een grote klok hing. Half elf 's avonds. Het leek mij niet dat hij op weg was naar zijn werk. Of hij had met pooiers te maken, die werkten alleen maar laat in de avond. Ik schudde mijn hoofd. Wat deed het er ook toe. De jongeman liep voor mijn raam langs en mijn hart stopte een seconde met kloppen. Mijn ogen werden groot. Adrenaline kwam vrij, en ik kon de vinger er niet op leggen waarom. Waarom deed hij nog zoveel met mij? Hij mocht mij niet zien, bedacht ik en een paniek gevoel schoot in mijn keel. Ik wilde op de grond duiken, zoals James Bond, maar het was te laat. Hij nam zijn telefoon op en stond stil. Voor mijn raam. Hij bekeek het arme meisje dat achter het raam stond. Ik dus. Ik zag gewoon hoe hij stil viel. Hoe zijn ogen groot werden en hij moeite moest doen om er een glimlachje uit te persen. Ik hoorde hem bijna denken. Dit was er dus van Eva van Haren terecht gekomen, nadat ze er met mijn neef vandoor ging. Ik slikte en stak ongemakkelijk mijn hand op. Rowan deed hetzelfde en leek uit zijn trans te komen. Hij gaf antwoord door de telefoon heen en verdween weer haastig tussen de mensenmassa. Ik keek hem na, voor zover dat ging. Shit. Wat deed hij nou weer hier? Wat als hij het aan iedereen ging vertellen? Ik sloeg mijn ogen neer. Shit. Er werd op mijn deur geklopt en de stem van Jerremy zorgde ervoor dat ik meteen alert werd. Later zou ik mij wel zorgen maken over Rowan. 'Ik heb een klant voor je Miss.' Ik riep terug dat ik eraan kwam. Ik streek mijn jurkje recht, iets wat een soort automatisme was geworden. Zenuwachtig opende ik het deurtje en ging er gebukt doorheen. Ik bleef zenuwachtig. Dit was iets waar ik nooit gewend aan zou kunnen raken. De slaapkamer was sfeervol ingericht. Een groot tweepersoonsbed vulde het grootste gedeelte op, maar meer was er ook niet nodig. Er was ook een klein badkamertje, en nog een tafel, waarop allerlei speeltjes en glijmiddel lag. Ik slikte. Ik hoopte altijd vurig dat de klant daar niets mee wilde doen. Ik glimlachte naar de man voor mij. Hij was van middelbare leeftijd, en zag er voor zijn leeftijd niet verkeerd uit. Gelukkig maar. Hij glimlachte terug naar mij en stelde zich voor als Henry. 'Ik ben Missy', zei ik en pakte zijn uitgestoken hand aan.

'Ik heb wel zin in een avontuurtje Missy', zei hij en hij probeerde zijn stem sensueel te laten klinken. Ik kreeg er alleen maar rillingen van.

-------

Oh jeeh... Rowan heeft haar gezien. Wat zal Rowan doen? ^^